โองการที่ 13,14 ซูเราะฮ์อันนิซาอ์
ผลการกระทำที่ตนเป็นผู้ขวนขวาย
تـِلْك حـُدُودُ اللَّهِ وَ مـَن يـُطـِع اللَّهَ وَ رَسولَهُ يُدْخِلْهُ جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الاَنْهَرُ خَلِدِينَ فِيهَا وَ ذَلِك الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (13) وَ مَن يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسولَهُ وَ يَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَاراً خَلِداً فِيهَا وَ لَهُ عَذَابٌ مُّهِينٌ(14)
ความหมาย
๑๓. เหล่านี้คือหลักเกณฑ์ของอัลลอฮฺ และผู้ใดเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺ และเราะซูลของพระองค์ พระองค์จะทรงให้เขาเข้าสรวงสวรรค์หลากหลาย ณ เบื้องล่างมีแม่น้ำหลายสายไหลผ่าน พวกเขาจะพำนักอยู่ในนั้นตลอดกาล และนั่นคือความสำเร็จอันยิ่งใหญ่
๑๔. ผู้ใดฝ่าฝืนอัลลอฮฺและเราะซูลของพระองค์ และละเมิดข้อกำหนดทั้งหลายของพระองค์ พระองค์จะทรงให้เขาเข้านรก เขาจะอยู่ในนรกนั้นตลอดกาล และสำหรับเขาคือการลงโทษอันอัปยศ
คำอธิบาย
โองการที่แล้วกล่าวถึงกฎเกณฑ์เกี่ยวกับมรดก ส่วนโองการต่อไปนี้จะกล่าวถึงกฎเกณฑ์เกี่ยวกับขอบเขตและหลักเกณฑ์
คำว่า ฮุดูด เป็นพหูพจน์ของคำว่า ฮัด หมายถึง การป้องกัน หรือการห้ามมิให้เกิดขึ้น โองการกล่าว เหล่านี้คือหลักเกณฑ์ของอัลลอฮฺ บ่งบอกให้เห็นว่าทั้งหมดอยู่ภายใต้บทบัญญัติและหลักเกณฑ์ของพระองค์ ห้ามมิให้มีการละเมิดเด็ดขาด ด้วยเหตุนี้ จึงถูกรู้จักในนามของขอบเขตของพระองค์
หลังจากนั้นโองการกล่าวถึงบางส่วนของขอบเขตว่า ผู้ใดเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺ และเราะซูลของพระองค์ พระองค์จะทรงให้เขาเข้าสรวงสวรรค์หลากหลาย ณ เบื้องล่างมีแม่น้ำหลายสายไหลผ่าน สุดท้ายโองการกล่าวว่า นี่คือความสำเร็จอันยิ่งใหญ่
โองการถัดมากล่าวถึงพฤติกรรมของบางกลุ่มชนที่ตรงกันข้ามกับโองการที่แล้ว ผู้ใดฝ่าฝืนอัลลอฮฺและเราะซูลของพระองค์ และละเมิดข้อกำหนดทั้งหลายของพระองค์ พระองค์จะทรงให้เขาเข้านรก เขาจะอยู่ในนรกนั้นตลอดกาล
แน่นอนเป็นที่ทราบกันดีว่าผู้ที่กระทำบาปต่อพระเจ้า แม้ว่าจะเป็นบาปใหญ่แต่เขาจะไม่ได้พำนักในนรกตลอดไป ดังนั้น จุดประสงค์ที่โองการกล่าวถึงหมายถึงกลุ่มชนที่ ละเมิด ยโสโอหัง ตั้งตนเป็นศัตรู ปฏิเสธโองการทั้งหลายของพระองค์ และนำกฎเกณฑ์ของพระองค์ไว้ใต้ฝ่าเท้าของตน หรืออีกนัยหนึ่งหมายถึงกลุ่มชนที่ไม่มีศรัทธาต่อพระเจ้าและวันฟื้นคืนชีพ ประกอบกับคำว่าฮุดูดนั้นเป็นพหูพจน์ จึงรวบรวมกฎเกณฑ์ทั้งหมดของพระองค์เอาไว้ ดังนั้น ผู้ที่ทำลายกฎเกณฑ์จึงเท่ากับว่า ไม่มีศรัทธาต่อพระองค์
โองการก่อนหน้าใช้คำว่า พวกเขาจะพำนักในนั้นตลอดกาล ในรูปของพหูพจน์ ส่วนโองการที่สองกล่าวถึงชาวนรก โดยใช้คำว่า คอลิดัน ในรูปของเอกพจน์ การที่โองการทั้งสองใช้คำในความหมายเดียวกัน แต่มีลักษณะการใช้ที่แตกต่างกัน ต้องการบ่งชี้ให้เห็นว่าชาวสวรรค์มีการรวมตัวกัน ซึ่งถือว่าเป็นความโปรดปรานประเภทหนึ่งของสวรรค์สำหรับพวกเขา ขณะที่ชาวนรกต่างคนต่างอยู่ แต่ละคนจะแบกรับกรรมของตนโดยไม่ยุ่งเกี่ยวต่อกัน
สุดท้ายโองการกล่าวถึงพวกเขาว่า สำหรับเขาคือการลงโทษอันอัปยศ ซึ่งในความเป็นจริงประโยคก่อนหน้านี้กล่าวถึงสิ่งที่ผูกพันกับวัตถุปัจจัย นั่นคือการลงโทษของพระเจ้าที่มีต่อร่างกาย ส่วนประโยคทีสองเป็นการตำหนิในเชิงของการดูถูกเหยียดหยาม ซึ่งบ่งชี้ให้เห็นถึงสภาพจิตใจ