สถานภาพที่สูงส่งของสตรีในมุมมองอิสลาม
ชาวอาหรับในยุคมืด (ญาฮิลียะฮ์) มิได้ให้คุณค่าและสิทธิใดๆ แก่สตรีเลย พวกเขาดูถูกเหยียดหยาม ทุบตีและใช้งานสตรีประหนึ่งสัตว์เดรัจฉาน และสิ่งดังกล่าวนี้ดำเนินไปถึงขั้นที่ว่า การมีลูกผู้หญิงถูกนับว่าเป็นความอัปยศอดสูและน่าอับอายสำหรับพวกเขา
ดังที่คัมภีร์อัลกุรอานได้กล่าวว่า :
وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ * يَتَوَارَى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَيُمْسِكُهُ عَلَى هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ
“และเมื่อคนใดในหมู่พวกเขาได้รับข่าวว่าได้ลูกผู้หญิง ใบหน้าของเขาก็จะหมองคล้ำ ในสภาพที่เขาต้องกล้ำกลืนความโศกเศร้า เขาจะซ่อนตัวเองจากกลุ่มชน เนื่องจากข่าวร้ายที่ได้ถูกแจ้งแก่เขา (เกี่ยวกับการได้ลูกผู้หญิง) โดยที่เขา (คิดว่า) จะเลี้ยงทารกนั้นไว้ด้วยความอัปยศอดสูหรือจะฝังมันลงในดินทั้งเป็น พึงรู้เถิด สิ่งที่พวกเขาตัดสินใจนั้น ช่างเลวทรามยิ่งนัก”
(อัลกุรอานบทอันนะห์ลุ โองการที่ 58 – 59)
ในปัจจุบันสิ่งที่เรากำลังพบเห็นอยู่ในสังคมตะวันตก ก็คือการการดูถูกเหยียดหยามและการมองสตรีในฐานะของตุ๊กตาที่ไร้คุณค่า หรือเป็นเพียงสื่อหนึ่งสำหรับการตอบสนองสัญชาตญาณทางเพศ หรือเป็นเครื่องมือสำหรับการโฆษณาสินค้า
แต่ด้วยกับการมาของอิสลามและคำสอนของบรรดามะอ์ซูม (อ.) นั่นเอง ที่ทำให้ชีวิตของสตรีย่างก้าวเข้าสู่ขั้นตอนใหม่ และมุมมองเกี่ยวกับสตรีได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จนถึงขั้นที่ว่าสตรีสามารถได้รับมาซึ่งสถานภาพอันสูงส่งของตนเอง
คัมภีร์อัลกุรอานได้กล่าวว่า :
وَ لَهُنَّ مِثْلُ الَّذِي عَلَيْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَ لِّلرِّجَالِ عَلَيْهِنَّ دَرَجَتَه وَاللَهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
“และเป็นสิทธิของพวกนางโดยชอบธรรมที่จะได้รับเช่นเดียวกันกับ (สามี) ผู้ซึ่งมีสิทธิเหนือพวกนาง และสำหรับบรรดาชายนั้นมีฐานะเหนือพวกนางขั้นหนึ่ง (ในฐานะที่เป็นฝ่ายเลี้ยงดู) และอัลลอฮ์นั้นทรงอำนาจยิ่ง อีกทั้งทรงปรีชาญาณยิ่ง”
(อัลกุรอานบท อัลบะกอเราะฮ์ โองการที่ 228)
ท่านอิมามอะลี (อ.) ได้กล่าวว่า :
إِنَّ الْمَرْأَةَ رَيْحَانَةٌ وَ لَيْسَتْ بِقَهْرَمَانَة
“แท้จริงสตรีนั้นคือดอกไม้ และนางไม่ใช่วีรสตรี” [1]
ในคัมภีร์อัลกุรอานนอกจากการกล่าวถึงสถานภาพที่สูงส่งของสตรีแล้ว ยังได้กล่าวถึงสถานภาพพิเศษของความเป็นแม่ของสตรีไว้อย่างสูงส่งด้วยเช่นกัน ทำนองเดียวกับที่คัมภีร์อัลกุรอานได้กำชับสั่งเสียให้ปฏิบัติดีต่อพ่อและแม่ ในขณะเดียวกันได้ย้ำเป็นพิเศษในการขอบคุณและแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อผู้เป็นแม่ ดังที่พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสูงส่งทรงตรัสว่า :
ووَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا ۖ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا ۖ وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا ۚ
“และเราได้สั่งเสียมนุษย์ให้ทำดีต่อผู้ให้กำเนิดทั้งสองของเขา มารดาของเขาได้อุ้มครรภ์เขาด้วยความเหนื่อยยาก และได้คลอดเขาด้วยความทุกข์ยาก และการอุ้มครรภ์เขาและการหย่านมเขาเป็นระยะเวลาถึงสามสิบเดือน”
(อัลกุรอานบท อัลอะห์ก๊อฟ โองการที่ 15)
การอธิบายถึงความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานต่างๆ ของแม่ในหนทางของลูกก็เนื่องจากการสัมผัสและรับรู้ได้อย่างชัดเจนกว่า ความเหนื่อยยากต่างๆ ของผู้เป็นแม่เมื่อเทียบกับผู้เป็นพ่อแล้วมีความสำคัญกว่ามาก ด้วยเหตุนี้เองในริวายะฮ์ (คำรายงาน) ต่างๆ จึงมีการเน้นย้ำเกี่ยวกับกรณีของแม่มากกว่า
เชิงอรรถ :
(1) อัลกาฟี, กุลัยนี, มุฮัมมัด บินยะอ์กูบ บินอิสหาก, เล่มที่ 5, หน้าที่ 510, ฮะดีษที่ 3
ขอขอบคุณเว็บไซต์ซอฮิบซะมาน