คำอธบายโองการท-127-128-129-จากบทอลบะกอเราะฮ

คำอธิบายโองการที่ 127-128-129 จากบทอัลบะกอเราะฮ์

وَ إِذْ يَرْفَعُ إِبْرَهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَ إِسمَعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّك أَنت السمِيعُ الْعَلِيمُ (127) رَبَّنَا وَ اجْعَلْنَا مُسلِمَينِ لَك وَ مِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُّسلِمَةً لَّك وَ أَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَ تُب عَلَيْنَا إِنَّك أَنت التَّوَّاب الرَّحِيمُ (128) رَبَّنَا وَ ابْعَث فِيهِمْ رَسولاً مِّنهُمْ يَتْلُوا عَلَيهِمْ ءَايَتِك وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتَب وَ الحِْكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ إِنَّك أَنت الْعَزِيزُ الحَْكِيمُ (129)

ความหมาย

127. และจงรำลึกถึง เมื่ออิบรอฮีมและอิสมาอีล ได้ยกฐานของบ้าน (กะอฺบะฮฺ) ให้สูงขึ้น (ทั้งสองได้กล่าวว่า) พระผู้อภิบาลของเราได้ทรงโปรดยอมรับจากเราด้วยเถิด แท้จริงพระองค์คือ ผู้ทรงได้ยินและทรงรอบรู้

128. พระผู้อภิบาลของเรา ทรงโปรดทำให้เราทั้งสองเป็นผู้นอบน้อมต่อพระองค์ และโปรดทำให้ลูกหลานของเรา เป็นชนชาติที่นอบน้อมต่อพระองค์ และได้ทรงโปรดแสดงแก่เรา ซึ่งศาสนพิธีของเรา และทรงโปรดนิรโทษแก่พวกเรา แท้จริงพระองค์คือ ผู้ทรงอภัยโทษ ผู้ทรงเมตตา

129 . พระผู้อภิบาลของเรา ได้ทรงโปรดอุบัติเราะซูลจากพวกเขา ขึ้นในหมู่พวกเขา เพื่อจะได้สาธยายโองการทั้งหลายของพระองค์แก่พวกเขา สอนคัมภีร์และวิทยปัญญาแก่พวกเขา ทำให้พวกเขาสะอาด แท้จริงพระองค์ทรงเดชานุภาพ และปรีชาญาณ

คำอธิบาย อิบรอฮีมซ่อมแซมอัล-กะอฺบะฮฺ

อัล-กุรอานหลายโองการ รายงานของท่านศาสดา และประวัติศาสตร์ยืนยันให้เห็นว่าอัล-กะอฺบะฮฺมีอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว แม้กระทั่งบางรายงานกล่าวว่ามีมาตั้งแต่สมัยของท่านอาดัม (อ.) โองการที่ 37 บทอิบรอฮีม กล่าวถึงคำพูดของอิบรอฮีมว่า โอ้พระผู้อภิบาลของเรา แท้จริงฉันได้ให้ลูกหลานของฉันพำนักอยู่ ณ ที่แห้งแล้งกันดารไม่มีพืช ใกล้ ๆ บ้านอันเป็นเขตหวงห้ามของพระองค์

โองการนี้ยืนยันให้เห็นว่า เมื่ออิบรอฮีมพร้อมลูกน้อยอิสมาอีลและภรรยา เดินทางมายังแผ่นดินมักกะฮฺ มีร่องรอยของกะอฺบะฮฺอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งโองการกล่าวว่า ใกล้ ๆ บ้านอันเป็นเขตหวงห้ามของพระองค์

ความหมายของโองการบ่งบอกว่าถึงประเด็นที่กำลังกล่าวถึงได้อย่างลงตัว โองการกล่าวว่า และจงรำลึกถึง เมื่ออิบรอฮีมและอิสมาอีล ได้ยกฐานของบ้าน (กะอฺบะฮฺ) ให้สูงขึ้น ทั้งสองกล่าวว่า พระผู้อภิบาลของเราได้ทรงโปรดยอมรับจากเราด้วยเถิด แท้จริงพระองค์คือ ผู้ทรงได้ยินและทรงรอบรู้

ตามคำอธิบายดังกล่าว เป็นที่ประจักษ์ว่าร่องรอยหรือโครงสร้างของอัล-กะอฺบะฮฺมีอยู่ก่อนแล้ว อิบรอฮีมและอิสมาอีลจึงยกฐานของกะอฺบะฮฺให้สูงขึ้น

คำเทศนาของท่านอิมามอะลี (อ.) ในนะฮฺญุลบะลาเฆาะฮฺ บทกอซิอะฮฺ กล่าว่า พวกเจ้าไม่เห็นดอกหรือว่า พระเจ้าทรงทดสอบประชาโลกตั้งแต่สมัยของท่านศาสดาอาดัม (อ.) จนถึงปัจจุบัน ด้วยชิ้นส่วนของหิน และทรงทำให้บ้านหลังนั้นเป็นที่เคารพสำหรับมุสลิมทั้งหลาย หลังจากนั้นทรงมีบัญชาแก่อาดัมและบุตร ให้เดินเวียนรอบบ้านนั้น

สรุปว่าอัล-กุรอาน ริวายะฮฺ และประวัติศาสตร์ยืนยันให้เห็นว่าอัล-กะอฺบะฮฺถูกสร้างครั้งแรกโดยน้ำมือของท่านศาสดาอาดัม (อ.) หลังจากนั้นเมื่อเกิดเหตุการณ์พายุฝนถล่มในสมัยของท่านศาสดานูฮฺ อัล-กะอฺบะฮฺได้ถูกทำลายไปด้วย พอมาถึงยุคสมัยของท่านศาสดาอิบรอฮีมจึงมีบัญชาให้ซ่อมแซมบัยตุลลอฮฺใหม่อีกครั้ง

ประเด็นสำคัญ

จุดประสงค์ของการอุบัติศาสดา

โองการข้างต้นกล่าวถึงวัตถุประสงค์ของการอุบัติศาสดาไว้ว่า

ประการที่หนึ่ง เพื่อสาธยายโองการต่าง ๆ ของพระองค์แก่ประชาชาติ ประโยคดังกล่าวชี้ให้เห็นถึง การตื่นตัว และการปลูกฝังแนวความคิดจากบรรดาโองการต่าง ๆ ของพระองค์ เป็นการเรียกร้องความสนใจ และเขย่าขวัญของบรรดานักอ่านอัล-กุรอานทั้งหลาย ดังนั้น จะเห็นว่าการอ่านอย่างต่อเนื่อง เป็นปฐมบทของการตื่นตัว และการเตรียมพร้อม เพื่อการเรียนรู้อัล-กุรอาน

ประการที่สอง เพื่อสอนคัมภีร์และวิทยปัญญา เนื่องจากถ้าไม่มีความรู้ หรือไม่มีข้อมูลมาก่อนการอบรมสั่งสอน ซึ่งเป็นขั้นตอนลำดับต่อไปก็จะไม่มีประโยชน์อันใดทั้งสิ้น

คำว่า ตัซกียะฮฺ ในเชิงภาษาหมายถึง การให้ความเจริญเติบโต หรือการทำความสะอาด การขัดเกลาให้สะอาด บรรดาศาสดาถูกประทานลงมา เพื่ออบรมสั่งสอนมนุษย์ตามหลักการ เพื่อให้พวกเขารอดพ้นจากการมีมารยาทที่ต่ำทราม และความโง่เขลา พร้อมกับปลูกฝังจริยธรรมอันประเสริฐในหัวใจของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้ ความสมบูรณ์ของมนุษย์จึงขึ้นอยู่กับความรู้และการปฏิบัติ และสิ่งนี้ถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายของการอุบัติศาสดามายังโลก ฉะนั้น บรรดาศาสดาจึงเป็นทั้งครูบาอาจารย์ และครูผู้ฝึกสอน ทำหน้าที่ปลูกฝังให้แตกหน่อออกช่อ และดูแลรักษาให้เจริญเติบโตเป็นต้นไม้ที่สมบูรณ์

2. การเรียนรู้มาก่อนหรือการอบรม

สิ่งที่ควรพิจารณาคือ อัล-กุรอานกล่าวถึงเรื่องการเรียนการสอน และการอบรมพร้อมกันถึง 4 ครั้ง ในฐานะของเป้าหมายของบรรดาศาสดา อัล-กุรอานเอาการอบรมนำหน้าการสอน 3 ครั้ง เช่น บทบะเกาะเราะฮฺ โองการที่ 151 , บทอาลิอิมรอน โองการที่ 164, บทญุมุอะฮฺ โองการที่ 2 เพียงแค่ครั้งเดียวที่อัล-กุรอานนำเอาการสอนไว้ก่อนหน้าการอบรม โองการที่กำลังกล่าวถึง ทั้งที่เป็นที่ทราบกันดีว่า ถ้าไม่มีการสอนก่อนการอบรมก็ไม่มีความหมาย

เพราะฉะนั้น โองการที่นำเอาการสอนขึ้นหน้าการอบรมต้องการบ่งชี้ถึงธรรมชาติของสิ่งนั้น ส่วนโองการที่นำเอาการอบรมขึ้นก่อนการสอน ต้องการบ่งชี้ถึงเป้าหมาย เนื่องจากเป้าหมายหลักคือ การอบรม ส่วนที่เหลือถือเป็นปฐมบทของการอบรมทั้งสิ้น

4. ศาสดามาจากในหมู่พวกเขา

ธรรมชาติของมนุษย์มักจะไม่ยอมรับสิ่งที่มิได้เป็นประเภทเดียวกับตน พระเจ้าจึงประทานศาสดาและผู้นำที่เป็นมนุษย์ประเภทเดียวกับพวกเขา และมาจากในหมู่พวกเขา มีอารมณ์ความรู้สึกเดียวกับเขา เพื่อจะได้เรียนรู้และรับการถ่ายทอดซึ่งกันและกันได้ ถ้าหากศาสดามิใช่มนุษย์ แน่นอนเขาจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของความเป็นมนุษย์ หรือจะไม่มีวันรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริง ปัญหา และความต้องการของมนุษย์ได้ เขาจะไม่สามารถเข้าใจปัญหาต่าง ๆ ของมนุษย์ และมนุษย์ก็ไม่สามารถปฏิบัติตามเขาได้