โองการที่ 178 ซูเราะฮ์อาลิอิมรอน
وَ لا يحْسبنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلى لَهُمْ خَيرٌ لاَنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلى لَهُمْ لِيزْدَادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ (178)
ความหมาย
178. บรรดาผู้ปฏิเสธ (โดยยึดแนวทางละเมิด) จงอย่าคิดเป็นอันขาดว่า ที่เราประวิงสำหรับพวกเขานั้น เป็นการดีต่อพวกเขา แท้จริง การที่เราประวิงสำหรับพวกเขา เพื่อพวกเขาจะได้เพิ่มพูนบาปกรรม และสำหรับพวกเขาคือการลงโทษอันอัปยศ
คำอธิบาย ภาระที่หนักอึ้ง
โองการนี้กล่าวถึงสงครามอุฮุดอีก และเหตุการณ์หลังจากนั้นอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งบางครั้งโองการกล่าวถึงท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) กล่าวถึงบรรดาผู้ศรัทธา ส่วนโองการนี้กล่าวถึงบรรดาผู้ปฏิเสธ และเหล่าผู้นำที่เลวร้ายของพวกเขา โดยกล่าวว่า จงอย่าคิดเป็นอันขาดว่า ที่เราประวิงสำหรับพวกเขานั้น เป็นการดีต่อพวกเขา
โองการกล่าวเตือนอันตรายแก่พวกเขา จงอย่านำเอาปัจจัยอำนวยความสะดวก ที่พระเจ้าทรงมอบแก่พวกเขา และอย่านำเอาชัยชนะที่บางครั้งพระองค์ทรงมอบแก่พวกเขา มาเป็นข้ออ้างว่าตนเป็นปวงบ่าวที่บริสุทธิ์และถูกต้อง หรืออย่างคิดว่าพระเจ้าทรงโหดร้ายกับพวกตน จากโองการสามารถเข้าใจได้ว่า บรรดาปวงบ่างที่กระทำความผิด ถ้าเป็นความผิดที่ไม่มากมาย และเขาได้สำนึกผิดต่อการกระทำของตน หรือกลัวการลงโทษในการะกระทำผิด พวกเขาสำนึกและย้อนกลับมาสู่สังคมอีกครั้ง บุคคลเหล่านี้ถือว่ามีความเหมาะสมที่จะได้รับการชี้นำ และไดัรับความเมตตาจากพระองค์ ซึงในความเป็นจริงจะเห็นว่าการลงโทษ และความระทมของพวกเขาคือ ความโปรดปรานสำหรับพวกเขา
แต่สำหรับบุคคลที่จมปรักอยู่กับบาปกรรมและความผิด จนกระทั่งไปถึงขั้นของการละเมิดและฝ่าฝืนคำสั่ง พระเจ้าจะทรงปล่อยให้เขาอยู่ในสภาพนั้นตลอดไป หมายถึง พระองค์ทรงให้สนามแก่พวกเขาเพื่อสั่งสมความผิดให้มากจะได้คู่ควรต่อการลงโทษอันอัปยศ บุคคลเหล่านี้คือ พวกที่ทำลายเส้นทางติดต่อของตนเอง พวกเขาไม่มีเส้นทางที่จะย้อนกลับ ไม่มีม่านปกปิดความลับ พวกเขาปล่อยความอับอาย เกียรติยศ และความเหมาะสมที่จะได้รับการชี้นำ ให้หลุดลอยมือไปอย่างน่าเสียดาย
โองการข้างต้นได้ตอบข้อสงสัยว่า เพราะเหตุใดผู้ที่กระทำความผิด หรือผู้ที่กดขี่ข่มเหง จึงไม่ถูกลงโทษ อัล-กุรอาน กล่าวว่า เป็นเพราะเหตุว่าพวกเขาเป็นกลุ่มชนที่ไม่สามารถปรับปรุงแก้ไขได้ ตามหลักการของการสร้างสรรค์ ความอิสระ และการเลือกสรรถูกละเว้นจากพวกเขา เพื่อให้พวกเขาจมดิ่งลงสู่ความตกต่ำชั้นที่ต่ำที่สุดจะได้คู่ควรต่อการลงโทษที่อัปยศ ซึ่งในความเป็นจริงบุคคลเหล่านี้ เหมือนกับบุคคลที่ปีนต้นไม้แห่งการกดขี่ เขายิ่งปีนสูงขึ้นไปยิ่งมีความสุขจนกระทั่งไปถึงยอดไม้ แต่เมื่อลมพายุมาได้พัดเขาล่วงหล่นลงมา ทำให้กระดูกทั้งร่างกายแตกหักจนละเอียด