โองการที่ 216 ซูเราะฮ์อัลบะเกาะเราะฮ์
كُتِب عَلَيْكمُ الْقِتَالُ وَ هُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَ عَسى أَن تَكْرَهُوا شيْئاً وَ هُوَ خَيرٌ لَّكمْ وَ عَسى أَن تُحِبُّوا شيْئاً وَ هُوَ شرُّ لَّكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنتُمْ لا تَعْلَمُونَ (216)
ความหมาย
216. การรบพุ่งได้ถูกกำหนดแก่สูเจ้า ทั้งๆ ที่เป็นที่รังเกียจแก่สูเจ้า แต่บางทีสูเจ้าเกลียดสิ่งหนึ่ง ขณะที่สิ่งนั้น ดีสำหรับสูเจ้า และบางที่สูเจ้าชอบสิ่งหนึ่ง ขณะที่สิ่งนั้นเลวร้ายสำหรับสูเจ้า และอัลลอฮฺ ทรงรอบรู้ขณะที่สู้เจ้าไม่รู้
คำอธิบาย การบริจาคชีวิตและทรัพย์สิน
โองการกล่าวถึง การบริจาคชีวิตในหนทางของพระเจ้า กับการเสียสละชนิดเคียงบ่าเคียงไหล่กันและกัน การที่โองการกล่าวว่า กะตะบะ หมายถึง การกำหนด บ่งบอกถึงความแน่นอนของคำสั่งของพระเจ้า
คำว่า กัรฮุน แม้ว่าจะให้ความหมายตามรากของคำ แต่ในที่นี้ให้ความหมายเป็นกรรม หมายถึงได้ถูกรังเกียจ หรือการรังเกียจ ซึ่งในโองการหมายถึงว่า พวกเขารังเกียจการสงคราม แม้ว่าจะเป็นการรบพุ่งกับศัตรูในหนทางของพระเจ้าก็ตาม แต่สำหรับประชาชนทั่วไปถือว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ เนื่องจากการสงคราม เป็นสาเหตุให้มีการล้มหายตายจาก การสูญเสียทรัพย์สิน และการบาดเจ็บจากสงคราม ตลอดจนความยากลำบากต่าง ๆ แน่นอนสำหรับผู้ที่ถวิลหาชะฮาดัต หรือมีการรู้จักเต็มเปี่ยมดวงใจ การสงครามกับศัตรูถือเป็นสัจธรรม และเป็นความหวานชื่นแห่งจิตใจ พระเจ้าจึงตรัสอย่างหนักแน่นว่า สูเจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินปัญหาเกี่ยวกับผู้นำ หรือปัญหาที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้าของตน เพราะสูเจ้ามีสติปัญญาอยู่ในขอบเขตจำกัด เช่นเดียวกันปัญหาเรื่องบทบัญญัติมนุษย์ไม่มีความเข้าใจที่ดีพอเกี่ยวกับสิ่งดี และสิ่งเลว ดังนั้น เป็นไปได้ว่าในความเข้าใจของมนุษย์สิ่งนั้นอาจไม่ดี แต่มีความจำเริญแอบแฝงอยู่ หรือมนุษย์อาจมองดูว่าสิ่งนั้นดี ขณะที่มีความโชคร้ายมากมายคลุกเคล้าอยู่ในนั้น มนุษย์ไม่สมควรนำความคิดอันคับแคบของตนมาเทียบกับบทบัญญัติ หรือความคิดที่ไม่มีขอบเขตของพระเจ้า ต้องมั่นใจในสิ่งที่พระองค์กำหนด และต้องเชื่อมั่นในความเมตตาของพระองค์ ถ้าพระองค์กำหนดการสงคราม ซะกาต (ทานบังคับ) ศีลอด หรือการฮัจญ์ขึ้นมา สิ่งนั้นล้วนย้อนกลับไปหาพวกเขาทั้งสิ้น