شبکه فرهنگی الحسنین (علیهما السلام)

کرامات الفاطمیة (معجزات فاطمه)

زهرا علیها‌السلام بعد از شهادت بضمیمه سوگنامه فاطمه زهرا علیها‌السلام

نویسنده: علی میرخلف ‌زاده

این کتاب توسط مؤسسه فرهنگی - اسلامی شبکة الامامین الحسنین عليهما‌السلام بصورت الکترونیکی برای مخاطبین گرامی منتشر شده است.

لازم به ذکر است تصحیح اشتباهات تایپی احتمالی، روی این کتاب انجام نگردیده است.

مقدمه

شكر و سپاس، سزاى پروردگارى است كه ما را با مصابیح هدایت ارشاد فرمود، و از اشعه انوار اولیاى الهى، قلوب ما را منوّر گردانید، و پیوسته بیان و حالات و حركات و وجنات ما را از خدمت به قرآن و عترت و اهل بیت رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله قرار داد.

و درود و سلام بى حد بر پیامبر گرامیش محمد مصطفى صلى‌الله‌علیه‌وآله و اهل بیت اطهارش، على الخصوص بر دختر پهلو شكسته اش كه در مصیبت و غم و اندوهش جگر عالمى را داغدار و جگر سوز و عزادار كرده و تا به حال كسى نتوانسته اندكى از غم و مصیبتهاى وارده بر آن جگر گوشه رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله را درك و از اعماق جگر بسوزد و فریاد زند...؟!

تا به حال هیچ هنرمند عارفى نتوانسته اندكى از اندوه و غم جگر سوز على علیه‌السلام را در مواجهه با بى بى فاطمه علیها‌السلام میان در و دیوار، و گاهِ شستن صورت نیلى، و بازوى كبود شده، مرثیه بسُراید.

تا به حال هیچ نویسنده چیره دستى توان آن را نداشته كه مصائب و یك آه على علیه‌السلام را در مصیبت و عزادارى زهرا علیها‌السلام روى صفحات ترسیم نماید. و هر نویسنده تلاشگر و محقق فرزانه اى كه قلم به دست گرفته، در محدوده معلومات و قدرت علمى خود به نگارش حوادث وارده بعد از رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله پرداخته و برجسته ترین تابلو و زیباترین سر لوحه اثر خود را ترسیم نموده، و كتاب خود را با یك دنیا عذر و تقصیر به پیشگاه این بانوى نمونه اسلام تقدیم نموده است.

تعداد آثار ارزشمندى كه محققان بزرگ و مؤ لفان سترگ در پیرامون زندگى و اخلاق آن مظلومه پهلو شكسته سیلى خورده به رشته تحریر در آورده اند، بیرون از شمار است. و نام آنها در این صفحات نمى گنجد، و برخى از این محققان به همه ابعاد زندگى این بازوى كبود شده تاریخ اشاره كرده اند. این حقیر سر تا پا تقصیر هم یكسرى داستانهاى واقعى افرادى كه به آن بى بى در سختیها و بیمارى هاى صعب العلاج و مشكلات، متوسل و متمسّك شده اند و نتیجه مثبت عایدشان گردیده، جمع و به نام كرامات الفاطمیة علیها‌السلام گذاشته ام تا دلهاى مردم به معرفت دختر رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله روشن و محكم تر گردد و در گرفتاریها متمسك به این بانوى دو سرا گردند.

در پایان از خداوند متعال خواستار سلامتى و سعادت و توفیق و پایدارى و رستگارى و آخر و عاقبت بخیرى دوستان و خوانندگانِ ولایى و خودمان را دارم و این كتاب را به پیشگاه تنها فرزند بانوى نمونه اسلام (یعنى حجّة بن الحسن العسكرى روحى و ارواح العالمین له الفداء) تقدیم مى نمایم ان شاء اللّه مورد قبول حق و آن بى بى و فرزند دلبندش واقع گردد. و ثواب آن را به روح برادر شهیدم شیخ احمد میر خلف زاده نثار مى كنم.

شهریور هزار سیصد و هفتاد و چهار على میر خلف زاده

(1) نماز استغاثه به حضرت زهرا علیها‌السلام

قلبم سیاه شده بود هرچه از آیات قرآن را می خواندم آرامتر می شدم. ولی خوب نمی شدم، محبوبیتی بین مردم داشتم؛ زیرا به مردم تواضع می کردم که مرا دوست بدارند و بیشتر احترامم کنند، به همه سلام می کردم، به خاطر اینکه آنها را خجالت بدهم، که بعدا آنها سبقت به سلام بگیرند، اگر یکی از مریدان دو زانو در مقابلم نمی نشست، در دل ناراحت می شدم. وقتی وارد مجلس می شدم و مردم به خاطر ورودم صلوات می فرستادند، خوشحال می شدم.

یک روز وارد مجلسی شدم، جمعیت چند هزار نفری که برای دیدن من جمع شده بودند همه از جا برخواستند و صلوات فرستادند و من در ضمن چند کلمه ای برای مردم حرف زدم. گفتم: برادران! شما که این گونه به من اظهار محبّت می کنید، شاید نفس من خوشش بیاید و حال آنکه من لیاقت این همه محبت را ندارم. اینجا معلوم بود که مردم به زبان حال و قال می گفتند: ببین چه آقای خوبی است، چقدر شکسته نفسی می کند. خیلی خوشم آمده بود. ولی وقتی به منزل رفتم و خوب به عمق مطلب فکر کردم، متوجه شدم که خود این شکسته نفسی من به خاطر هوای نفس بوده است.

ضمنا مطلب قابل توجّه این بود که: وقتی از پشت میز سخنرانی در آن مجلس به میان مردم آمدم، پیر مرد دهاتی نورانی پیش من آمد و به من گفت: شما نباید آن قدر ضعیف باشید که از ابراز احساسات مردم تغییر حال پیدا کنید و نفستان خوشش بیاید و یا اگر به شما بی اعتنایی کردند، ناراحت شوید. شرح صدر داشته باشید و به این مسایل اهمیّت ندهید.

من در آن مجلس از بس از اظهار محبّت مردم و احترامات آنان مست خوشحالی شده بودم، نفهمیدم این پیر مرد چه می گوید. ولی وقتی در منزل فکر می کردم، متوجّه شدم که او مرا متنبّه کرده، و به من فهمانده است که اگر بر فرض هم من راست بگویم و از این احترامات خوشم نیاید، تازه شرح صدر نداشته ام و ضعیف بوده ام. اینجا بود که من می خواستم منفجر شوم، دیوانه شده بودم، با خود می گفتم پس من کی از آن سیاهی ها، به خصوص از جاه طلبی و ریاست طلبی نجات پیدا می کنم؟! گریه زیادی کردم و سپس چون بیشتر از این نمی توانستم از وسایل عادی استفاده کنم، دست به وسایل معنوی زدم.

ناگهان به فکرم رسید که نماز استغاثه به حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا علیها‌السلام را بخوانم و از آن مخدّره و ملکه جهان هستی، درخواست رفع این بلا و مرض روحی را بنمایم. این نماز را با همان آدابی که در باب دوّم کتاب باقیات الصالحات (در نمازهای مستحبی) مفاتیح الجنان است خواندم.

یعنی دو رکعت نماز به نیّت استغاثه به حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام خواندم. و بعد از نماز سه مرتبه اللّه اکبر گفتم، و سپس سر به سجده گذاشتم و صد مرتبه گفتم: یا مولاتی یا فاطمة اغیثینی (یعنی: ای مولای من! ای فاطمه زهرا! مرا از شرّ این دشمن پناه ده) بعد طرف راست صورتم را به زمین گذاشتم و همان جلمه را صد مرتبه و باز طرف چپ صورتم را به زمین گذاشتم و همان جمله را صد مرتبه گفتم و باز سر به سجده گذاشتم و همان جمله را صد مرتبه گفتم، هنوز سر از مهر بر نداشته بودم که آثار لطف حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا امّ الائمه علیها‌السلام ظاهر شد و مرا از آن سیاهی یعنی صفت ریاست طلبی نجات داد و بعدا که به قلبم مراجعه نمودم و دهها مرتبه خود را امتحان نمودم بحمداللّه اثری از آن صفت در خود ندیدم.

لازم به تذکّر است که: بعضی از مردم گمان کرده اند شفای امراض روحی اهمیتش کمتر از شفای مرضهای جسمی است، لذا اگر گفته شود که: فلان کور به برکت حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام شفا یافت. از نظر آنها شگفت انگیزتر از آن است که گفته شود، فلان شخص ریاست طلب به برکت آن حضرت علیها‌السلام شفا یافت. و حال آنکه اهمیت و ارزش هر چیزی مربوط به نتیجه و فایده آن چیز است. مثلا اگر وقتی یک کور شفا پیدا می کند، حد اکثر فایده اش این است که چند سالی بسیار محدود که می خواهد در دنیا زندگی کند، دارای چشم می باشد ولی وقتی از دنیا رفت دیگر بین کور و بینا فرقی نمی باشد. و فایده آن بینایی همین جا تمام شده است. امّا یک شخص حسود اگر شفا پیدا کند، از بدبختی همیشگی نجات پیدا کرده؛ زیرا صفات روحی همانند خود روح، همیشه با او هست برعکس صفات بدنی که مثل خود بدن برای مدّت موقّتی باقی می ماند.

بنابراین، امراض روحی با امراض جسمی به هیچ وجه قابل مقایسه نیست؛ زیرا زندگی دنیا در مقابل زندگی آخرت صِفر است. (1)

مقبول حق نباشد		بی مهر او عبادت
حُبّش بود سعادت		بغضش بود شقاوت
روز جزا به دست		زهرا بود شفاعت
وارد شود به محشر		با عزّت و جلالت (2)

(2) کمالات واقعی

وقتی من مراحل سیر و سلوک را طی نمودم، و صفات رذیله را از خود دور کردم، و مراحل توبه و استقامت و صراط مستقیم و محبت و جهاد با نفس و عبودیت را پیمودم، و بالاخره محبّت دنیا را از دل بیرون کردم، و بلکه از دنیا کنده شدم و می توانستم در راه خدا از همه چیز بگذرم، و از آن به بعد به وظیفه ام عمل می کردم و دیگر هیچگونه تقلّب و خیانت، ریا و دروغ در وجودم نبود، بخل و حسد به کلّی از دلم رفته بود، نوع دوست بودم و هیچگاه به فکر ریا و تفاخر مردم نبودم، بلکه خود را خادم مردم می دانستم، حقّ می گفتم، و حق می شنیدم، و بالاخره خیلی از اخلاقیات و صفات بدم برطرف شده بود.

در این موقع و در این حال، یک شب با آنکه در اتاق تاریکی نشسته بودم و با خدای خودم انسی داشتم، اشک می ریختم، و با او گرم راز و نیاز بودم، ناگهان نمی دانم چه شد، آیا در این بین به خواب رفته بودم، یا از خود بی خود شده و یا به عالم معنویّت وارد شده بودم، و بالاخره در آن حال دیدم اتاقم پر از نور شد، نه آنکه فکر کنید از این نورهای مادّی مثلا مانند: چراغهای هزار شمعی و یا مثل آنکه خورشید وارد اتاق شده باشد، نه، نوری بود که از اینها روشنتر، ولی لطیف. یعنی با آنکه من از تاریکی مطلق ناگهان وارد این روشنایی شدید شده بودم، ابدا چشمم ناراحت نشد و بلکه چشمم منوّرتر شد.

و بالاخره بهتر این است که خصوصیّات بعضی از چیزها شرح داده نشود؛ چون به قلم شرحش ممکن نیست و (تا نبینی ندانی).

بالاخره در وسط این نور شبحی که درست تشخیص نمی دادم که او کیست و او چیست، ولی با کمال آرامش و تسلّط به نفس او را دیدم و با زبان دل (که تا اهل دل نشوی آن زبان را نمی فهمی) این گفتگوها انجام شد.

از او پرسیدم: شما که هستید؟

فرمود: من فاطمه زهرا، دختر رسول گرامی اسلامم.

گفتم: شما مادر من هستید، من از فرزندان شمایم، آیا می پسندید که من برای رسیدن به کمالات این همه رنج بکشم و از دیدگانم این همه اشک جاری گردد؟

با همان زبان فرمود: هرکس از فرزندان ما و یا از شیعیان ما دلش را از محبت دنیا فارغ کند و ما را بشناسد و بداند، از کجا آمده و در کجا هست و به کجا می رود؟ به کمالات واقعی خواهد رسید و تو درست است که محبّت دنیا را ترک کرده ای و صفات رذیله را از خود دور نموده ای ولی شرط دوّم که شناختن نور مقدس امام است هنوز انجام نداده ای قال رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله : من مات و لایعرف امامه مات میتة جاهلیّة.

گفتم: آن هم به دست شماست، باید آنها خودشان را به من معرّفی کنند تا آنها را بشناسم.

فرمود: به فرزندم بقیة اللّه حضرت مهدی علیه‌السلام دستور می دهم تو را راهنمایی کند.

این را فرمود و دیگر آن جمال الهی و ملکوتی را در آن شب ندیدم، ولی خوشحال بودم که به من وعده خوبی داده اند و بالاخره با هر فشاری که بوده با هر عجز و ناله ای که بود خود را مورد لطف ملکه جهان هستی قرار داده بودم.

امّا چندین ماه در این انتظار جانم به لبم آمد، آه که چقدر انتظار معشوق ناراحت کننده است، نه آنکه فکر کنید می خواهم بگویم: هزار وعده خوبان یکی وفا نکرد نه، من با این شعر مخالفم، وعده خوبان همه اش وفا می کند، دیر یا زودش هم به مصلحت است، جریان من هم به مصلحتم بود، خودم بهتر می دانم. آنچه را که از مصلحت این تاءخیر می توانم بگویم این است که من قدردان معشوق و محبوبم شدم، وقتی به او رسیدم او را از جانم بهتر دوست داشتم و لحظه ای از او غفلت نمی کردم، امّا اگر همان روزهای اول به من آن معارف را لطف می کردند شاید زیاد قدردان تر بودم.

به هر حال در این مدّت خیلی رنجور شدم ولی نمی خواستم چیزی بگویم که مرا مطرود کننده و یا خلاف ادب باشد. صبر می کردم، امّا چه صبر کشنده ای، شبها در همان ساعتی که آن نور مقدس را دیده بودم، در همان اتاق تاریک می نشستم و همان اذکار و اوراد و تضرّع و زاری را می کردم خبری نمی شد. تا آنکه یک شب از بس گریه کرده بودم و بی حال شده بودم بی ادبانه با حضرت فاطمه اطهر علیها‌السلام گفتم: آخر چرا شما کم لطف شده اید، به جان خوتان قسم اگر بدانم فرزندتان حضرت بقیة اللّه (ارواحنا فداه) سر قلّه دماوند است، و من با هر زحمت که شده زنده به آنجا می رسم همین الا ن حرکت می کنم و به محضرش مشرّف می شوم ودرسی که مرا به آن وعده فرموده اید از او می گیرم و بر می گردم. امّا چه کنم که جای او را نمی دانم، من دیگر طاقت ندارم و دیگر هم عرضی ندارم. امّا او که محبوبه ام بود عزیزتر از جانم بود، این بی ادبی مرا به حساب نیاورد و در آن شب دست مرا به دست عزیز عزیزان و سرور سروران و تنها نماینده الهی حضرت بقیة اللّه (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) داد و مرا به او سپرد و رفت و من از محضر حضرت بقیة اللّه (ارواحنا فداء) معرفت ائمه اطهار علیهم‌السلام را تعلیم گرفتم. (3)

زهرا که از فروغش		عالم ضیاء گرفته
دین نبی زفیضش		نشو و نما گرفته
مریم ز مکتب او		درس حیا گرفته
جشنی به عرش اعلا		بهرش خدا گرفته (4)

(3) آش حضرت فاطمه علیها‌السلام

مرحوم سید جلیل و علامه بزرگوار حضرت آیة اللّه العظمی حاج سید مهدی بحر العلوم رضوان اللّه تعالی علیه فرمودند: در عالم رؤیا دیدم که در مدینه مشرفه بودم و مرا جناب پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله احضار نمود. داخل حجره مقدسه شدم، دیدم، جناب پیامبر صلى‌الله‌علیه‌وآله در صدر مجلس قرار گرفته و حسنین وحضرت فاطمه علیهم‌السلام در حاشیه مجلس قرار دارند و آقا حضرت علی علیه‌السلام سرپا ایستاده است.

به دست بوسی رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌وآله مشرف شدم، مرا مخاطب به خطاب مرحبا بولدی نموده و کمال محبت و مهربانی را در باره من مبذول داشت، مساءله ای چند سئوال نمودم. فرمودند: از امام زمان خود سئوال کن. پس صاحب الامر را حاضر نمودند و مسایل خود را سئوال نمودم.

پس رو به بی بی دوعالم فاطمه زهرا علیها‌السلام نموده، فرمودند: خذی ولدک: پسرت را دریاب. آنگاه حضرت فاطمه علیها‌السلام دست مرا گرفت، به حجره خود برد و از من رویش را نمی گرفت گویا صورت مبارکش الحال در نظرم هست، پس حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام برای من آش آورد که همه حبوبات در آن بود تناول کردم و در نهایت شوق از خواب بیدار شدم. چنان شرح صدری برایم پیدا شد که هرچه بعد از آن در کُتب مشاهده می کردم به یک مرتبه حفظ می نمودم و به این مقام رسیدم.

بعد از آن همیشه طالب آن آش بودم تا روزی از مادرم سئوال کردم که آش به این صفت دیده ای؟ گفت: بلی در عجم (ایران) متعارف است که اینطور آشی را می پزند و از همه حبوبات داخلش می کنند و آن آش به نام فاطمه زهرا علیها‌السلام نام گذاری شده. (5)

با سینه ای وسیعتر از عالم وجود		با واژه ای عمیقتر از معنی سجود
خوانم ثنای فاطمه محبوبه خدای		آرم سرنیاز بر آن آستان فرود
گویم بر او سلام که وقت نزول وحی		چندان سلام داده بر او خالق وَدُود
گویم بر او درود که فرمود مصطفی		بخشند خداش هرکه فرستد براو درود (6)

(4) رهایی از مرگ

جناب آیة اللّه حاج میرزا محمد رضا فقیه کرمانی پس از مراجعت به کرمان بنای مخالفت و مبارزه را با فرقه ضالّه شیخیّه را گذارد و یک کتاب بی نقطه علمی در ردّ آنان نوشت.

یک وقتی از مرحوم حاج سیّد یحیی واعظ یزدی برای تبلیغ و مبارزه بر علیه شیخی های کرمان دعوت کرد و آن مرحوم، آن فرقه ضالّه را رسوا نمود. و مردم را به انحراف آنان متوجه ساخت، شیخیها تصمیم قتل سیّد یحیی را گرفتندو با نقشه عجیبی از ایشان دعوت کردند که برای منبر به فلان منزل تشریف ببرند.

ایشان را برداشتند و به باغی در خارج از شهر بردند. سید در باغ احساس خطر کرد و دید در دام مرگ افتاده است، و کسی هم از وضع او با خبر نیست. توسّلی به حضرت زهرا علیها‌السلام پیدا می کند و نماز استغاثه به آن حضرت را می خواند ومشغول خواندن یا مولاتی یا فاطمة اغیثینی بوده، که دشمنان آماده می شوند او را قطعه قطعه کنند، که یک مرتبه صدای تکبیر و فریاد مسلمانها بلند شده آن باغ را محاصره می نمایند و از دیوار به درون باغ ریخته و حساب شیخی ها را رسیده و سید را رها می نمایند، و با احترام به همراه مرحوم حاج میرزا محمد رضا کرمانی به شهر و منزل آوردند! از آیة اللّه کرمانی سئوال کردند که شما از کجا دانستید که سید یحیی در معرض مرگ و گرفتاری است؟

فرمود: خوابیده بودم، در عالم خواب حضرت طاهره، فاطمه زهرارادیدم فرمودند: شیخ محمد رضا فوراً خودت را به پسرم سید یحیی برسان او را نجات بده که اگر دیر کنی او کشته خواهد شد. (7)

فاطمه خواندیمش از روز الست		رنگ اخلاصش به دلها صیقل است
فاطر ارض و سماوات است او		مصدر قاضی حاجات است او
ساکنان درگه عز و جلال		همصدا باذات حق در این مقال
ای محمّد صلى‌الله‌علیه‌وآله مصطفی بر تو نوید		کوکب رخشنده عصمت دمید (8)

(5) قفل باز شد

سید جلیل القدر آقا سیّد علی تقی کشمیری فرزند صاحب کرامات باهره حاج سید مرتضی کشمیری فرمود: از فاضل محترم جناب آقا سید عباس لاری شنیدم که فرمود: در اوقات تحصیل علوم دینیّه در نجف اشرف روزی در ماه مبارک رمضان طرف عصر افطاری تهیه کرده و در حجره گذاشتم و در حجره را قفل کرده و به خیال اینکه کلید در جیبم هست، رفتم، که پس از نماز مغرب و عشا بیایم، تا اینکه نماز را خواندم و به مدرسه آمدم، خواستم در حجره را باز کنم، دیدم کلید در جیبم نیست هرچه تفحص کردم کلید را پیدا نکردم. به واسطه شدّت گرسنی و نیافتن کلید سخت ناراحت بودم. از مدرسه بیرون آمده متحیّرانه در مسیر خود تا حرم قدم می زدم و به زمین نگاه می کردم، ناگاه مرحوم سید مرتضی کشمیری را دیدم. علت ناراحتیم را پرسید، مطلب را عرض کردم. با من به مدرسه آمد و فرمود: می گویند نام مادر موسی علیه‌السلام را اگر کسی بداند و به فقل بسته بخواند آن قفل باز می گردد آیا جده ما فاطمه زهرا علیها‌السلام کمتر از او است؟ پس دست در قفل نهاد و فرمود: یا فاطمة الزهرا یک وقت دیدم قفل باز شد. (9)

ای بضعه پیغمبر ای قائمه داور		ای شافعه محشر ای فاطمة الزهرا علیه‌السلام
تو حجت یزدانی تو امام امامانی		تو موجد امکانی عالم زتو شد بر پا
در برج شرف ماهی در ملک حیا شاهی		تو عصمت اللهی اصل شجر طه
در قدر منیعی تو در امر مطیعی تو		مدفون به بقیعی تو ای قائله ات لعیا
تو خطبه غرایی تو ام ابیهایی		صدیقه کبرایی محبوب دل مولا (10)

(6) رؤیای صادقه

در سال 1325 شمسی، شب سوم جماد الثانی، در عالم رؤیا می دیدم وارد خانه ای تاریک شدم، اما در آن خانه تاریک شمعی روشن است. نزدیک رفتم دیدم تنها صورت علی بن ابی طالب علیه‌السلام است آهسته آهسته گریه می کند و اشکها روی صورتش غلتان است و به یک چیزی مشغول است، خوب که نگاه کردم دیدم نیمی از بدن فاطمه زهرا علیها‌السلام که روی تخته ای خوابانده اند مشاهده می شود و علی علیه‌السلام مشغول غسل دادن بود. وقتی غسل و کفن را تمام کرد، صدا زد: فرزندان زهرا بیایید با مادرتان وداع کنید.

جمعی از فرزندان آن حضرت در آن تاریکی دور بدن فاطمه علیها‌السلام جمع شده بودند ولی آنها دیده نمی شدند. فراموش نمی کنم که خود من فریاد می زدم: ای مادر پهلو شکسته. علی علیه‌السلام آن حضرت را در کنار همان خانه دفن کرد، از خواب بیدار شدم.

من در آن وقت هنوز مدینه مشرف نشده بودم، ولی در سال 1346 که برای اولین بار مشرف شدم و وارد حرم مطهر پیامبر اکرم صلى‌الله‌علیه‌وآله گردیدم، قبری در همان محلی که در خواب دیده بودم وجود داشت. با خودم گفتم، خوب است سئوال کنم ببینم که آیا این قبر به نام آن حضرت معروف است یا خیر؟ وقتی از افراد مطلع سئوال کردم، معلوم شد که آن قبر مقدس جز به نام فاطمه علیها‌السلام شناخته نشده است. (11)

کسی دیده میان خانه خویش		زنی از شوهر خود رو بگیرد
کسی دیده به گاه را رفتن		جوانی دست بر پهلو بگیرد
کسی دیده زنی در نوجوانی		به آه و ناله و غم خو بگیرد
و اگر خواهد که بر خیزد زبستر		بنالد دست بر زانو بگیرد
کسی دیده مریضی مرگ خود را		برای درد خود دارو بگیرد
کسی دیده ز بهر حفظ رهبر		سپر یک زن رخ و باز و بگیرد
چرا باید که یک رخسار نیلی		ز حیدر آن همه نیرو بگیرد
چوآتش سوخت درب خانه اش را		ز زهرا باید آبرو بگیرد (12)

(7) شفای درد

جناب حاجی علی اکبر سروری تهرانی فرمود: خاله علویه ای داشتم که عابده و برکتی برای فامیل ما بود و در شداید به او پناهنده می شدیم و از دعای او گرفتاری هایمان بر طرف می شد! یک وقتی آن مخدره به درد دل مبتلا می گردد و به چند دکتر و بیمارستان مراجعه می کند فایده نمی کند.

این زن، مجلس روضه زنانه می گرفت. این دفعه به حضرت زهرا علیها‌السلام متوسّل می شود و اهل مجلس را هم طعام می دهد.

همان شب حضرت صدیقه زهرا علیها‌السلام را در خواب می بیند که به خانه اش تشریف آورده اند. به حضرتش عرضه می دارد که: ای بانوی دو عالم کلبه ما محقر است. و اینکه روز گذشته از شما دعوت نکردم، چون خود را قابل ندانستم.

حضرت زهرا علیها‌السلام فرموده بود: ما خود آمدیم و حاضر بودیم و الحال می خواهیم درد و دوایت را نشانت دهیم.

پس کف دست مبارک خود را محاذی صورتش می گیرند و می فرمایند: به کف دستم نگاه کن. نگاه می کند و تمام اندرون خود را در آن کف دست مبارک می بیند از آن جمله رحم خود را می بیند، که چرک زیادی در آن است.

حضرت فرموده بود: درد تو از رحم است، و به فلان دکتر مراجعه کن خوب می شوی! فردا به همان دکتری که فرموده بود مراجعه می کند و دردش را می گوید و به فاصله کمی درد بر طرف می گردد. (13)

فاطمه ناموس کبرای خداست		عترت اللّه است کی ازاو جداست
ماهمه امشب گدایان توایم		خوانده و ناخوانده مهمان توایم
دیر گاهی شد که بردر مانده ایم		خسته پا و خسته جان درمانده ایم
یک نظر بر ما فکن ای نور جان		پیش نه پای شفاعت در میان
دردمندانیم و در مان پیش توست		مستمندانیم و احسان کیش توست
کسی دیده ز بهر حفظ رهبر		سپر یک زن رخ و باز و بگیرد
دست حاجات است از هر سو دراز		کارساز کار محتاجان بساز (14)

 

(8) تذکّر شش چیز

در چند سال قبل خانم محترمه علویه ای که مداومت بر نماز جماعت مسجد جامع داشت به بنده گفت: مدّتهاست که برای نجاتم به جدّه ام صدیقه طاهره فاطمه زهرا علیها‌السلام متوسل شده ام تا اینکه شب گذشته در عالم رؤیا آن حضرت رادیدم عرض کردم: بی بی ما زنان چه کنیم که اهل نجات باشیم؟

فرمود: شما زنان به شش چیز مواظبت کنید تا اهل نجات شوید. و من غفلت کردم از اینکه بپرسم آن شش چیز چیست؟ و از خواب بیدار شدم حالا تو بگو آن شش چیز کدام است؟

بنده به نظرم رسید که در قرآن مجید آخر سوره ممتحنه وظایف زنان و شروط پذیرفته شدن بیعت آنها با رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌وآله را بیان فرموده است پس به آیه 12 از سوره مزبور مراجعه نمودم و شمردم دیدم شش چیز است که به آن علویه تذکر دادم که قطعا مراد حضرت صدیقه کبری علیها‌السلام

همین شش چیز است و برای اینکه زنان مسلمان وظایف خود را بدانند آیه مزبور با مختصر ترجمه ای نقل می گردد:

( یا اَیُّهَا النَّبِیُّ اِذا جاءَکَ الْمُؤْمِناتُ یُبایِعْنَکَ عَلی اَنْ لایُشْرِکْنَ بِااللّهِ شَیْئا وَلایَسْرِقْنَ وَ لایَزْنینَ وَ لایَقْتُلْنَ اَوْلادَهُنَّ و لایَاءْتینَ بِبُهْتانٍ یَفْتَرینَهُ بَیْنَ اَیْدیهِنَّ وَ اَرْجُلِهِنَّ وَ لایَعْصینَکَ فی مَعْرُوفٍ فَبایِعْهُنَّ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللّهَ اِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ. ) (15)

یعنی: ای پیغمبر! وقتی که زنان مؤمنه پیش می آیند و می خواهند با تو عهد کنند، شش چیز را به آنها تذکّر بده که ترک نکنند:

اوّل آنکه: برای خدا هیچ چیز را شریک قرار ندهد. (یعنی در ذات و صفات و افعال و عبادت به تفصیلی که در کتاب گناهان کبیره مرحوم دستغیب شیرازی است).

دوّم: و لا یسرقن : از مال شوهران و غیر ایشان دزدی نکنید.

سوّم: و لا یزنین : زنا نکنند.

چهارم: فرزندان خود را نکُشند (کُشتن سقط جنین، بلکه ماده تکوین بچه یعنی نطفه و علقه و مضغه که سقط آنها هم حرام و موجب دیه است).

پنجم: بهتان و دروغی از پیش خود نبافند و بر کسی نبندند، مانند اینکه زنی بچه ای را از سر راه بردارد و بگوید: آن را زاییده ام و فرزندم هست و مانند اینها. و اینکه زنان پاکدامن را قذف کند، و بهتان زنا بر آنها ببندد. و بطور کلی هر بهتانی را باید ترک کند.

ششم: و ای محمد در هر چه به آن فرمان دهی مانند نماز، روزه، حج، زکات و مانند لزوم اطاعت از شوهر و پرهیز از نظر و لمس با اجنبی و غیره تو را مخالفت نکنند.

فبایعهن: یعنی پس با این زنان بر شرطهائی که گفته شد بیعت کن و بر ایشان از خدا آمرزش بخواه که خدا آمرزنده و مهربان است. (16)

ای زنور چهره ات تابنده ماه و مشتری		خیره چشم اختران گبند نیلو فری
آفتاب برج عصمت گوهر درج عفاف		شمع بزم آفرینش مهد فضل و سروری
آیت عصمت زخلاق ازل برفاطمه		ختم شد چون برمحمد صلى‌الله‌علیه‌وآله آیت پیغمبری
قدراین یکدانه گوهر رانمی دانست و بس		آری آری قدر گوهر را که داند گوهری
همسر پاکش علی اعلی که اوست		در ره ترویج ایمان مصطفی را یاوری (17)

(9) شفای مریضها

مرحوم سید جلیل و فاضل نبیل جناب آقای سید حسین برقی واعظ، ساکن قم چنین مرقوم داشته اند: آقای قاسم عبد الحسینی پلیس موزه آستانه مقدس حضرت معصومه علیها‌السلام که در سنه 1348 به خدمت مشغول بود برای اینجانب حکایت کرد: در زمانی که متفقین محمولات خود را از راه جنوب به شوروی می بردند و در ایران بودند من در راه آهن خدمت می کردم، در اثر تصادف با کامیون سنگ کشی یک پای من زیر چرخ کامیون رفت و مرا به بیمارستان فاطمی شهرستان قم بردند و زیر نظر دکتر مدرسی و دکتر سیفی معالجه می نمودم، پایم ورم کرده و به اندازه یک متکا بزرگ شده بود و مدّت پنجاه شبانه روز از شدّت درد حتی یک لحظه خواب به چشمم نرفت و دائما از شدّت درد ناله و فریاد می کردم. امکان نداشت کسی دست به پایم بگذارد؛

زیرا آنچنان درد می گرفت که بی اختیار می شدم و تمام اتاق و سالن را صدای فریاد فرا می گرفت.

در خلال این مدت به حضرت زهرا و حضرت زینب و حضرت معصومه علیها‌السلام متوسّل بودم، و مادرم بسیاری از اوقات به حرم حضرت معصومه علیها‌السلام می رفت و توسل پیدا می کرد.

یک بچه در حدود سیزده الی چهارده سال هم که در اثر اصابت گلوله زخمی شده بود و مثل من روی تختخواب پهلوی من در طرف راست بستری بود و فاصله او با من در حدود یک متر بود و در اثر جراحات و فرو رفتن گلوله زخم تبدیل به خوره و جذام شده بود و دکترها از او مأ یوس بودند و چند روز در حال احتضار بود و گاهی صدای خیلی ضعیفی از او شنیده می شد و هر وقت پرستارها می آمدند می پرسیدند تمام نکرده است؟ و هر لحظه انتظار مرگ او را داشتند.

شب پنجاهم مقداری مواد سمی برای خود کشی تهیه کردم و زیر متکای خود گذاشتم و تصمیم گرفتم که اگر امشب بهبود نیافتم خود کشی کنم چون طاقتم تمام شده بود. مادرم برای دیدنم آمد به او گفتم: اگر امشب شفای مرا از حضرت گرفتی فبها، و الاّ صبح جنازه مرا روی تختخواب خواهی دید و این جمله را جدی گفتم و تصمیم قطعی بود، مادرم غروب به طرف حرم مطهر رفت.

همان شب مختصری چشمانم را خواب گرفت. در عالم رؤیا دیدم سه زن مجلله از در باغ (در سالن) وارد اتاق من که همان بچه هم پهلوی من روی تخت خوابیده بود شدند. یکی از زنها پیدا بود شخصیت او بیشتر است و چنین فهمیدم اولی حضرت زهرا علیها‌السلام و دوّمی حضرت زنیب علیها‌السلام و سوّمی حضرت معصومه علیها‌السلام هستند.

حضرت زهرا علیها‌السلام جلو، حضرت زینب پشت سر و حضرت معصومه ردیف سوم مستقیم به طرف تخت همان بچه آمدند. و هر سه پهلوی هم جلو تخت ایستادند حضرت زهرا علیها‌السلام به آن بچه فرمودند: بلند شو. گفت: نمی توانم. حضرت فرمود: بلند شو. گفت: نمی توانم. فرمودند: تو خوب شدی. در عالم خواب دیدم بچه بلند شد و نشست.

من انتظار داشتم به من هم توجهی بفرمایند ولی بر خلاف انتظار حتی به سوی تخت من توجهی نفرمودند، در این اثنا از خواب پریدم و با خود فکر کردم معلوم می شود آن بانوان مجلله به من عنایتی نداشتند. دست کردم زیر متکا و سمی که تهیه کرده بودم بردارم و بخورم با خود فکر کردم ممکن است چون در اتاق ما قدم نهاده اند از برکت قدوم آنها من هم شفا یافته ام دستم را روی پایم نهادم دیدم درد نمی کند، آهسته پایم را حرکت دادم، دیدم حرکت می کند. فهمیدم من هم مورد توجه قرار گرفته ام.

صبح شد، پرستارها آمدند و گفتند: بچه در چه حال است؟ به این خیال که مرده است.

گفتم: بچه خوب شده. گفتند: چه می گویی؟ گفتم: حتما خوب شده. بچه خواب بود، گفتم: بیدارش نکنید. تا اینکه خودش بیدار شد، دکترها آمدند، هیچ اثری از زخم در پایش نبود، گویا ابدا زخمی در بدن نداشته، اما هنوز از جریان کار من خبر ندارند. پرستار آمد، باند و پنبه را طبق معمول از روی پای من بردارد و تجدید پانسمان کند چون ورم پایم تمام شده بود فاصله ای بین پنبه ها و پایم بود گویا اصلا زخم و جراحتی نداشته.

مادرم از حرم آمد، چشمانش از زیادی گریه ورم کرده بود. پرسید: حالت چطور است؟ نخواستم بگویم شفایافتم، زیرا ممکن بود از فرح زیادی سکته کند، گفتم: بهتر هستم برو عصایی بیاور، و با عصا برویم به منزل (البتّه این کارم مصنوعی بود) به منزل رفتیم، بعدا جریان را نقل کردم. و امّا در بیمارستان پس از شفایافتن من و آن بچه غوغایی از جمعیت و پرستارها و دکترها بود زبان از شرح آن عاجز است صدای گریه و صلوات تمام فضای اتاق و سالن را پر کرده بود. (18)

عفت آموز بشر فاطمه زهرای بتول		گوهر گنج نبوت گل بستان رسول صلى‌الله‌علیه‌وآله
با طلوع رخ بهتر زمهش گفت رسول		اختر بخت مرا نیست دگر بیم افول
هرکه مشمول عنایات اللهی گردد		همه کارش رسد از دولت تقوا به حصول
یک زن و شامل او این همه لطف ازلی		بیش از او کیست دگر رحمت حق را مشمول (19)

 

(10) شفای درد شدید

جناب آقای شیخ عبدالنبی انصاری دارابی از فضلای حوزه علمیه قم قضایای عجیبی دارند، که برای نمونه یکی از آنها را در اینجا از نوشته های خود ایشان نقل می کنم.

مدّت یک سال بود که دچار کسالت شدید سر درد و سرگیجه شده بودم و در شیراز سه مرتبه و در قم پنج مرتبه و در تهران سه مرتبه به دکترهای متعدّدی مراجعه و داروها و آمپول های فراوانی مصرف نمودم، ولی تمام اینها فقط گاهی مسکّن بود، و دوباره کسالت عود می کرد. تا اینکه یکی از شبها در عین ناراحتی برای نماز جماعت به سختی به مسجد آیت اللّه بهجت که یکی از علمای برجسته و از اتقیای زمان است رفتم. در بین نماز حالم خیلی بد بود به طوری که یکی از رفقا فهمید و پرسید فلانی مثل اینکه خیلی ناراحت هستی؟ گفتم: مدّت یک سال است که این چنین هستم و هرچه هم به دکتر مراجعه نموده ام و دارو مصرف کرده ام هیچ تاءثیری نداشته، آن آقا که خود از فضلا و متّقین بود فرمود: ما دکترهای بسیار خوبی داریم به آنها مراجعه کنید. فورا فهمیدم و ایشان اضافه فرمود که: به حضرت زهرا علیها‌السلام متوسّل شوید که حتما شفا پیدا می کنید.

حرف ایشان خیلی در من اثر کرد و تصمیم گرفتم متوسل شوم، آمدم در خیابان با همان حالت ناراحتی با یکی دیگر از فضلا برخورد کردم که او هم حقیر را تحریص بر توسل نمود. سپس به حرم حضرت معصومه علیها‌السلام رفتم و بعد به منزل و در گوشه ای تنها شروع به تضرع و توسل و گریه نمودم و حضرت زهرا علیها‌السلام را واسطه قرار دادم و بعد خوابیدم.

شب از نیمه گذشته بود در عالم خواب دیدم مجلسی برقرار شد و چند نفر از سادات در آن مجلس شرکت داشتند و یکی از آنها بلند شد و برای بنده دعایی کرد.

صبح از خواب بیدار شدم سرم را تکان دادم دیدم هیچ آثاری از سر درد و سرگیجه ندارم. ذوق کردم و فورا با حالت نشاط و خوشحالی که مدتی بود محروم بودم رفقا را دیدم و عده ای را دعوت کردم و مجلس روضه ای در منزل برقرار نمودم و انشاء اللّه تا پایان عمر این روضه ماهانه خانگی را خواهم داشت و اکنون که حدود هشت ماه از این جریان می گذرد الحمد للّه حالم بسیار خوب و توفیقاتم چندین برابر شده و با کمال امیدواری اشتغال به درس و تبلیغ داشته و دارم. (20)

از افلاک حقایق زهره حلم و حیا زهرا		به بحر عصمت حق گوهر صدق و صفا زهرا
یگانه بانوی دین، فخر نسوان بنی آدم		فروزان شمع بزم محفل آل عبا زهرا
بتول طاهره خیر النساء انسیه حوراء		مهین ام الائمه بنت خیر الانبیاء زهرا
زپیش آورد غمهای جهان از گردش اختر		برای حق به هر امر قضا بودی رضا زهرا (21)

(11) مرض صعب العلاج

در حدود بیست سال قبل عیالم به مرض صعب العلاجی گرفتار شد، به اطبا مراجعه کردیم، مرض ریوی تشخیص داده شد، برای نتیجه بهتری به متخصص مربوطه مراجعه کردم، بعد از معاینه دقیق و عکسبرداری، کسالت را فوق العاده و صعب العلاج دانسته و نسخه و دارو بی اثر بود و از علاج آن به کلی ماءیوس شدیم. روزها را بی اندازه مضطرب و ناراحت می گذراندیم، ناچار دست توسل به ذیل عنایت حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام زده و نماز حضرت فاطمه علیها‌السلام را که در کتب ادعیه ماءثور است خواندم و آن نماز این است:

دو رکعت مثل نماز صبح است که بعد از سلام سه مرتبه تکبیر و بعدا تسبیح مشهور حضرت زهرا علیها‌السلام ، سپس پیشانی روی مُهر گذاشته و صد مرتبه می گویی یا مولاتی ی ا فاطِمَةُ اَغیثینی بعد طرف راست صورت بر مُهر گذاشته صد مرتبه ذکر مذکور بعد پیشانی روی مُهر گذاشته صد مرتبه، بعد طرف چپ یکصد مرتبه ذکر مذکور، بعد پیشانی روی مهر یکصد و ده مرتبه همان ذکر که جمعا پانصد و ده مرتبه ذکر گفته می شود.

بعد به وسیله حضرت زهرا علیها‌السلام به خدا عرض حاجت شود انشاء اللّه حاجات بر آورده خواهد شد.

بنابر این، چنین نمازی خواندم) بعد از پایان اذکار در حالی که متاءثر و ناراحت و دلشکسته بودم در همان حال سجده خوابیدم در خواب حضرت فاطمه علیها‌السلام را به بالین مریضه ام دیدم که عطف مرحمت می فرمودند دفعتا از خواب بیدار شده و یاءسم مبدّل به امید شد و از آن روز به بعد حالت بهبودی به او دست داد و بالنتیجه پس از چند روز سلامتی کامل را دریافت.

برای معاینه و اطمینان خاطر، او را نزد طبیب بردم او بعد از معاینه و دقت کامل، با تعجب گفت: کسالتی در او نمی بینم. آری چنین است که در زیارت جامعه می خوانیم ما خاب من تمسک بکم و آمن من لجاءالیکم. (22)

ای در درج حیا و آیت عظمی		بضعه خیر الوری و مریم کبری
فاطمه ام الائمه دخت محمد		بهر تو ایجاد گشته سبعه آباء
ام کتاب، ام فضل و ام علومی		ام ابیهات خوانده خواجه السری
راضیة مرضیه و تقیّه نقیّه		همسر حیدر علیّ عالی اعلاء
نام تو صدیقه و بتول و زکیه		طاهره منصوره و محدثه عذرا

(12) خدا را به زهرا علیها‌السلام قسم داد

یک عده از مردم عازم حج بودند، زنی را به همین منظور در قافله دیدند که خیلی ضعیف و ناتوان به نظر می رسید و بر شتری لاغر سوار بود، مردم چون مرکب او را بی اندازه لاغر و ضعیف دیدند وی را از مسافرت با چنین مرکبی منع کردند. ولی زن مزبور به گفته آنان توجهی نکرد تا اینکه شتر او در بین راه مرد و او از کاروان باز ماند. شخصی او را مورد ملامت و توبیخ قرار داده و گفت: چرا از مردم نشنیدی تا به چنین روزی گرفتار شدی؟!! او در این حال با قلبی شکسته متوجه حضرت حق شد و سر به سوی آسمان بلند کرده، در مقام مناجات و عرض حاجت برآمد. در این حال دیدند که شخصی از طریقی آمد و مهار شتری را به دست گرفته و به نزد وی آمده و او را به سوار شدن تکلیف کرد، او هم سوار شد و به قافله رسید. در هنگام طواف از او پرسیدند که: تو کیستی و به خدا چه گفتی که فوری نتیجه گرفتی؟

گفت: من شهره دختر فضه کنیز حضرت زهرا علیها‌السلام هستم چون مرکبم مُرد، در حال اضطرار، با خدا در تماس شدم و خدا را به مقام و حرمت حضرت فاطمه علیها‌السلام قسم دادم روی همین اصل خدا بر من عنایت کرد و نخواست که از قافله عقب مانده و از اعمال حج محروم باشم. (23)

عالم امکان زنور روی تو روشن		خوانده شدی زین سبب به زهره زهرا
بهر محبت نعیم گشته فراهم		بهر عدویت جحیم گشته مهیا
با مژه روبند حورخاک رهت را		بهر تبرک برند جانب بالا
مادر گیتی نزاده همچو تو دختر		خادمه درگه تو ساره و حوا
نور خدایی و عصمت اللّه مطلق		مادر دو مریمی و مام دو عیسی

(13) سفارش برای مادر

مرحوم حسام الواعظین که از وعاظ خوب اصفهان بود این داستان را نقل می کرد: موقعی که والده ام از دنیا رفت و می خواستم ایشان را دفن کنم. خود من بند کفن مادر را باز کردم وسرش را روی خاک گذاشتم. مهر مادری و دیگر خاطرات فراموش نشدنی که از وجود نازنینش داشتم مرا واداشت تا در آن دم متوسل به حضرت زهرا علیها‌السلام گردم.

حضورشان عرض کردم: بی بی جان! مادرم را که از خدمتگزاران امام حسین علیه‌السلام است، به شما می سپارم، از او پذیرایی کنید، ضمنا یادم آمد که در شبهای محرّم، در اصفهان معمولا دیر به منزل می رفتم و موقعی که به منزل می رسیدم، می دیدم خانم والده، دم در نشسته بود و به من می گفت: چرا اینقدر دیر آمدی؟ من عرض می کردم: منبر داشتم، دیر شد. و ایشان می فرمود: شوخی کردم، من هم چون برای امام حسین علیه‌السلام نمی توانم کاری انجام دهم می آیم منتظر تو می نشینم، شاید حضرت زهرا علیها‌السلام مرا جزو کنیزان خود قبول فرماید.

به هر حال جریان دفن خانم والده تمام شد. چند روزی بعد یکی از همسایگان به نزد من آمد و گفت: مادرتان را دیشب به خواب دیدم بسیار شاد و راحت بود و فرمود: به پسرم بگو سفارشی را که کرده بودی نتیجه عالی داشت و حضرت زهرا علیها‌السلام از من کمال پذیرایی را فرمود. (24)

هرکه مهر فاطمه در دل ندارد دین ندارد		دین و ایمان غیر حُبّ فاطمه امکان ندارد
بی ولای فاطمه صوم وصل وة ارزش ندارد		خصم زهرا جای غیر از دوزخ و نیران ندارد
هرکه دارد حُبّ زهرا گوبیا در بزم ما		بی صفای فاطمه درد کسی درمان ندارد
حق زهرا و ابیها بَعلها یا رب بنیها		صاحب ما رارسان کس طاقت هجران ندارد (25)

(14) در حال نزع

یکی از دوستان گفت: در موقعی که مادرم در حال نزع و جان دادن بود، ناگهان زبان به گفتار گشود و گفت: السّلام علیکِ یا فاطمة الزهرا. بانوانی که در اتاق دور بستر بودند، گفتند: کسی اینجا نیست، مادرم گفت: حضرت صدیقه اطهر علیها‌السلام اینجا تشریف دارند مگر شما نمی بینید. (26)

دُرّ دریای نبی زهرای اطهر فاطمه		آنکه شد اُمِّ اَبی زهرای اطهر فاطمه
مظهر ذات خداوند کریم ذوالعطا		ای نبی را کوکبی زهرای اطهر فاطمه
از عطوفت بی مثال و از کرم بی انتها		در برحق اقربی زهرای اطهر فاطمه
در جهان اُمُّ الائِمّه محور ارض و سما		رکنی اندر مذهبی زهرای اطهرفاطمه
بر محبان رحمتی بر عاصیانت شافعی		خود نیاسودی شبی زهرای اطهر فاطمه
از همان ضرب لگد بشکسته پهلوی ترا		وه چه بی تاب و تبی زهرای اطهر فاطمه
با همان مسمارِ در ششماه طفلت کشته شد		هی صدا کردی ابی زهرای اطهر فاطمه
ای کریمی نکته کوته کن که شد ماتم بپا		کن روا هر مطلبی زهرای اطهر فاطمه

(15) رسیدگی به فرزندان زهرا علیها‌السلام

یکی از رفقای مؤمن گفت: دوستی دارم که در خیابان سیروس مغازه دارد وی این حکایت را برایم نقل کرد و گفت:

روزی برایم خبر آوردند که یکی از آقایان سادات با زن و بچه اش در منزل یک کلیمی اتاقی گرفته و وضعشان خوب نیست من به اتفاق دوستی از آنها دیدن کردم. دیدم در اتاقی نمناک، بدون فرش و وضع نامرتّب و حالی زار و نزار است؛ پرسیدم: چرا در منزل مسلمانان اتاق نگرفتید؟ گفتند: به ما ندادند. از آنجا برگشتم و تا قبل از غروب وسایل خوراک و فرش و بخاری آنها را فراهم کردم و وقتی که اتاقشان گرم شد و خاطر جمع شدم کسری دیگری ندارند به منزل رفتم. نیمه های شب پیغمبر اکرم صلى‌الله‌علیه‌وآله ، حضرت فاطمه زهرا صدیقه طاهره علیها‌السلام آقا علی و حسنین (صلوات اللّه علیهم اجمعین) را در خواب دیدم.

حضرت صدیقه کبری علیها‌السلام رو به پیامبر فرمود: این شخص به امور فرزندان من رسیدگی کرد، دعایی در حقش بکنید. پیغمبر اکرم صلى‌الله‌علیه‌وآله رو به امام حسین علیه‌السلام کرد و فرمود: یا حسین دعایش کن. آقا امام حسین علیه‌السلام دعا کرد و فرمود: خدایا! او را بیامرز.

پیامبر فرمود: این دعا کم است باز هم دعا کن. امام حسین علیه‌السلام فرمود: خدایا! زیارت مرا نصیبش کن.

از خواب بیدار و بسیار خوشحال شدم. در آن ایام ویزای عراق نمی دادند. صبح روز بعد یکی از افسران شهربانی را که با من دوست بود، دیدم گفت: فلانی کجایی که دربه در عقبت می گردم. می خواهم برایت یک ویزای عراق بگیرم، بروی کربلا. گفتم: مطلب از چه قرار است؟ گفت: همان کسی که به تو وعده زیارت را داد او به من امر فرمود: برایت پاسپورت بگیرم. و گرفت و روز بعد به من داد و من از برکت خدمت به فرزند حضرت زهرا علیها‌السلام و دعای آن حضرت در آن سال موفق به زیارت امام حسین علیه‌السلام شدم. (27)

آن نور ازل که زهره زهرا شد		زان نور بپا جهان و ما فیها شد
از فاطمه و هم پدر و شوهر او		با دو پسرش کون و مکان پیدا شد (28)

(16) گریه حضرت زهرا علیها‌السلام

سید جلیل و بزگوار حاج سیّد حسین رضوی (حفظه اللّه) نقل نمود:

یکی از موثقین بحرین حضرت زهرا علیها‌السلام را در عالم رؤیا دید که حضرت در میان جمعی از زنان گریه و زاری و نوحه برای فرزند شهیدش حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه‌السلام می کند و این بیت شعر را می فرمود:

واحسینا وا اذبیحا من قفا

واحسینا واغسیلا بالدّما

وای بر حسینم وای بر کشته ای که سرش را از پشت سر از بدنش جدا کردند، وای بر حسینم که غسلش با خون بود .

گوید: از خواب بیدار شدم در حالی که گریه می کردم و آن بیت شعر را بر زبان می خواندم. (29)

بانوی عصمت و جلال خداست		مظهر لطف بی مثال خداست
گنج پنهان و لیلة القدر است		محرم راز لایزال خداست
نور خورشید و مه زنور رخش		مشرق شمس لا محال خداست
بانوی بانوان هر دو جهان		مظهر مهر بی زوال خداست
دخت احمد صلى‌الله‌علیه‌وآله پیمبر خاتم		محرم عهد لاینال خداست

(17) ذکر وداع

یکی از وعاظ مشهور بزرگوار فرمود: مرحوم حاج ملاّ علی قزوینی واعظ معروف (که خدایش رحمت کند) فرمود: در قزوین عدّه ای از بچه ها هیئتی تشکیل داده بودند و تکیه ای بسته بودند و آمدند پیش من که امشب شب عاشوراست، شما بیایید در حسینیه ما و روضه بخوانید.

برنامه کارم در شب عاشورا خیلی زیاد بود و من وعده ای را که به بچه ها داده بودم بکلی فراموش کردم و تقریبا ساعت یازده به منزل رفتم، شام خوردم و خوابیدم، تازه چشمم گرم خواب شده بود که حضرت بی بی عالم زهرا علیها‌السلام را به خواب دیدم.

حضرت فرمود: آملاّ علی به بچه ها قول دادی بروی به حسینیه و نرفتی آنها منتظرند.

سراسیمه از خواب برخاستم، لباسهایم را پوشیدم و پیش آنها رفتم، دیدم بچه ها منتظر نشسته اند، عدّه ای چرت می زدند، و عدّه ای هم کشیک می کشیدند و چراغها همه روشن بود از آنها عذر خواستم و پس از روضه به آنها قول دادم که دوشنبه دیگر هم به حسینیه آنها خواهم آمد. (30)

این اشک که بر عزایت پیداست		در روز جزا مشتری او زهراست
دری است گران بهاحقیرش مشمار		یک قطره او به محشر دریادریاست

(18) سه دینار

مرحوم حاج شیخ علی اکبر تبریزی از آن واعظها و روضه خوانهای با اخلاص و با تقوا و راستگو و معروف تهران بود. می گوید: یک روز آمدم حرم آقا امام حسین علیه‌السلام ، حرم خلوت بود، هیچ کس بالای سر حضرت نبود، نشستم مشغول زیارت خواندن شدم، همینطور که داشتم زیارت می خواندم، یک وقت دیدم یک آذربایجانی یا تبریزی (من فراموش کردم) آمد و پهلوی ضریح حضرت روی زمین نشست با زبان ترکی خودش با آقا امام حسین علیه‌السلام داشت صحبت و درد دل می کرد. من هم ترکی بلد بودم و می فهمیدم چی دارد می گوید: دیدم دارد می گوید: یا امام حسین آقاجان من پولهایم تمام شده مصرفم خلاص گردیده و پولهایی را که آورده بودم تمام شده، نمی خواهم از رُفقایم قرض کنم و زیر بار منّت آنها بروم، آقا من به سه دینار احتیاج دارم سه دینار برایم بس است (در آن وقت 3 دینار خیلی بوده) شما این سه دینار را به من بدهید که ما به وطنمان برگردیم، یا اللّه زود سه دینار رد کن بیاد.

با خودم گفتم: این چطوری با آقا صحبت می کند، مثل اینکه آقا را دارد می بیند. من داشتم همینطور او را مشاهده می کردم که چکار می کند، یک وقت خانمی آمد پهلویش یک چیزی به او گفت: به ترکی گفت نه نمی خواهم.

بعد دیدم یک مرتبه دارد توی سر و صورت خود می زند. از جای خود بلند شد و از حرم بیرون رفت. گفتم: چه شد، این خانم که بود، این پول را گرفت یا نه؟ من هم زیارت را رها کردم و دنبالش دویدم از ایوان طلا و در صحن دستش را گرفتم، گفتم: قارداش (برادر) بیا قصه چه بود، چکار کردی؟

دیدم چشمهایش پر از اشک و منقلب است، به ترکی گفت: من سه دینار از امام حسین علیه‌السلام می خواستم، گرفتم دستش را باز کرد، به من نشان داد. گفتم: چطور گرفتی؟ گفت: تو دیدی و گوش می کردی؟ گفتم: بله نگاه می کردم و گوش می دادم. گفت: شنیدی به آقا گفتم: سه دینار بده؟ آن خانم را دیدی آمد نزد من؟ گفتم: بله کی بود؟

گفت: این خانم آمد فرمود: چکار داری؟ چه می خواهی از حسین؟ گفتم: سه دینار می خواهم. فرمود: بیا این سه دینار را از من بگیر. گفتم: نه نمی خواهم، اگر من می خواستم از تو بگیرم از رُفقایم می گرفتم. من از خود حسین می خواهم.

فرمود: به تو می گویم بگیر من مادرش فاطمه زهرا هستم، من اول ردش کردم وقتی گفت: من مادرش فاطمه هستم، گفتم: بی بی جان اگر شما مادرش فاطمه هستی، پس چرا قدت خمیده است، من از منبری ها و روضه خوانها شنیده ام که مادر امام حسین علیه‌السلام فاطمه زهرا علیها‌السلام جوان هیجده ساله بود، چرا پس اینطوری هستی؟ یک وقت فرمود: پول را بگیر برو آخه مگر نمی دانی زدند پهلویم را شکستند. (31)

کای حبیب ما دل آزرده مدار		برتو دختی شد عطا گوهر تبار
هدیه او سوره کوثر کنم		جاودان نسل تو زین دختر کنم
فاطمه سرچشمه انوار ماست		بحر عزت زای گوهر بار ماست
او زلال چشمه سار سرمداست		نقطه پرگار آل احمد صلى‌الله‌علیه‌وآله است (32)

(19) مادر و فرزند سالم

یکی از بزرگان و خطبای بزرگوار از یک خطیب توانای تهران نقل می کرد: هر روز صبحگاهان یکی از متدیّنین مرا از خانه ام با ماشین سوار می کرد و برای اقامه عزاداری به خانه اش می برد. یک روز در وقت اذان صبح پلیسی به ما گفت: من چند روز است که شما را زیر نظر دارم این آقا را در این موقع به کجا می برید و چه نقشه ای پیاده می کنید؟

صاحب مجلس گفت: ما این آقا را به منزل خود برای اقامه نماز جماعت می بریم و سپس به نام حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام ده روز روضه می خواند و اگر مایلید شما هم بیایید برویم تا از نزدیک صدق کلام ما را مشاهده کنید.

پاسبان چون نام مقدسه حضرت زهرا علیها‌السلام را شنید، دیدم اشک از دیدگانش جاری شد و با دست اشاره کرد بروید وروی زمین نشست.

صبح روز بعد آمد درب خانه و به ما گفت: ای آقایان! حضرت زهرا علیها‌السلام دیروز به من عنایت فرمود. گفتیم چطور؟ گفت: دیروز نزدیک زاییدن همسرم بود، حالش خیلی بد بود، دیشب پزشکان مربوطه پس از شورای پزشکی گفتند: یا بچه باید با دستگاه قطعه قطعه شود و مادرش سالم بماند و یا خطر مرگ متوجه مادر گردد و بچه سالم به دست آید و چون شما شوهر این خانم هستی هر کدام را که مایل هستی، انجام دهیم.

من گفتم: هیچ نظریه ای ندارم و با حال اشک آلود از مریضخانه بیرون و سراسیمه سر پست خدمتم آمدم و چون دیروز شما را دیدم و نام حضرت زهرا علیها‌السلام را بردید، خیلی منقلب شدم و از خود بی خود گردیدم و با حال گریه و تضرع گفتم: زهرا جان کمکم کن. من یک پلیس بیش نیستم درست است گنه کارم، ولی به شما علاقه دارم، یاریم کنید آخه من با این برنامه چکنم، اگر فرزندم بمیرد، مادرش داغ دار می شود و ناراحت و گریان می گردد و اگر بچه زنده بماند، فرزند بی شیر را چه کنم و بچه مادر می خواهد، چه کنم؟ اشک و گریه زیادی کردم و متوسل به بی بی فاطمه علیها‌السلام شدم و حالی در وجودم پدید آمد که گفتنی نیست. ساعت هشت، وقتی به مریضخانه برگشتم، دیدم همسایگان مرا نوید می دهند و قنداقه پسری را به من دادند. و از مادرش پرسیدم، گفت: در اول اذان صبح خوابم برد و حضرت زهرا علیها‌السلام را مشاهده کردم که فرمود: ناراحت نباش خوب می شوی و فرزندت هم پسر است تقاضا داریم که نام او را محسن نگذارید. (33)

پناه عالمی درگاه زهراست		بشر حیران ز قدر و جاه زهراست
صراط او، صرا المستقیم است		که راه رستگاری، راه زهراست
تمام نور خورشید نبوت		نمایان از جمال ماه زهراست
علی، در شاهراه عشق و توحید		هماره همدم و همراه زهراست
شرف، این بس امیرالمومنین را		که مهرش در دل آگاه زهراست
به هرجا، شمع دانش، می دهد نور		زنور علم دانشگاه زهراست

(20) آمده ام مسلمان شوم

یکی از ذاکرین مشهد حکایت کرد: نزد حضرت آیة اللّه العظمی حاج سید محمد هادی میلانی (رضوان اللّه تعالی علیه) مرجع عالیقدر شیعیان بودم. ناگهان مرد و زنی وارد شدند و گفتند: ما قصد تشرف به اسلام را داریم.

حضرت آیة اللّه سبب گرایش آنان را به اسلام پرسید، مرد عرض کرد: ما از کشور آلمان آمده ایم و اینها زن و فرزندان من هستند. این دختر من بطوری استخوانهای پهلویش شکست که پزشکان عاجز از مداوای او شدند و پس از هزینه های فراوانی گفتند: باید پهلوی او را عمل کرد، ولی خطرناک است، دخترم حاضر نشد و گفت: در بستر مرض بمیرم بهتر از زیر عمل است. او را به خانه آوردیم، یک خدمتکار ایرانی داریم به نام بی بی، یک روز دخترم او را صدازد، همینطوری که داشت برای او درد دل و صحبت می کرد، گفت: بی بی این درد واقعا بد دردی است حاضرم مبلغ دوازده میلیون را که اندوخته ام با هشت میلیون دیگر از برادر و پدرم بگیرم و این بیست میلیون را به دکتری بدهم که مرا صحیح و سالم کند. ولی فکر نکنم دکتری پیدا شود که بتواند مرا خوب کند. و من ناکام و جوان مرگ و با دلی پر غصه از دنیا می روم و شروع کرد به گریه و ناله کردن.

آن بی بی گفت: ای خانم! من یک دکتر و پزشک سراغ دارم.

گفت: این مبلغ را به او می دهم.

گفتم: پول مال خودت باشد و بدان من سیّده هستم و جده من فاطمه زهرا علیها‌السلام است که او هم پهلویش شکسته بود و اگر می خواهی خوب شوی با حال، و اشک ریزان بگو: ای فاطمه پهلو شکسته.

دخترم گریه اش گرفت و شروع کرد به گفتن ای فاطمه پهلو شکسته، آن بی بی هم رفت گوشه خانه و با گریه می گفت: ای فاطمه زهرا! من یک بیمار آلمانی آوردم در خانه ات من هم آمدم توی حیاط و با حال اشک آلود می گفتم: یا فاطمه پهلو شکسته.

همه در شور و حال عجیبی بودیم که ناگهان دخترم صدا زد پدر بیا! ما هراسان آمدیم نزد دخترم، دیدیم که کاملا شفا یافته. گفت: الا ن یک بانوی مجلله ای آمد و بر پهلوی من دستی کشید و فرمود: خوب می شوی! گفتم شما که هستید؟

فرمود: من همان کسی هستم که الا ن مرا می خواندید؛ من فاطمه پهلو شکسته هستم.

و ای آیة اللّه ما آمده ایم مسلمان شویم. (34)

هرگز کسی نظیر تو پیدا نمی شود		همتاکسی به عصمت کبری نمی شود
ای کوثری که خیرکثیر ازوجود توست		اسلام، جز به فیض تو، احیا نمی شود
هرچند دختران دگرداشت مصطفی		هر دختری که اُمّ ابیها نمی شود
منّت زخلقت تو خدا بر نبی نهاد		ای گوهری که مثل تو پیدا نمی شود
بعد از تو ای شکوفه زیبای احمدی		لبهاى من به خنده دگر وا نمى شود (35)

(21) به برکت زهرا علیها‌السلام شیعه شدند

یکی از واعظان عالیقدر تهران بر فراز منبر می فرمود: تاجری از تجار تهران نقل کرد: هر سال به مکه معظمه می رفتم و در مدینه طیبه در منزل یک خیاط سکونت می گزیدم و روزها درب دکان او می نشستم. یک روز گفتم: ای میزبان من سالیان زیادی است که در مدینه بر شما وارد می شوم و شما هم در تهران بر من مهمان می شوی، سئوالی دارم که دوست دارم جواب آن را به من بدهی.

گفت: بگو. گفتم: در این مدینه تمام قبور بزرگان دین هرکدام مشخص و معیّن است ولی بفرمایید که قبر حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام کجاست؟ آن خیاط تا این حرف را شنید دست بر روی پیشانی خود گذاشت و به فکر فرو رفت.

حاجی گفت: ترس تمام وجودم را گرفت فورا به منزل مراجعت و وسایل را برداشته به سوی تهران حرکت کردم و خود را به عجله به تهران رساندم.

پس از چند روزی که در حجره تجارتخانه بودم ناگهان دیدم آن حاجی خیاط وارد شد و سلام کرد و به من گفت: ترسیدی و از مدینه فرار کردی؟ گفتم: حقیقت مطلب همین است که می گویی. گفت: ای حاج احمد! بدان به واسطه مخفی بودن قبر حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام من و جمع زیادی شیعه شدیم، زیرا شما که آن روز رفتید، من نزد قضات رفتم و چنین سئوالی کردم. آنان به اختلاف سخن راندند. آخر الامر نزد قاضی القضات حجاز رفته و از او پرسیدم که: یک شیعه چنین چیزی را از من پرسید. گفت: قبر فاطمه زهرامخفی است. گفتم: چرا؟ گفت: چون خودش وصیت نموده بود. سئوال کردم به چه واسطه؟ گفت: چون عده ای از بس او را اذیت و آزار دادند به همسرش وصیت کرد مرا شبانه دفن نما که دشمنان در تشییع جنازه و نماز بر من حاضر نشوند.

خلاصه، تحقیقات زیادی کردم و مظلومیت آن بی بی بر من ثابت شد. لذا به واسطه مخفی بودن قبرش شیعه شدیم. (36)

جهان روشن از نور ایمان زهرا		که جان جهان باد قربان زهرا
بود امتداد شُعاع پیمبر		که تابد هنوز از گریبان زهرا
حسین و حسن سروران بهشتند		که ملک بهشت است از آن زهرا
هم اومیزبان است به رضوان رحمت		ولی دیگرانند مهمان زهرا

(22) حافظه

یکی از شیعیان حافظه اش کم بود تا اینکه شنید اگر کسی به بی بی دوعالم فاطمه زهرا علیها‌السلام متوسّل شود حاجتش روا می گردد. خیلی کوشش کرد و توسلات فراوانی را به عمل آورد و ختم ها ودعاها کرد، تا اینکه یک شب در عالم رؤیا به محضر مقدّس بی بی دو عالم فاطمه زهرا علیها‌السلام در عالم رؤیا که پشت در یک پرده می باشد و به آن مرد خطاب فرمود: ای مرد! چه حاجتی داری؟ عرض کرد: بی بی جان! راجع به کمی حافظه ام به شما شکایت می کنم و رفع آن را از حضرتت خواهانم.

حضرت صدیقه طاهره علیها‌السلام فرمود: بعد از این با آب سرد وضو نگیر، زیرا پیشانی تو متاءلم است و باعث می شود که حافظه تو کم گردد. از خواب بیدار شد و به دستور حضرت عمل نمود و خوب گردید.

عالم شده نورانی از نور تو یا زهرا		شد ارض و سما پرشور از شور تو یا زهرا
ای دختر پیغمبر انسیّه حورایی		باید که زجان خوانیم منشور تو یا زهرا
ای سیده نسوان ای جان همه جانان		ماییم ز جان و دل مشکور تو یا زهرا
ای عالمه دوران ای نادره ایمان		گردیده جهان روشن از نور تو یا زهرا
محبوبه حقی تو مظلومه دهری تو		ما جیره خور خوانت ماءجور تو یا زهرا (37)

(23) ختم

یکی از مدحان خوب و امام زمانی که بنده سالهاست او را می شناسم و هیئتی به نام یابن الحسن ( علیه‌السلام ) و کاروانهایی به سوی جمکران با رفقایش درست کرده برای من نقل کرد: سه حاجت داشتم که یکی از آنها زیات روی خود امام زمان ( علیه‌السلام ) بود از این رو تصمیم گرفتم چهل شب چهار شنبه به مسجد جمکران بروم و به ساحت مقدسش توسل کنم تا حضرت بذل عنایت فرماید و توجه نماید.

به هر وضعی که بود چهل شب چهار شنبه به مسجد جمکران مشرف شدم ولی متاءسفانه خبری نشد. شب چهار شنبه چهلم تا صبح آنجا ماندم ولی کسی را ندیدم دل شکسته برگشتم. هفته چهل و یکم خبری نشد. هفته چهل و دوم نیز خبری نشد. هفته چهل و سوم نیز خبری نشد. هفته چهل و چهارم بود که خیلی ناراحت و پریشان بودم داخل مسجد شدم خطاب به امام زمان (عجل اللّه فرجه) عرض کردم: آقا! شما پسر حضرت زهرا علیها‌السلام هستید من پسر کیستم؟! شما درِ خانه خدا آبرو دارید من ندارم اصلا من چه هستم که چنین انتظاری از تو حجّت خدا دارم ای آقا! ببخشید، مرا این آخوندها به طمع انداختند که هرکس چهل شب چهار شنبه مسجد جمکران برود امام زمان علیه‌السلام را می بیند این بود که اِسائه ادب کردم و خواستم شما را ببینم حال که لیاقت چنین فیضی را ندارم دیگر نمی آیم.

سوار اتوبوس شدم و به طرف اصفهان برگشتم، هنوز اذان صبح نشده بود که رانند به پلیس راه اصفهان رسید و خواست دفترچه اش را ساعت بزند که من بیدار شدم و متوجّه شدم که خداوند متعال حاجتم را روا کرده حالتی برایم پیش آمد که تاکنون چنین نشده بودم دیدم از همان اتوبوس، با شخصی به نام رحمان در سبزه میدان اصفهان پیاده شدیم و به طراف امام زاده اسماعیل علیه‌السلام به راه افتادیم، وارد حیاط امام زاده شدیم دیدم یک روحانی سید جلیل القدری بالای منبر نشسته و عده ای مردم دور او نشسته اند، آنها را موعظه می کند.

با خود گفتم: من دیگر گوش به حرف این آخوندها نمی دهم و پای منبرشان نمی روم. خواستم از در دوم امام زاده خارج شوم و دنبال کار خویش بروم که ناگهان احساس کردم روی پشت بام امام زاده هستم یکی از پیامبران آنجا به خاک سپرده شده که پنج بقعه او به پشت بام راه داشت از پنجره وارد شدم و آنجا ایوانی داشت تا خواستم بپرم به طرف پایین که یک وقت دیدم بین زمین و آسمان ایستاده ام و اصلا وزنی ندارم و مثل پرکاه سبک هستم. متحیر ماندم چه کنم، دیدم کنار ایوان بالای بقعه سید بسیار نورانی و جلیل القدری با کمال وقار و متانت نشسته و دست مبارکش را روی زانو گذاشته و تسبیح در دست دارد و مشغول ذکر است. من نگاه تندی به او کردم ولی دیدم او با مهربانی به من نگاه می کند بعد دست مبارکش را به طرف من اشاره نمود و با تندی فرمود: این حرفها یعنی چه؟ هرکس ختم مادر ما حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام را یک مرتبه بردارد 20 کیلومتر وارد بهشت می شود. در ضمن آن آقا رحمان هم به آقا گفت: آقا جواز، جواز. آقا سر مبارک را به علامت اینکه درست می شود پایین انداخت.

از آن حالت که نه خواب بود و نه بیداری به هوش آمدم و شروع به گریه کردم. تا به حال به آن امام زاده نرفته بودم که وقتی این خواب را دیدم بعد که رفتم مشاهده کردم دیدم هرچه در آن عالم دیدم درست است. و مدّتها می گشتم که خدایا! این ختم بی بی زهرا علیها‌السلام چیست که آن را انجام دهم؟ پیدا نکردم تا اینکه یکی از روحانیون اصفهان به نام حاج آقا منصور زاده را دیدم و جریان را نقل کردم، فرمود: این ختم دو رکعت نماز است و 530 مرتبه بگو اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَةَ وَ اَبیها وََبَعْلِهاوَ بَنیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِه عِلْمُک.

گفتم: آقای منصور زاده! از کجا مطئمن شوم که این همان ختم است؟ ایشان فرمود: چون شخصی از تهران 40 سال شبهای چهار شنبه به مسجد جمکران مشرف می شد و خود امام زمان به او این ختم را تعلیم فرمود است. (38)

در صبر و شکیبایی تو اول دنیایی		یا فاطمة الزّهرا تو مظهر تقوایی
ام الحسنینی تو هم زوجه شیر حق		هم شافعه محشر هم عصمت کبرایی
ای دخت رسول حق محبوبه یزدانی		مشمول عنایات و دُر دانه یکتایی
مکنونه حقّی تو هم ممتحن حقی		مشهوره در عالم در زهدی وتقوایی
جانها به فدای توکردی تو فدا جان را		از بهر امام خود در یکه و تنهایی
ازمیخ در و مثمار شد سینه تو سوراخ		کردی تو فداکاری تا حدّ توانائی (39)

(24) ترا بجان مادرت

در یزد مرد صالح و با تقوایی زندگی می کرد، بر خلاف خود برادری داشت که اهل فسق و فجور و بدنهاد بود و آن مرد صالح همواره از عمل برادر خود در رنج و شکنجه و آزار بود. و گاهی از اوقات مردم نزد او می آمدند و از اذیّت و آزار برادرش به او شکایت می کردند به وی می گفتند: برادر تو فلان کس راآزار داده و یا با فلان کس نزاع و جدال نموده. و چون هر روز رفتار بدی از او بروز می کرداز این جهت مردم آن مرد صالح بیچاره را مؤ اخذه و ملامت می کردند. تا اینکه آن مرد صالح اراده زیات مشهد مقدس حضرت رضا علیه‌السلام را نمود. تدارک راه وتوشه شد. و با کاروانی به راه افتاد، جماعتی جهت مشایعت و بدرقه زوار حضرت رضا علیه‌السلام آمدند.

مرد فاسق هم یابوی خود سوار شد و با مشایعت کننده ها آمد تا آنکه اهل مشایعت بر گشتند، لیکن آن برادر از مراجعت امتناع نمود و گفت: من فرد بسیار معصیت کاری هستم، من هم می خواهم به زیارت حضرت رضا علیه‌السلام بروم بلکه به شفاعت آن حضرت خداوند از من عفو و بخشش فرماید.

مرد صالح به جهت خوف اذیت و آزار خود، در برگردانیدن او ابرام و اصرار زیادی کرد، لیکن موفق نشد و مرد فاسق گفت: من با تو کاری ندارم یا بوی خود را سوار و با زوّار می روم.

مرد صالح علاجی ندید و سکوت کرد، و تن به قضا نمود.

چند وقتی نگذشته بود که باز به اقتضای طبیعت خود، در بین مسافرین بنای شرارت و بد رفتاری را با برادر خود و سایر زوار آغاز نمود و هر روز با یکی مجادله می کرد و دیگران رااذیت و آزار می نمود و مردم پشت سر یکدیگر نزد آن برادر صالح می آمدند و شکایت می کردند و آن بیچاره را آسوده نمی گذاشتند، تا اینکه آن مرد فاسق در یکی از منازل مریض شد و رفته رفته مرضش شدیدتر شد تا در نیشابور یا منازل نزدیک مشهد وفات کرد.

مرد صالح بدن برادر را غسل داد، کفن کرد و نماز بر جسدش گزارد، آنگاه آن را به نمد پیچید و بریابوی خودش بار کرد و با خود به مشهد حمل نمود و پس از طواف دادن او به دور قبر مطهر رضوی علیه‌السلام دفن کرد. لیکن در امر او متفکّر بود که بر او چه خواهد گذشت و با آن اعمال چگونه با او رفتار خواهد شد؟! و بسیار خواهان بود او را در خواب ببیند و از او در این باب تحقیق و بررسی نماید.

تا آنکه دو سه روزی از دفن او گذشت، برادر خود را در خواب دید که حالش بسیار جالب و خوب است. گفت: برادر! تو که در دنیا فلان بودی چطور به این مقام رسیدی؟ گفت: ای برادر! بدان که امر مرگ وعقاب آن بسیار سخت است و اگر شفاعت این پسر زهرا علیها‌السلام نبود، من تا حال هلاک بودم بدان ای برادر که چون مرا قبض روح نمودند، من خودم را یک پارچه آتش دیدم، بسترم آتش، فراشم آتش، فضای منزل هم پر از آتش شد و من هرچه فریاد می زدم سوختم سوختم شما حاضرین مرا می دیدید ولی اعتنایی نمی کردید. تا آنکه تابوت آورده و مرا داخل آن گذاشتید دیدم آن تابوت منقلب به آتش شد و من فریاد می زدم سوختم سوختم کسی ملتفت من نمی گردید. تا آنکه مرا بردید و برهنه کردید و بالای تخته ای از برای غسل دادن گذاشتید. ناگهان دیدم که تخته هم منقلب به آتش شد هر قدر فریاد می زدم کسی به من توجه نمی کرد، پس من با خود گفتم: چون بر من آب بریزند شاید از آتش آسوده شوم؛ لیکن چون لباس از بدنم در آوردند ظرف آب را پر کردند بر بدنم ریختند دیدم که آب هم آتش شد، من وقتی این چنین مشاهده کردم صدا زدم که بر من رحم کنید و این آتش سوزان را بر من نریزید، کسی نشنید تا آنکه مرا شسته و برداشتند و روی کفن گذاشتند، کرباس کفن هم آتش شد. سپس مرا در نمد پیچیدند آن هم آتش، تابوت هم آتش تا اینکه مرا بر یابو بار کردند. همینطور در آتش بودم و می سوختم و در اثنای راه هر یک از زائرین به من بر می خورد من به او استغاثه می نمودم ولی اعتنایی از هیچ یک نمی دیدم، تا اینکه داخل مشهد رضوی شدیم و تابوت مرا برداشتند و از برای طواف به جانب حرم حضرت بردند چون به در حرم مطهر رسیدند ناگهان آتش نا پدید شد و من خودم را آسوده و به حال اول دیدم و تابوت و کفن و سایر منضمات را بر حال اول دیدم. مرا داخل حرم مطهر کردند دیدم که صاحب حرم، حضرت رضا علیه‌السلام بر بالای قبر مطهر خود ایستاده و سر مبارک خود را به زیر انداخته و ابدا اعتنایی به من ندارد. مرا یک دور طواف دادند. چون به بالای سر ضریح مقدس رسیدم پیر مردی را ایستاده دیدم متوجّه به سوی من گردید و فرمود: به امام، پسر زهرا علیها‌السلام استغاثه کن تا تو را شفاعت نماید و از این عقوبت برهاند.

چون این سخن را شنیدم متوجه به آن حضرت گردیدم و عرض کردم فدایت شوم مرا دریاب. باز آن حضرت به من اعتنایی نفرمود. بار دیگر مرا به طرف بالای سر مطهر عبور دادند آن مرد اول، فرمود: استغاثه کن به پسر فاطمه علیها‌السلام . گفتم: چه کنم که جواب مرا نمی فرماید؟ فرمود: اگر از حرم خارج شوی باز همان عذاب و آتش است و دیگر علاجی نداری. گفتم: چه باید کرد که آن حضرت توجه نماید و شفاعت کند؟ فرمود: به مادرش فاطمه زهرا علیها‌السلام آن حضرت را قسم بده و آن معصومه را شفیعه خود کن؛ زیرا به مادرش زهرا خیلی علاقه دارد. چون این سخن را شنیدم شروع به گریه کردم و عرض کردم فدایت شوم، تو را به حق مادرت فاطمه زهرا صدیقه مظلومه علیها‌السلام قسم می دهم که به من رحم کن و منّت بگذار و مرا ماءیوس نفرما و بر من احسان کن و از در خانه خود مرا مران. تا حضرت اسم بی بی زهرا علیها‌السلام را شنید یک نگاهی به من کرد و مانند کسی که گریه راه گلویش را بسته باشد فرمود: اگرچه جای شفاعت از برای ما نگذاشته ای ولی چه کنم که ما را به حق مادرم زهرا قسم دادی. سپس دستهای مبارک خود را به سوی آسمان برداشت و لبهای خود را حرکت داد. گویا زبان به شفاعت گشود. چون مرا بیرون آوردند دیگر آن آتش را ندیدم و از عذاب آسوده شدم. در دنیا و آخرت اگر می خواهید امورتان اصلاح گردد اهل بیت را به مادرشان زهرا قسم بدهید تا کارهایتان آسان شود. (40)

بر افلاک حقایق زهره حلم و حیا زهرا		به بحر عصمت حق گوهر صدق و صفا زهرا
یگانه بانوی دین فخر نسوان بنی آدم		فروزان شمع بزم محفل آل عبا زهرا
بتول طاهره خیر النساء انسیه حوراء		مهین ام الائمه بنت خیر الانبیا زهرا
غمام فضل و کوه حلم و بحر علم و دانایی		سپهر عقل را بدرالدجی شمس الضحی زهرا
زکیّه بضعه ختم رسل صدیقه مطلق		خبیر سرّ ما اوحی به امر مصطفی زهرا
غرض در خلقت زن بود حق را در وجود او		وگرنه بود دررتبت نبوت را سزا زهرا
توسل جوی بر خاتون محشر از صفای دل		که خوش چیده است اسباب شفاعت درجزا زهرا

(25) شفاعت حضرت

یکی از علمای بزرگوار می فرمود: یک روز در شهر دمشق سوار ماشینی شدم که به حرم حضرت زینب علیها‌السلام بروم، جوانی کنار من نشسته بود که از قیافه اش پیدا بود خیلی دوست دارد با من حرف بزند ولی تردید داشت که آیا من می توانم با او عربی صحبت کنم یا نه.

من به خاطر آنکه او را برای حرف زدن راحت کنم به عربی از او احوال پرسیدم، او خیلی خوشحال شد و گفت: سیّدنا مساءلة.

گفتم: بپرس؟ گفت: پدرم اسمش عمر و جدّم اسمش خطّاب بود طبعا پدرم را وقتی می خواستند اسم ببرند می گفتند: عمر خطاب.

او سال گذشته از دنیا رفت، شبی من او را در عالم خواب دیدم که به خاطر انحراف عقیده و اعمال زشتش سخت در عذاب است.

او به من گفت: فرزندم! من اسم تو را محمد گذاشتم تو فردا به فلان محل می روی پیرمردی که نامش محمّد است با تو ملاقات می کند و تو را به حقایقی آگاه می سازد؛ از مذهب و دین او پیروی کن که شاید به این وسیله خدای تعالی مرا هم از این عذاب نجات بدهد.

من خیلی به حال پدرم گریه کردم و با همان حال از خواب بیدار شدم.

صبح آن روز به همان محلّی که پدرم گفته بود رفتم و خدمت آن مرد بزرگ که روحانی عالیقدری بود، رسیدم.

او به من مذهب شیعه را تعلیم داد و سپس مرا وادار به یادگرفتن مسایل اخلاقی نمود. و خیلی برای من زحمت کشید، متاءسفانه حالا چند روز است که آن استاد هم به رحمت خدا رفته من از شما می خواهم که مرا راهنمایی کنید که چه کنم تا استاد و پدرم را در خواب ببینم و از حال آنها آگاه شوم؟

من به او دعایی را که مرحوم نوری رحمة اللّه علیه در کتاب جنّة الماءوی نقل می کند و همچنین در بحارالانوار (41) آمده است تعلیم دادم و از او خواستم که فردا شب باز او را در صحن مطّهر حضرت زینب علیها‌السلام ببینم تا برای من نقل کند که خوابی دیده یا آنکه موفّق به آن نشده است.

ضمناً می دانم که شما دوست دارید قبل از آنکه تتمّه قضیّه را نقل کنم دعایی را که به او تعلیم دادم برای شما بنویسم تا شما هم از آن استفاده نمایید. بسیار خوب ولی شرطش این است که ان شاءاللّه اگر موفق به زیارت هر یک از ائمه اطهار علیهم‌السلام در خواب شدید و پس از بیدار شدن با نشاط مخصوص به خودش حال دعا پیدا کردید مرا هم دعا بفرمایید.

سیّد بن طاووس در کتاب فلاح السائل از ائمّه اطهار علیهم‌السلام نقل می کند که:

اگر بخواهی کسی را که از دنیا رفته در خواب ببینی با طهارت یعنی با وضو و یا با غسل به خواب و به طرف دست راست بخواب و تسبیح حضرت زهرا علیها‌السلام را بگو سپس این دعا را بخوان:

اَللّهُمَّ اَنْتَ الْحَیُّ الَّذی لایُوصَفُ وَ الایمانُ یُعْرَفُ مِنْهُ، مِنْکَ بَداَتِ الاَْشْیاءُ وَ اِلَیْکَ تَعُودُ فَما اقبلَ منها کُنْتَ مَلْجاهُ و مَنْجاهُ وَ ما اَدْبَرَ مِنها لَمْیَکُنْ لَهُ مَلْجَاء وَ لامَنْجا مِنْکَ اِلاّ اِلَیْکَ فَاَسْئَلُکَ بِلا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ وَ اَسْاءَلُکَ بِبِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ وَ بِحَقِّ مُحَمَّد صلى‌الله‌علیه‌وآله سَیّد النَّبِیّینَ وَ بِحَقِّ عَلِی خَیْرِالْوَصِیّینَ وَ بِحَقِّ فاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِساءِ الْعالَمینَ وَ بِحَقِّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ الَّذینَ جَعَلْتَهُما سَیِّدَی شَبابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ اَجْمَعینَ اَنْ تُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اَهْلِ بَیْتِهِ وَ اَنْ تُرِیَنی مَیّتی فِی الْحالِ الَّتی هُوَ فیها

بالاخره این دعا را به او تعلیم دادم او رفت و فردا شب برگشت و گفت: دیشب من تا صبح خوابی ندیدم ولی صبح که نماز را خواندم و خوابیدم پدرم را در حال بدی دیدم. او از من تقاضا می کرد که برای نجاتش حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام را واسطه قرار دهم، او به من گفت:

من در اینجا فهمیده ام که شفاعت حضرت زهرا علیها‌السلام از همه مؤ ثرتر است، از آن حضرت از طرف من عذر بخواه، زیرا من در دنیا محبّت دشمنان او را در دل داشته ام.

من به او گفتم: استادی که معرّفی کرده بودی از دنیا رفته او را در آنجا دیده ای؟

گفت: نه او را در جایی که ما هستیم نمی آورند. (42)

ای در درج حیا و آیت عظمی		بضعه خیر الوری و مریم کبری
فاطمه ام الائمه دخت محمد		بهرتو ایجاد گشته سبعه اباء
ام کتاب ام فضل ام علومی		ام ابیهات خوانده خواجه اسری
راضیه مرضیه و تقیّه نقیه		همسر حیدر علی عالی اعلا
نام تو صدیقه و بتول و زکیه		طاهره منصوره و محدثه عذرا
عالم امکان ز نور روی تو روشن		خوانده شدی زین سبب به زهره زهرا (43)

(26) من خانه می خواهم

حضرت حجة الاسلام و المسلمین جناب آقای مجتبی بلوچیان در کتاب شریف خود به نام بازار مکافات نوشته اند: در حدود سال 1368 هجری شمسی از جهت مسکن تحت فشار بودم تا جایی که مجبور شدم همسر و فرزندانم را به روستایی نزدیکی دماوند ببرم و خود در حجره طلبگی مدرسه سکنی گزینم. چندین ماه گذشت و من مشغول خواندن درس و تدریس بودم و آخر هفته فقط شبی را در کنار خانواده ام می رفتم و آن هم چون شبهای جمعه جلسه ای در تهران داشتم مجبور بودم به خاطر آن جلسه زن و فرزند را ترک نموده به تهران بیایم. لذا وضع اسفباری برایم پیش آمده بود گاهی عصر جمعه که می خواستم از نزد خانواده ام بیایم بچه ها به من می چسبیدند و گریه می کردند که بابا تو را به خدا نرو. و همسرم هم گریه می کرد ولی من چاره ای نداشتم و باید برای درس بر می گشتم و لذا خود نیز گاهی با دل داغدار و دیده اشکبار از آنها جدا می شدم و گاهی به خداوند متعال عرض می کردم: خداوندا! خودت از خزانه غیب کرمی فرما.

حتّی شبی دو بچه ام را به حجره آوردم و شب را پیش خودم خواباندم و بعضی از افراد این مسایل را می دیدند اما خوب چاره ای نبود. تا اینکه در ایام دوم فاطمیّه علیها‌السلام یعنی سوم جمادی الثانی قرار گرفتم و روز قبلش پس از اتمام درس به همان روستا رفتم شب را نزد آنها بودم ولی صبح که اتفاقا مدرسه ما هم تعطیل بود ولی طبق معمول که در وفیات همیشه در آنجا اقامه عزا می شد، تصمیم مراجعت به مدرسه گرفتم که با ناراحتی خانواده ام مواجه شدم آنها گفتند: امروز تعطیل است چرا نمی خواهی پیش ما باشی؟

گفتم: امروز دلم می خواهد درعزای حضرت زهرا علیها‌السلام شرکت کنم و از حضرت یک خانه بگیرم. تا این سخن را گفتم، همسرم که تاکنون ناراحتی زیادی کشیده بود راضی شد و گفت: حال که می خواهی از حضرت زهرا علیها‌السلام خانه بگیری مخالفتی ندارم تازه خوشحال هم هستم.

من برگشتم اما چون راه دور بود تا به مدرسه رسیدم هنگام سینه زنی بود من هم در حلقه طلاب نشستم و به سینه زدن مشغول گردیدم در همان آن به حضرت زهرا علیها‌السلام عرض کردم: بی بی جان! خانم! من از شما یک خانه می خواهم. شما که مشکلات ما را می دانی. و خلاصه آن مجلس تمام شد. درست نمی دانم 10 یا 12 روز گذشت یا بیشتر و یا کمتر ولی مطمئنم که بیست روز از هنگام توسل من نمی گذشت که روزی سر درس بودم و مشغول تدریس، کسی آمد و به من گفت: استاد حاج آقا مجتهدی با شما کار دارند. گفتم: دارم تدریس می کنم، ایشان رفت و دوباره آمد، فرمودند: با شما کار دارند و گفتند: تدریس را رها کنید. من درس را رها کردم و به همراه ایشان از مدرسه بیرون آمدیم هوا بسیار سرد بود و برف هم از آسمان می بارید با ایشان در بین کوچه می رفتیم و من دقیقا نمی دانستم که ایشان با من چه کاری دارند. تااینکه درون کوچه ای رسیدیم و درب منزل نوسازی توقف کردند که دارای سه طبقه بود کلید انداختند و به اتفاق داخل منزل شدیم و گفتند: طبقه دوم و سوم این منزل مال مدرسه و وقف طلاب است و مرا به طبقه دوم بردند و در را باز کردند ومنزلی دیدم که حتی تصورش را هم نمی توانستم بکنم و کلید آن را در اختیار من گذاشتند و فرمودند: این خانه در اختیار شماست. فردا می توانید آیینه و شمعدانتان را بیاورید. در حالی که خدا را گواه می گیرم من اصلا راجع به منزل با احدی جز همسرم صحبت نکرده بودم که می خواهم از حضرت زهرا علیها‌السلام خانه ای بگیرم اما الطاف آنها عمیم است و تا حال که سال 1371 می باشد و این کتاب را می نویسم در همان منزل سکنی داریم این از برکات توسل به حضرت زهرا علیها‌السلام است. (44)

ای افتخار عالم هستی لقای تو		پاینده چون بقای حقیقت بقای تو
اسلام سر فراز به ایمانت از نخست		خورشید پرتوی زفروزنده رأی تو
من هیچ کس دگر نشناسم به روزگار		بانوی خاندان فضیلت سوای تو
الحق که هرچه فخر و شرف بود در جهان		می خواست خاص شخص توباشد خدای تو
فرزند مصطفائی و زهرای پاکدل		ای مصطفا بی تو همه محو صفای تو
مانند شمع سوختی و اشک ریختی		جانسوز همچو ناله نمی شد نوای تو
آتش زدند دوزخیان چون در بهشت		آتش گرفت جان جهان از برای تو
برحال تو اگر درو دیوار ناله کرد		نبود عجب که بود عجب ماجرای تو

(27) به یاد پهلوی شکسته

بَشّار یکی از اصحاب با وفای آقا امام صادق علیه‌السلام است، می گوید: رفتم خانه امام صادق علیه‌السلام دیدم حضرت دارد رطب تازه می خورد، حضرت فرمود: بشّار بیا رطب بخور. گفتم: آقا نمی خورم. فرمود: میل کن. گفتم: آقا بغض راه گلویم را گرفته ناراحتم نمی توانم بخورم. فرمود: چرا؟ گفتم: آقا من داشتم می آمدم یک پیر زنی از این شیعه ها پایش لیز خورد یک وری و با پهلو به زمین خورد، تا به زمین افتاد، به ظالمین به جدّه ات زهرا علیها‌السلام لعنت کرد. نوکران حکومتی شنیدند، او را گرفتند، می زدند و می بردند. امام صادق علیه‌السلام ناراحت شد. آن وقت حضرت کوفه بود، فرمود: بشّار بلند شو برویم مسجد سهله برایش دعاکنیم.

بشار می گوید: امام صادق علیه‌السلام آمد

مسجد کوفه و دو رکعت نماز خواند و دعا کرد؛ فرمود: برو آزادش کردند دارد می آید. گفت: آمدم دیدم آزادش کرده اند، دارد می آید. گفتم: من رفتم به آقا گفتم و آقا دعا کرد. بیا به عنوان تشکر برویم نزد آقا، آمد خدمت آقا سلام کرد، حضرت جواب داد و فرمود: ای زن! چرا وقتی به زمین خوردی به ظالمین جدّه ما فاطمه لعنت کردی؟ گفت: آقا برای این که وقتی به زمین خوردم پهلویم درد آمد، من به یاد مادرت فاطمه زهرا علیها‌السلام افتادم.

ای سیّدها مادرتان شب ها نمی خوابید، آنقدر از این درد پهلو ناله می کرد، آنقدر از این درد سینه ناله می کرد، سینه زهرا چرا؟ مرحوم آیة اللّه کمپانی، مرحوم آقا شیخ محمد حسین اصفهانی استاد آیت اللّه العظمی میلانی (رضوان اللّه تعالی علیهما) این شعر را بخوانم ترجمه کنم غوغا کرده می گوید:

و لستُ ادری خبر المسمارِ

سَلْ صَدْرَها خزینة الاسرارِ

برای این که این شعر را بفهمید من این مقدمه را باید بگویم: درهای خانه های سابق یک لنگه در بود مثل درهای بعضی از باغها که هنوز هم هست، چهار تا تخته پهلوی هم می گذاشتند یک در بوده این را می بستند و باز می کردند. مثل حالا درها دو لنگه دری و چهار لنگه دری نبوده، در خانه علی علیه‌السلام یک لنگه بوده فاطمه ما پشت در بوده، امام صادق علیه‌السلام می گوید: این طرفی که مادر ما ایستاده بود در دو تا میخ داشته مرحوم حاج شیخ می گوید: وَ لَسْتُ اَدْری خَبَرَ المِسمارِ.

می گوید: من چه می دانم قصه میخ در چه بوده می گوید اگر می خواهی بفهمی برو از سینه فاطمه زهرا علیها‌السلام بپرس سَلْ صدرها خزینة الاسرار. (45)

هرکه ندارد به دل محبت زهرا		دیده خود پوشد از شفاعت زهرا
هاجر و حوّا صفیه ساره و مریم		فضه صفت مفتخر به خدمت زهرا
به به از این منزلت که آمده برتو		ز آنچه تصور کنی فضیلت زهرا
آه که با این جلال با و جه و شرافت		بود فزون از جهان مصیبت زهرا
آری خود اختفای مدفن پاکش		شاهد عالی بود ز غربت زهرا
پهلویش ازضرب در شکست و دریغا		گشت از آن آشکار رحلت زهرا
پهلوی زهرا شکست و قلب پیمبر		پشت علی شوی یا فتوت زهرا
بازویش از ضرب تازیانه سیه شد		آه از آن درد بی نهایت زهرا (46)

(28) حسن علیه‌السلام فرزندم است

یک نفر از منبری های مهم تهران مرحوم شیخ علی اکبر تبریزی بود، خیلی منبری خوبی بود، دو خوبی داشت:

اوّلا: یک آدم رشیدی بود، ثانیاً: آدم متدیّن و عالی بود. حاج شیخ علی اکبر تبریزی، آن چند سال که من نجف بودم ایام فاطمیّه به عراق می آمد. فاطمیه اول را کربلا منبر می رفت فاطمیه دوم نجف، من از خودش شنیدم می گفت: من جوان بودم تبریز منبر می رفتم، ماه رمضان تا شب 27 ماه رمضان پیش نیامد، ما شبی نامی از آقا امام حسن علیه‌السلام ببریم غرضی هم نداشتم، زمینه حرف جور نشد. گفت: همان شب 27 رفتم خانه، خوابیدم در عالم رؤیا به محضر مقدس بی بی فاطمه علیها‌السلام مشرف شدم، (خوشا به حال نوکری که خائن نباشد و اربابش دوستش داشته باشد، خدایا آیا می شود به ما هم لطف کنی، ما هم طوری زندگی کنیم که آل محمد علیهم‌السلام ما را بخواهند؟ خدایا می شود طوری برنامه مان را درست کنی چهار روزی که زنده هستیم اربابمان امام زمان علیه‌السلام ما را بخواهد).

گفت: همان شب پس از تشرّف به محضر مقدس بی بی فاطمه علیها‌السلام سلام کردم، حضرت کدرانه جوابم داد. گفتم: بی بی جان من از آن نوکرهای بی ادب نیستم، اسائه ادبی خیال نمی کنم از من سر زده باشد که از من کدر شده باشید، چرا این طور جواب مرا می دهید؟

حضرت فرمود: حاج شیخ! مگر حسن علیه‌السلام پسر من نیست؟ (فهمیدم کار از کجاست) چرا یادی از حسنم نمی کنید؟ حسنم غریب است، حسنم مظلوم است. (47)

به دل از سوز عشقت آتشی برپاست یا زهرا		به دامان از غم هجر تو اخترهاست یازهرا
غم و سوزی که از مظلومیت بنشسته بردلها		چو نام دلنشینت تاابد برجاست یا زهرا
به یاد خوردن سیلی و آن بشکسته پهلویت		به دل بار غمی افزون تر از دنیاست یا زهرا
اگرچون گل شدی پرپر خزان گشته بهارانت		علی هم بی شکیب و خسته و تنهاست یا زهرا
ندارد روز و شب بی تو، نه هم گامی نه آرامی		غم و رنج فزون از چهره اش پیداست یازهرا

(29) بچه سید

در شرح قصیده ابی فراس از کتاب درالنظیم از احمد حنبل که یکی از علمای چهار مذهب سنّیان است نقل کرده که می گوید:

شبی مردی را دیدم که پرده کعبه را گرفته بود و به درگاه خدا گریه و زاری می کرد پیش رفتم و گفتم: برادر! به تو چه رسیده که اینطور گریه و زاری می کنی؟ گفت: من یکی از بنّاهای منصور دوانقی بودم، امر عجیبی برای من اتّفاق افتاده به تو می گویم به شرط اینکه آن را به کسی نگویی. گفتم: خدا شاهد است تا تو زنده ای به کسی نمی گویم.

گفت: شبی منصور مرا طلبید و شصت نفر از اولاد علی علیه‌السلام را به من تسلیم کرد و گفت: امشب تا صبح نشده است باید اینها را میان دیوارها بگذاری. من هم پنجاه و نه نفر آنها را با کمال ترس میان دیوار گذاشتم. یک پسری باقی ماند که هنوز خط عارضش ندمیده و گیسوان بلندی داشت و نوری در صورتش ظاهر بود همین که خواستم او را زیر دیوار بگذارم دیدم مثل ابر بهاری گریه می کند و مضطرب است. سبب را پرسیدم؟ گفتم: چرا اینطور گریه می کنی؟ گفت: به خدا برای خودم گریه نمی کنم، گریه ام برای مادر پیرم است که مخالفت او را کردم. مدّت یک سال بود مرا در خانه حبس کرده بود از ترس اینکه مبادا دشمنها مرا بگیرند. هر وقت می خوابید دست به گردنم می انداخت، اگر برمی خاستم او هم بر می خاست، اگر می خوابیدم او هم می خوابید، ولی خواب نمی رفت. دیروز مادرم پیش من نبود از خانه بیرون آمدم نوکرهای خلیفه مرا گرفتند و آوردند پیش منصور، الحال تو مرا میان دیوار می گذاری. مادرم از من خبر ندارد، نمی داند من کجا رفته ام، می ترسم از غصه من هلاک شود. پرسیدم: مادر تو غیر از تو هم فرزندی دارد؟ گفت: نه به خدا.

با خود گفتم، ای نفس! وای بر تو، برای مال دنیا خود را به عذاب آخرت گرفتار می کنی، به خدا قسم خدمتی برای خدا به او می کنم. سپس رفتم پیش پسرم و قصه آن سید را به او گفتم: بعد گفتم: ای فرزند آیا راضی می شوی تو را عوض این سید علوی زیر دیوار بگذارم و روزنه ای

برای نفس کشیدنت درست کنم و فردا شب بیایم تو را بیرون آورم؟

گفت: بلی پس گیسوان آن سید را بریدم و صورتش را هم سیاه کردم و لباس کهنه ای به او پوشانیدم، مثل بچه بناها. بعد پسرم را میان دیوار گذاشتم و نزدیک صبح که شد آن بچه سید را برداشتم با خودم آوردم به منزل. در بین راه با خود فکر می کردم، اگر منصور بر این امر مطلع شود و اگر زوجه ام بفهمد پسرش را زیر دیوار گذارده ام چه کنم. در این اثنا به منزل رسیدم از ترس و نگرانی وسط خانه افتادم و بیهوش شدم. ناگهان صدای در خانه بلند شد من بیشتر وحشت کردم، گفتم: خلیفه مطلع شده و فرستاده مرا ببرند و به قتل برسانند.

کنیزم رفت پشت در، صدا زد. پشت در کیست؟ فرمود: من فاطمه زهرا دختر پیغمبرم بگو به مولایت پسر ما را بیاورد و فرزندش را بگیرد. من بی اختیار برخاستم و رفتم در خانه. گفتم: خانم چه می فرمایی؟ فرمود: ایها الشیخ صنعت معروفا للّه و ان اللّه لایضیع اجر المحسنین فرمود: ای مرد! کار خوب کردی، خدا اجر نیکوکاران را ضایع نمی کند فرزند ما را بیاور و فرزندت را بگیر. نگاه کردم دیدم فرزندم صحیح و سالم است. او را گرفتم و آن بچه سید را آوردم و تحویل دادم و به آن خانم رو کردم و همان وقت توبه کردم و آمدم به اینجا همینکه منصور فهمیده بود که من فرار کرده ام فرستاده بود تمام اموال مرا تصرف کرده بودند امیدوارم که خدا توبه مرا قبول کند. (48)

زن مگو نور خدای ذوالجلال		کافرینش را بدی اصل کمال
زینت خلد برین و زیب عرش		کی زبان دارد به تعریفش مجال
دخت احمد همسر مولا علی		قدروالایش برون از هر خیال
معدن عصمت، امامت را اساس		بحر عفّت جمله نیکی را جمال
لیلة القدر و مبارک کوثر است		ام خاتم را چسان توصیف حال
فاطمه صدیقه زهرا بتول		یک جهان معناست در هریک سئوال

(30) در همه منازل با کاروان

در مقتل شیخ حسن آل عصفور نقل شده است که: زجر ابن قیس در یکی از منازل شام دید، شتر سکینه عقب افتاده و آن مظلومه گریه می کند و می گوید: یا ابتاه این انت و نحن سبایا این انت و نحن علی الاقتاب و العاریات

یعنی: پدر جان! کجایی که ما را اسیر کردند و بر شتران بی روپوش سوار کردند.

زجر ابن قیس پیش رفت و گفت: ای سکینه! چرا گریه می کنی؟ گریه آن مظلومه شدّت گرفت. آن ظالم بی رحم عوض آنکه آن بچه را دلداری دهد، پیش رفت و نیزه ای به پهلوی سکینه زد و آن مظلومه را از شتر به روی زمین انداخت و شتر را برداشت و رفت، و کانت زینب علیها‌السلام بنت علی من کثرة البکاء نائمة زینب علیها‌السلام از بس گریه کرده بود میان محمل خوابش برده بود در خواب برادرش حسین علیه‌السلام را دید، که حضرت فرمود: ای خواهر خوب یتیم داری می کنی!!

زینب علیها‌السلام بی اختیار از خواب بیدار شد و صدا زد: یا سکینه یا بنت اخی این انت. ای سکینه! ای دختر برادر! کجایی؟ جواب نشنید، زینب علیها‌السلام پیاده شد و برگشت از دنبال قافله، یک مرتبه یک سیاهی به نظرش رسید، پیش رفت و دید خانمی است که سر سکینه را به دامن گرفته. فقالت: یا زینب اهکذا تحرس الایتام اهکذا تسمع وصیة اخیک الحسین فرمود: ای زینب! این طوری یتیمان برادرت حسین علیه‌السلام را پرستاری می کنی؟ این قسم به وصیت برادرت عمل می کنی؟

زینب علیها‌السلام می فرماید: صدای او به گوشم آشنا آمد نگاه کردم دیدم مادرم فاطمه زهرا علیها‌السلام است. گفتم: مادر! شما که همراه ما نبودی چرا لباس سیاه پوشیده ای؟

فرمود: زینب جان! من در همه منازل با شما بودم.

بلی بی بی زهرا علیها‌السلام همه جا با اهل بیت بود حتی چنانچه دیر راهب گفت: وقتی که وارد حجره شدم، دیدم نور از آن صندوق بالا می رود، ناگاه صدای زنی را شنیدم که صدا می زد ای غریب مادر ای شهید مادر.... (49)

دُخت رسول و این همه خونین جگر چرا؟		فلک نجات و غرقه به موج خطر چرا؟
در مدّتی قلیل بسی درد وداغ دید		یک مادر جوان و خمیده کمر چرا؟
مسجد کنار خانه و زهرا به درد و رنج		می رفت بر زیارت قبر پدر چرا؟
با داعی صحابی خیر البَشَر بگو		چندین جفا به دختر خیر البشر چرا؟ (50)

(31) محبّت زهرا علیها‌السلام

سیّد جلیل القدر و عالم بزرگوار مرحوم علامه سید مهدی بحر العلوم کسی که بارها خدمت حضرت بقیة اللّه الاعظم حجة بن الحسن (عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف) مشرف شده، فرمود:

شبی در عالم رؤیا کسی به من فرمود: فردا صبح به مسجد حنانه برو مردی را آنجا می بینی، به او بگو ما خون بغداد را شستیم و تو به دکان خود باز گرد و مشغول کار خود شو.

از خواب بیدار شده و یک عده از طلاّب را برداشته و به مسجد حنانه رفتیم، کسی را در آنجا ندیدم جز یک نفر که در گوشه ای از مسجد خواب بود، قدری می خوابید و قدری بیدار می شد. مثل کسی که وحشت دارد، چون صدای همهمه ما به گوشش خورد سر برداشته و پا به فرار گذاشت، به خیال اینکه اینجا صحراست. ولی وقتی که خوب نگاه کرد، دید یک مشت از اهل علم و محترمین اطرافش هستند.

علامه بحرالعلوم می فرماید: ای مرد! برخیز به بغداد برو سر دکان و مشغول کسب و کار خود شو، زیرا خون بغداد را شستند و ترسی نداشته باش.

آن مرد گفت: اینجا کجاست؟ گفتند: نجف اشرف مسجد حنانه.

علامه بحر العلوم فرمود: تو کیستی و خون بغداد چه بوده؟ گفت: ای سید بزرگوار! همین قدر بدانید که نجات من فقط از کرامت جده شما فاطمه زهرا علیها‌السلام است.

من یک نفر قهوه چی در کنار شط بغداد چای فروشم، یک روز صبح هنوز آفتاب نزده بود یک نفر از این مأ موران عثمانی، کلاه سرخ بر سر، و خنجری که دسته آن مرصّع و دانه نشان بود، بر کمر بسته و شکم بزرگی هم داشت، وقتی که روی تخت قهوه خانه که مشرِف به شط بود نشست به من گفت: قهوه بیار. فنجانی قهوه برایش بردم. وقتی آشامید به بی بی عالم فاطمه زهرا علیها‌السلام ناسزا گفت: من باور نکردم، با خود گفتم غلط شنیدم. دو باره فنجانی قهوه برایش بردم باز شنیدم ناسزا گفت. آتش به قلبم افتاد عقل از سرم پرید و چشمانم تاریک شد و هنوز کسی داخل قهوه خانه ام نشده بود نزد آن ملعون رفتم و با ادب و روی باز گفتم: یا افندی خنجر مرصّعی داری کارِ کجاست؟

گفت: کار فلانجا.

گفتم: بده ببینم، چون خنجر به دستم رسید، چنان بر شکم او زدم که تا سینه اش درید و او را از بالای تخت به شط انداخته و پا به فرار گذاشتم؛ چون یقین داشتم اگر بمانم خون آن ملعون تمام آن شط را آلوده می کند. و تا رمق داشتم میان نخلستانها می دویدم و نمی دانستم به کجا می روم و خود را در نخلستانها پنهان کردم که از خستگی خوابم برد، دیگر از خود خبر نداشتم و حالا خودم را اینجا می بینم.

حضرت علامه بحر العلوم او را پس از نوازش روانه بغداد کرد. (51)

گر نگاهی به ما کند زهرا		دردها را دوا کند زهرا
بر دل و جان ما صفا بخشد		گر نگاهی به ما کند زهرا
کم مخواه از عطای بسیارش		که آنچه خواهی عطا کند زهرا
نه عجب گر به شأ ن او گویند		خاک را کیمیا کند زهرا
این مقام کنیز او باشد		تا دگر خود چها کند زهرا
از کمال عبادت و طاعت		حکم بر ما سوی کند زهرا (52)

(32) صدای ناله حضرت

حضرت آیة اللّه خزعلی فرمودند: آقای حسان که از شعرای بنام است که چندین کتاب شعری هم دارد می گفت: در اوج ناراحتی و بیماری مرحوم آیة اللّه امینی صاحب کتاب شریف الغدیر که شیفته و دلداده خاندان پیغمبر اکرم صلى‌الله‌علیه‌وآله بود، عرض کردم: آیا تا به حال برای شما معلوم نشده که قبر حضرت زهرا علیها‌السلام در کجاست و در چه نقطه ای باید ایشان را زیارت کرد؟

می گوید: مرحوم حضرت آیة اللّه علامه امینی لحظاتی را سکوت کردند و بعد فرمودند: هر وقت به مدینه می رفتم، صدای ناله و ضجه جانگاه و جانسوز حضرت زهرا علیها‌السلام به گوشم می رسید، تو داری از قبرش صحبت می کنی، در حالی که هنوز ناله حضرت در مدینه طنین افکن است. (53)

در راه تو گر بلا ببارد بر ما		مارا چه غم است که لطف تو شامل ماست
ما دیده گشوده ایم بر معرفتت		ای دفتر ما به شاءن تو عاقل ماست
آن کس که ندارد ز ولای تو نشان		گر عالم دهر است ولی جاهل ماست
ما دست گدایی به ولای تو زدیم		در حشر یقین عطای تو حاصل ماست

(33) راه توسل

حضرت آیة اللّه خزعلی فرمودند: یکی از دوستان مرا به منزل خودش دعوت کرد، بعد از صرف ناهار برای استراحت به اتاقی رفتم دیدم که عکس امام راحل در زیر پا قرار می گیرد، احترام کردم و جای دیگری را برای استراحت انتخاب نمودم. گفتم: منِ طلبه نباید نسبت به این مجاهد بزرگ بی اخترامی کنم.

این بعد از ظهر روز شنبه بود، شب یکشنبه در تهران در عالم خواب دیدم که حضرت امام دستها را بلند کرده و خدا را به نام مقدّس حضرت زهرا سه مرتبه قسم می دهد بدینگونه: الهی بفاطمة الزهراء، بفاطمة الزهراء، بفاطمة الزهراء با دو دست لرزان کشیده بسوی آسمان.

بعد که بیدار شدم استنباط کردم که آن ادب و احترامی را که به ساحت مقدّس فرزند زهرا علیها‌السلام انجام دادم، ایشان هم راه توسّل را از طریق حضرت زهرا علیها‌السلام به من نشان دادند و به من یاد دادند که حضرت زهرا علیها‌السلام برای برآوردن حاجات، بهترین وسیله است. (54)

ای نام تو از نام خدا، یا زهرا		ذکر تو شفای دردها، یا زهرا
از بهر خدا به دوستان کن نظری		حاجات همه روا نما، یا زهرا
هستیم به زندان بلا و دشمن		ما را ز بلا رها نما یا زهرا
ما جمله گرفتار و فقیرو بیمار		از حق به طلب چاره ما، یا زهرا
تو شافعه محشر و ما غرق گناه		بخشای گناه جمله را، یا زهرا

(34) توسل به حضرت زهرا علیها‌السلام

حضرت حجة الاسلام و السملین جناب حاج آقای رازی (که خدا ان شاءاللّه ایشان را شفاء عنایت فرماید) در گنجینه دانشمندان (55) از مرحوم حجة الاسلام آخوند ملاّعباس سیبویه یزدی نقل می کند که فرمود:

پسر عمویی به نام حاج شیخ علی داشتم که از علما و روحانیون یزد بود. یک سال آن مرحوم با چند نفر از دوستان یزدی برای تشرّف به حج به کربلا مشرّف شده و به منزل ما وارد شدند و پس از چند روز به مکّه عزیمت نمودند. من بعد از انجام مراسم حج، انتظار مراجعت پسرعمویم را داشتم ولی مدّتها گذشت و خبری نشد. خیال کردم که از مکّه برگشته و به یزد رفته است. تا اینکه روزی در حرم مطهّر حضرت سیّدالشهداء علیه‌السلام به دوستان و رفقای او برخوردم و از آنان جویای احوال او شدم ولی آنها جواب صریح به من ندادند، اصرار کردم مگر چه شده اگر فوت کرده است بگویید.

گفتند: واقع قضیّه این است که روزی حاج شیخ علی به عزم طواف مستحبی و زیارت خانه خدا، از منزل بیرون رفت و دیگر نیامد؛ ما هر چه و در باره او تجسّس و تحقیق کردیم از او خبری به دست نیاوردیم، ماءیوس شده حرکت نمودیم و اینک اثاثیه او را با خود به یزد می بریم که به خانوداه اش تحویل دهیم. احتمال می دهیم که اهل سنّت او را هلاک کرده باشند.

من از شنیدن این خبر بسیار متاءثّر شدم. تا اینکه بعد از چندسال روزی دیدم در منزل را می زنند. در را باز کردم، دیدم پسر عمویم است. بسیار تعجّب کردم و پس از معانقه و روبوسی گفتم: فلانی کجا بودی و از کجا می آیی؟

گفت: همین الا ن از یزد می آیم.

گفتم: اینطوری که نقل کردند، تو در مکّه گم شده بودی، چطور از یزد می آیی؟

گفت: پسر عمو، دستور بده قلیان را حاضر کنند تا رفع خستگی کنم، شرح حال خودم را برای شما خواهم گفت.

بعد از صرف قلیان و استراحت، گفت: آری روزی پس از انجام مراسم حجّ از منزل بیرون آمدم و به مسجدالحرام مشرّف شدم، طواف کرده و نماز طواف خواندم و به منزل بازگشتم، در راه، مردی را با ریش تراشیده و سبیلهای بلند دیدم که با لباس افندیها ایستاده بود، تا مرا دید قدری به صورت من نگاه کرد و بعد جلو آمد و گفت: تو شیخ علی یزدی نیستی؟ گفتم: چرا.

گفت: سلام علیکم، اهلاً و مرحبا، و دست به گردن من انداخت و مرا بوسید و دعوت کرد که به منزلش بروم. با آنکه وی را نمی شناختم، با اصرار مرا به خانه خود برد و هر چه به او گفتم: شما کیستید، من شما را به جا نمی آورم، گفت: خواهی شناخت، مرا فراموش کرده ای، من از دوستان و رفقای شما هستم.

خلاصه ظهر شد. خواستم بیایم، نگذاشت. گفت: همه جای مکّه حرم است، همین جا نماز بخوان. و برایم ناهار آورد و من هر چه گفتم رفقایم نگران و ناراحت می شوند، گفت: چه نگرانی؟ اینجا حرم امن خدا است.

خلاصه شب شد و نگذاشت من بیابم. بعد از نماز عشا دیدم افراد مختلفی به آن منزل می آیند تا جماعتی شدند و آن شخص شروع کرد به بد گفتن و مذمت کردن شیعه ها، گفت: این شیعه ها با شیخین میانه خوبی ندارند، مخصوصاً با خلیفه دوّم، و اینها شبی را در ماه ربیع الاوّل به نام عیدالزهرا دارند که مراسمی را در آن شب انجام می دهند و از وی برائت و تبرّی می جویند، و این هم یکی از آنهاست. و اشاره به من کرد. و چند مذمت از شیعه و آنها را بر علیه من تحریک نمود که همه آنها بر من خشمناک شده و بر قتل من هماهنگ شدند.

من هر چه گفته های او را انکار کردم، او بر اصرار خود افزود و در آخر گفت: شیخ علی! مدرسه مصلّی یزد یادت رفته؟!

تا این جمله را گفت، به خاطرم آمد که در زمان طلبگی در مدرسه مصلّی همسایه ای به نام شیخ جابر کردستانی داشتم که او سنّی بود و از ما تقیّه می کرد و در شب مذکور که طلبه ها جلسه جشن داشتند او به حجره خود می رفت و در را به روی خود می بست، ولی بعضی از طلبه ها می رفتند و در حجره او را باز می کردند و او را می آوردند و در مقابل او شوخی می کردند و بعضی از حرفها را می زدند و او چون تنها بود سکوت و تحمّل می کرد.

گفتم: تو شیخ جابر نیستی؟ گفت: چرا شیخ جابرم! گفتم: تو که می دانی، من با آنها موافق نبودم.

گفت: بلی، امّا چون شیعه و رافضی هستی، ما امشب از تو انتقام خواهیم گرفت. هر چه التماس کردم و گفتم: خدا می فرماید: و من دخله کان آمناً گفت: جرم شما بزرگ است و تو ماءمون نیستی.

گفتم: خدا می فرماید: و ان احد من المشرکین استجارک فاجره.. . گفت: شما از مشرکین بدتر هستید! خلاصه، دیدم مشغول مذاکره در باره کیفیّت قتل و کشتن من هستند.

به شیخ جابر گفتم: حالا که چنین است، پس بگذار من دو رکعت نماز بخوانم. گفت: بخوان.

گفتم: در اینجا، با توطئه چینی شما برای قتل من، حضور قلب ندارم.

گفت: هر کجا می خواهی بخوان که راه فراری نیست.

آمدم توی حیاط کوچک منزل، دو رکعت نماز استغاثه به حضرت زهرا صدیقه کبری علیها‌السلام خواندم و بعد از نماز و تسبیح به سجده رفتم و چهار صد و ده مرتبه یا مولاتی یا فاطمةُ اغیثینی گفتم و التماس کردم که راضی نباشید من در این بلد غربت به دست دشمنان شما به وضع فجیع کشته شوم و اهل و عیالم در یزد چشم انتظار بمانند.

در این حال روزنه امیدی به قلبم باز شد، به فکرم رسید بالای بام منزل رفته خود را به کوچه بیندازم و به دست آنها کشته نشوم و شاید مولایم امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام با دست یداللهی خود، مرا بگیرد که مصدوم و زخمی نشوم.

پس فوراً از پله ها بالا رفتم که نقشه خود را عملی کنم. به لب بام آمدم. بامهای مکّه اطرافش قریب یک متر حریم و دیواری دارد که مانع سقوط اطفال و افراد است. دیدم این بام اطرافش دیوار ندارد. شب مهتابی بود. نگاهی به اطراف انداختم، دیدم گویا شهر مکّه نیست، زیرا مکه شهری کوهستانی بوده و اطرافش محصور به کوههای ابوقبیس و حرا و نور است، ولی اینجا فقط در جنوبش رشته کوهی نمایان است، که شبیه به کوه طرز جان یزد است.

لب بام منزل آمدم که ببینم ناصبی ها چه می کنند؟ با کمال تعجب دیدم اینجا منزل خودم در یزد می باشد! گفتم: عجب! خواب می بینم؟! من مکّه بودم و اینجا یزد و خانه خودم است.

پس آهسته بچه ها و عیالم را که در اتاق بودند صدا زدم.

آنها ترسیدند و به هم گفتند: صدای بابا می آید.

عیالم به آنها می گفت: بابایتان مکّه است، چند ماه دیگر می آید. پس آرام آنها را صدا زدم و گفتم: نترسید، من خودم هستم، بیایید در بام را باز کنید. بچه ها دویدند و در را باز کردند. همه مات و مبهوت بودند.

گفتم: خدا را شکر نمایید که مرا به برکت توسل به حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام از کشته شدن نجات داد و به یک طرفة العین مرا از مکّه به یزد آورد، سپس مشروح جریان را برای آنها نقل کردم. (56)

فضل زهرا را بشر کی می توان احصا کند		قطره را قدرت نباشد وصف از دریا کند
گر قلم گردد همه اشجار و دریاها مداد		ور خدا ارض و سما را دفتری بیضا کند
درنوشتن جنّ و انس و حاملین عرش و فرش		عاجزند الاّ که حق توصیف از زهرا کند (57)

(35) احترام به اسم زهرا علیها‌السلام

محبّت حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام و در نتیجه تشرف و ملاقات با حضرت بقیه اللّه (روحی فداه) بسیار مؤ ثر است؛ زیرا تمام ائمه اطهار علیهم‌السلام که در رأ س مصادر کارند به آن حضرت فوق العاده علاقه دارند و نسبت به آن مخدره کمال احترام را قائلند.

و در روایات بسیاری محبّت حضرت صدّیقه کبری علیها‌السلام توصیه شده و آن را اکسیر تمام امراض روحی می دانند.

در این زمینه جریانی نقل شده که بسیار پر اهمیت است:

در زمان مرحوم آقای حاج شیخ محمد حسین محلاتی شخصی با لباسی مندرس و کوله پشتی وارد مدرسه خان شیراز می شود و از خادم مدرسه اتاقی می خواهد. خادم به او می گوید: باید از متصدی مدرسه که آن وقت شخصی به نام سیّد رنگرز بوده درخواست اتاق بکنی.

لذا آن شخص به متصدّی مدرسه مراجعه می کند و درخواست اتاق می کند. او در جواب می گوید: اینجا مدرسه است و تنها به طلاّب علوم دینیّه حجره می دهیم.

آن شخص می گوید: این را می دانم ولی در عین حال از شما اتاق می خواهم که چند روزی در اینجا بمانم.

متصدی مدرسه ناخود آگاه دستور می دهد که به او اتاقی بدهند تا او در رفاه باشد. آن شخص وارد اتاق می شود و در را به روی خود می بندد و با کسی رفت و آمد نمی کند.

خادم مدرسه طبق معمول، شبها در مدرسه را قفل می کند ولی همه روزه صبح که از خواب برمی خیزد می بیند در باز است.

بالاخره متحیّر می شود و قضیّه را به متصدّی مدرسه می گوید. او به خادم مدرسه دستور می دهد امشب در را قفل کن و کلید را نزد من بیاور تا ببینم چه کسی هر شب در را باز می کند و از مدرسه بیرون می رود. صبح باز هم می بیند، در مدرسه باز است و کسی از مدرسه بیرون رفته است.

آنها به خاطر اینکه این اتفاق از شبی که آن شخص به مدرسه آمده افتاده است به او ظنین می شوند و متصدّی مدرسه با خود می گوید:

حتماً در کار او سرّی است ولی موضوع را نزد خود مخفی نگه می دارد و روزها می رود نزد آن شخص و به او اظهار علاقه می کند و از او می خواهد که لباسهایش را به او بدهد تا آنها را بشویند و با طلاّب رفت و آمد کند، ولی او از همه اینها ابا می کند و می گوید: من به کسی احتیاج ندارم.

مدّتی بر این منوال می گذرد تا اینکه یک شب مرحوم آقای حاج شیخ محمّد حسین محلاّتی (جدّ مرحوم آیة اللّه حاج شیخ بهاءالدین محلاّتی) و متصدّی مدرسه را به حجره خود دعوت می کند و به آنها می گوید: چون عمر من به آخر رسیده قصه ای دارم برای شما نقل می کنم و خواهش دارم مرا در محلّ خوبی دفن کنید.

اسم من عبدالغفّار و مشهور به مشهدی جونی اهل خوی و سرباز هستم. من وقتی در ارتش خدمت سربازی را می گذراندم روزی افسر فرمانده ما که سنّی بود به حضرت فاطمه زهرا، علیها‌السلام جسارت کرد من هم از خود بی خود شدم و چون کنار دست من کاردی بود و من و او تنها بودیم آن کارد را برداشتم و او را کشتم و از خوی فرار کردم و از مرز گذشتم و به کربلا رفتم، مدّتی در آنجا ماندم سپس در نجف اشرف و بعد مدتها در کاظمین و سامراء بودم، روزی به فکر افتادم که به ایران برگردم و در مشهد کنار قبرمطهّر حضرت علیّ بن موسی الرضا علیه‌السلام بقیه عمر را بمانم. ولی در راه به شیراز رسیدم و در این مدرسه اتاقی گرفتم و حالا مشاهده می کنید که مدّتی است در اینجا هستم، و از طرف بی بی عالم زهرا علیها‌السلام عنایات زیادی به من شده من جمله این که آخرهای شب وقتی برای تهجّد برمی خواستم می دیدم قفل و در مدرسه برای من باز می شود و من در این مدّت می رفتم در کنار کوه قبله و نماز صبح را پشت سر حضرت ولی عصر (عج اللّه تعالی فرجه الشریف) می خواندم و من بر اهل این شهر خیلی متاءسف بودم که چرا از این همه جمعیّت فقط پنج نفر برای نماز پشت سر امام زمان علیه‌السلام حاضر می شوند.

مرحوم حاج شیخ محمّد حسین محلاّتی و متصدی مدرسه به او می گویند ان شاء اللّه بلا دور است و شما حالا زنده می مانید، بخصوص سنی هم ندارید. او در جواب می گوید: نه غیر ممکن است که فرمایشات امام حضرت ولی عصر (روحی فداه) صحیح نباشد همین امروز به من فرمودند که: تو امشب از دنیا می روی.

بالاخره وصیتهایش را می کند ملافه ای روی خودش می کشد و می خوابد و بیش از لحظه ای نمی کشد که از دنیا می رود.

فردای آن روز مرحوم آقای حاج شیخ محمّد حسین محلاّتی به علمای شیراز جریان را می گوید و مرحوم آقای حاج شیخ مهدی کجوری و خود مرحوم محلاّتی اعلام می کنند که باید شهر تعطیل شود و با تجلیل فراوان مردم از او تشییع کنند.

بالاخره او را در قبرستان دارالسلاّم شیراز، طرف شرقی چهار طاق دفن می نمایند و الا ن قبر آن بزرگوار مورد توجه خواص مردم شیراز است و حتّی از او حاجت می خواهند و مکرّر علما و مراجع تقلید مثل مرحوم آیة اللّه محلاّتی به زیارت قبر او می رفتند و می روند، قبر او در قبرستان شیراز معروف به قبر سرباز یا قبر توپچی است و این مقام به سبب احترام به حضرت زهرا علیها‌السلام می باشد. (58)

نادرة الکون روح پاک پیمبر		شافعة الحشر سرّ خالق اکبر
قلزم جود و عطا حبیبه یزدان		زینت عرش خدا ولیّه داور
فاطمة الطهربنت احمد مرسل		واسطة الفیض جفت ساقی کوثر
صفوت حق صاحب مقام ولایت		مطلع انوار یازده دُر و گوهر
فاتحه علم و حلم و نسل محمّد		جامعه زهد و قدس و طهر مطهّر
دور زده قرنها به معرفت او		در همه طور و کور ز اوّل و آخر (59)

(36) کیفر ناسزا گفتن

اُزری یکی از شعرای متعصب شیعه بود، یک روز از بازار بغداد می گذشت، شنید یکی از اهل تسنّن به حضرت زهرا علیها‌السلام ناسزا گفت.

خیلی ناراحت شد. در همانجا خواست او را به کیفر برساند.

با خود گفت: باید این شخص را زجرکُش کرد؛ دنبالش رفت تا آنکه آن شخص به دکانش رسید و درِ مغازه اش را خواست باز کند آقای اُزری لبهایش را در گوش آن شخص گذاشت و گفت: بر پیشوایانت آن سه نفر لعنت.

آن شخص خیلی ناراحت شد. ولی چون دید جناب آقای اُزری خنجری بسته که دمش خونی است، به خود پیچید و تحمل کرد. اُزری رفت.

و آن شخص تا صبح ناراحت بسر برد.

علی الصباح باز جناب آقای اُزری به درِ مغازه آن شخص آمد و همان کلمات را دوباره گفت، و تا چهل روز می آمد درِ مغازه و لعن می کرد و می رفت.

آخرالا مر آن شخص رفت به خلیفه شکایت کرد، خلیفه دو نفر معتمد را دنبال او فرستاد. و گفت: بروند برای صدق گفتارش خبر واقعه را بیاورند.

شب اُزری در عالم خواب دید که به محضرمقدس بی بی حضرت فاطمه علیها‌السلام مشرّف شده و حضرت به او فرمودند:

یاشیخ غَیِّر کلامک: ای شیخ! حرفت را عوض کن.

ازری از این بیان و صحبت تعجب کرد، ولی به رسم هر روز ادامه داد وقتی که به دکان رسید دید پرده ای در وسط دکان آویزان کرده، ناگهان به جای کلمات هر روز گفت: چهار صد دینار مرا چرا نمی دهی؟

آن شخص گفت: حرف هر روزت را بزن. اُزری گفت: مدتی است همین را می گویم تو شرم نداری.

دو نفر نماینده های خلیفه از پشت پرده بیرون آمدند و گفتند: تو می خواهی به این بهانه مال مردم را بخوری، و او را با خود آوردند، وجه را گرفتند و به اُزری دادند.

دوباره صبح زود آمد توی بازار و در مغازه همان شخص و گفت: بر فلانت لعنت.

آن شخص هم گفت: صدهزار بار لعنت.

ازری گفت: چرا اول بار نگفتی؟

گفت: دیدم دفاع من در این مدت جز ضرر و ناراحتی چیز دیگری نداشت، فهمیدم که آنها ناحق هستند.

ای فاطمه ای ولی اعظم		ای سیده زنان عالم
ای زهره آسمان رحمت		ای نیره جهان مظلم
ای سرّ خدای حیّ دانا		ای گشته بکاخ قدس محرم
از نور تو شد شموس روشن		از حرمت تو فلک شده خم
هر فضل و کمال بوده و هست		در منقبت تو گشته مدغم

(37) یا زهرا

سر لشکری خدمت یکی از علمای مشهد می رسد و بعد از عرض ارادت و اظهار محبّت به آل پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله می گوید:

من متصدی انبار اسلحه خراسانم، یک ماه قبل متوجّه شدم که پنج قبضه اسلحه از انبار به سرقت رفته و چند روز دیگر هم بناست بازرسان از مرکز برای سرکشی بیایند و پس از بازجویی با نبودن اسلحه قطعا مرا اعدام یا به حبس ابد با اعمال شاقه محکوم می کنند.

لذا چند شب بعد از خدمت، می رفتم پشت سرباز خانه دره کوهی بود، میان آن دره کوه تا صبح گریه می کردم و به امام عصر (عجل اللّه تعالی فرجه) استغاثه می نمودم.

تا اینکه شبی از بس گریه کرده بودم و فرجی نشده بود با عصبانیت و چشم گریان صدا زدم، یا فاطمة الزهرا پسرت به دادم نمی رسد گوش به حرفم نمی دهد، شاید به حرف شما گوش دهد، به ایشان بفرما به داد من بیچاره برسد و جان مرا حفظ کند. و آن شب را به خانه نیامدم و روی ماسه های دره کوه خوابیدم.

در عالم خواب حضرت زهرا علیها‌السلام را دیدم، فرمود: به فرزندم گفتم کار تو را اصلاح کند، می روی خیابان تهران سرنبش قهوه خانه کوچکی است به آنجا مراجعه کن.

از خواب بیدار شدم، صبح زود خود را به قهوخانه رساندم، دیدم قهوخانه بسیار کوچکی است، و پیرمردی کتری روی چراغ گذارده و چای چراغی درست کرده و به مردم می دهد، چون وضع او را دیدم خجالت کشیدم خود را معرفی کنم، بعد از ساعتی در کنار خیابان ایستادم ناچار نزدیک رفته به او سلام کردم، گفتم: من فلانی هستم این روزها کسی از من سراغ نگرفته.

فرمود: چرا امروز دو روز است، سیّد جوانی می آید و سراغ شما را می گیرد، امروز تاکنون نیامده ولی احتمال دارد امروز هم به سراغ شما بیاید. من از خوشحالی می خواستم جان بدهم، تا ظهر توی قهوه خانه نشستم، خبری نشد.

به قلبم خطور کرد که آقا مأ مور است بداد تو برسد لیکن میل ندارد صورت تو را ببیند و تو جمال او را زیارت کنی. از قهوخانه بیرون آمدم و کاغذی گرفته با چشم گریان نوشتم:

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مَولایَ یا حُجَّةَ بْنِ الْحَسَنِ الْعَسْکَری بِاَبی اَنْتَ وَ اُمّی وَ نَفْسی لَکَ الْفِدا اَغِثْنی وَ فَرِّجْ کَرْبی بِحَقِّ اُمِّکَ فاطمة علیها‌السلام .

نامه را در پاکت گذاشتم و به آن شخص قهوه چی دادم و گفتم: اگر آن آقا آمد، این پاکت را حضورشان تقدیم کن و جواب آن را بگیر، تا من برگردم.

از قهوه خانه بیرون آمدم. خواستم به حرم مشرف شوم، دیدم حالی ندارم، با خود گفتم: روبروی قهوه خانه می ایستم و به قهوه خانه نگاه می کنم اگر آقایم آمد جمال او را زیارت می نمایم، امّا هرچه ایستادم کسی را ندیدم که به سمت قهوه خانه برود.

پس از یک ساعت باز آمدم درب قهوه خانه و از آقا سراغ گرفتم، آن مرد گفت: همین ساعت آمدند، سراغ شما را گرفتند، من کاغذ شما را به ایشان دادم چیزی نوشته پس دادند.

پاکت را گرفته روی چشمم گذاردم و باز کردم، دیدم زیر نامه نوشته: پنج قبضه اسلحه مسروقه شما را در پارچه فلان رنگ پیچیده اند و آخر همان دره که شبها گریه می کردی کنار فلان سنگ در زیر شن و ماسه پنهان کرده اند و چون شبها آنجا می رفتی نتوانسته اند ببرند، و لیکن امشب اگر خود را نرسانی و آنها را برنداری، قصد دارند به هر وسیله که باشد ببرند. و امضا نموده بود (المهدی المنتظر).

کاغذ را بوسیدم و در جیب گذاشته به هر وسیله ای بود نزدیک عصر خود را به دره کوه رسانیدم، کنار همان سنگ اسلحه ها را از زیر ماسه بیرون آوردم و بردم تحویل دادم و جان مرا حضرت خرید و از آن روز تصمیم گرفتم هر چه بتوانم به تقوا و عبادت بکوشم تا شاید به زیارت جمال دل آرای آن جناب نایل شوم ولی صد افسوس که هنوز باین سعادت عظمی موفق نشده ام.

ای قبله مقبلان عالم		ای روح جهان و جان و عالم
ای سیده نساء جنت		وی مهتر بانوان عالم
ای علت خلقت خلایق		معلول تو انس و جان عالم
احمد ز تو افتخار دارد		بر جمله پیمبران عالم
در دهر نزاد هم نزاید		دختر چو تو مادران عالم
از مثل تو زن سزد به مردان		نازند همه زنان عالم

(38) مهندس سنی

یکی از علماء (که راضی نیست اسمش برده شود) فرمود: مرحوم شیخ عبدالزهرا کعبی رضوان اللّه تعالی علیه که از منبری های معروف بود می فرمود:

در آن ایّام محرمی که در بحرین منبر می رفتم، یک روز از کنار خیابانی می گذشتم، جوانی با من برخورد کرد و دستم را بوسید، بعد متوجّه شدم این جوان مهندس و سنّی است، از من درخواست کرد و عرض نمود که: آشیخ عبدالزهرا! ما شب تاسوعا یک مجلس روضه داریم از شما دعوت می کنم تشریف بیاورید و روضه بخوانید.

گفتم: وقت ندارم کار دارم، مجلسهایم زیاد است و نمی رسم یک وقت دیدم منقلب شده اشک از چشمهایش جاری شد و گفت: اگر نیایی شکایتت را به فاطمه زهرا علیها‌السلام می کنم.

من منقلب شدم و گفتم: اشکالی ندارد، آدرس منزلت را به من بده، بعد از اینکه مجالسم تمام شد خودم را به آنجا می رسانم.

شب تاسوعا فرار رسید حرکت کردم وارد منزل مهندس سنی شدم، جمعیتی نشسته بودند از علمای شیعه و سنی و جمعیت عظیمی بودند. وقتی که رفتم طرف منبر، تا پایم را روی پله اول منبر گذاشتم، این جوان مهندس سنی جمله ای گفت که دل مرا آتش زد و مرا منقلب نمود، گفت: شیخ عبدالزهرا! وقتی بالای منبر رفتی روضه پهلوی شکسته فاطمه زهرا علیها‌السلام را بخوان.

گفتم: نمی شود جوان، مجلس اقتضاء نمی کند!

گفت: مجلس مال من است، منبر مال من است؛ آیا اجازه ندارم، روضه خوانی بکنم برای حضرت زهرا علیها‌السلام ؟!

رفتم بالای منبر شروع کردم به روضه، یک وقت متوجّه شدم صدای شکستن چیزی می آید، همین که نگاه کردم، دیدم این آقای مهندس استکانها را دارد به سر و صورت می زند و صدا می زند یا فاطمة الزهرا! منقلب شدم و مردم هم منقلب شدند تا اینکه مجلس تمام شد، از منبر پایین آمدم، مرا به اتاق پذیرایی راهنمایی کردند، وارد اتاق پذیرایی شدم سر سفره نشستم.

مهندس سنی رو کرد به من و علمای سنی و گفت: آقایان علماء و شیخ عبدالزهرا کعبی! من مدتی است که شیعه حضرت زهرا علیها‌السلام شدم اگر اجازه بفرمایید برایتان داستانی دارم بگویم.

یک روز در اداره سر کار بودم، تلفن به صدا در آمد، گوشی تلفن را برداشتم، همسرم گفت: سریع بیا که بچه دارد می میرد. فوراً خود را به منزل رساندم، دیدم بچه در حال تب و تاب است، درهمی در میان گلوی بچه افتاده است. ما این در و آن در زدیم و خلاصه به هر طریقی بود بچه را به لندن بردیم و وارد بیمارستان شده و بچه را به اتاق عمل بردند.

من میان سالن بیمارستان قدم می زدم مضطرب و پریشان و افسرده بودم، یک دفعه یادم آمد که شیعه ها می گفتند: حضرت زهرای مرضیه باب الحوائج است. سیم دلم را وصل کردم، متوجّه قبرستان بقیع شدم، عرض کردم: بی بی جان! اگر فرزندم را خوب کنی، نامش را حسین می گذارم. (در همین حال در میان مجلس صدا زد پسرم حسین بیا، پسرش وارد مجلس شد)

عرض کردم: بی بی جان! قول می دهم شیعه شوم و برایت روضه خوانی کنم. در حال اضطراب بودم که یک دفعه دیدم تمام دکترها و پرستارها سراسیمه به طرف من آمدند، صورتشان سرخ شده.

گفتم: چه خبر است! بچه ام چه شده!

گفتند: آقای مهندس در خانه حضرت مسیح رفتی؟

گفتم: نه مگر چه شده؟

گفتند: معجزه شده بچه ات از دست رفته بود با حال معجزه بچه ات بلند شد.

گفتم: در خانه زهرای پهلو شکسته رفتم.

ای که مهر تو بود مایه ایمان زهرا		وی تو در پیکر شرع نبوی جان زهرا
وصف تو قابل ادراک عقول ما نیست		عالمی مانده به توصیف تو حیران زهرا
جزعلی علیه‌السلام و پدرت قدر تورا کس نشناخت		شب قدری و بود قدر تو پنهان زهرا
دشمن و دوست به شأ ن تو سخنها گفتند		بحر فضل تو کجا یافته پایان زهرا
صادق آل محمد صلى‌الله‌علیه‌وآله به مقامت فرمود		حجت اللّه تویی بهر امامان زهرا

(39) داستان پرونده

یکی از دوستان داستانی را برایم نقل فرمود که قبلاً از علمای مشهد شنیده بودم ولی ایشان به طور صحیح تری روی برگه نوشته و به بنده دادند و آن داستان این است:

یکی از قضات دادگستری مشهد می گفت: شبی در خواب موفّق به زیارت بی بی دو عالم زهرای اطهر علیها‌السلام شدم.

حضرت فرمودند: فردا که به محل کارت (به دادگستری مشهد) رفتی، فلان پرونده با فلان شماره و فلان اسم، باید تبرئه بشود و آزاد گردد، از خواب بیدار شده و مضطرب و نگران بودم، خدایا! این چه خوابی بود که من دیدم.

صبح که به دادگستری رفتم، لابلای پرونده ها را که می گشتم یک وقت چشمم به پرونده ای که بی بی دو عالم فاطمه زهرا علیها‌السلام شماره اش را توی خواب به من فرموده بود افتاد. پرونده را در آوردم، باز کردم، دیدم مو نمی زند، اسم همان اسم، شناسنامه همان شناسنامه امّا پرونده عجیب و غریبی است این پرونده، پرونده کسی است که چندین بار زندان رفته، چندین خلاف داشته و آخرین گناهش هم کشتن دو نفر است.

دادگاه حکم اعدامش را صادر کرده و به تأ یید دیوان عالی کشور رسیده و منتظر رسیدن زمان اجرای حکم هستند، تعجّب کردم که چطور بی بی دو عالم دستور تبرئه چنین آدمی را صادر فرمودند.

دستور دادم متّهم را به دادگاه آوردند، سئوالاتی از او کردم، جریان قتل را پرسیدم، راست است؟

گفت: بله.

گفتم: اقرار می کنی؟

گفت: آره، اقرار می کنم؛ امّا جناب قاضی بدان من اینها را به ناحق نکشتم... و شروع کرد به تعریف کردن، گفت:

یک روز با چند تا از دوستان ناباب همسفر شدم، در طی راهی که می رفتیم، توی دل بیابان به یک دختر بی پناهی برخورد کردیم، بیابان و کسی هم نیست، ما هم چند تا جوان آلوده، معلوم است با چشم بد نگاهش کردیم، یک وقت آن دختر شروع کرد به لرزیدن و گریه کردن، امّا هیچ تأ ثیری در ما نداشت.

فقط یک جمله گفت که بدنم را لرزاند و منقلبم کرد و موهای بدنم راست شد، گفت: ای جوانها! من سیّده ام من از اولاد زهرا علیها‌السلام هستم بیایید به خاطر مادرم فاطمه دامنم را آلوده نکنید.

تا این جمله را شنیدم جلوی دوستانم را گرفتم، گفتم: زود رهایش کنید، دوستانم ناراحت شدند و گفتند: باز یک لقمه چرب و نرم برای ما پیدا شد و آقا خشکه مقدسیش گل کرد.

گفتم: این حرفها را بگذارید کنار، به خدا از این لحظه این دختر مثل خواهر من است. اگر بخواهید دست از پا خطا کنید با من طرف هستید، امّا هرچه کردم، زیر بار نرفتند و حرفهایم تأ ثیر نداشت، من هم مجبور شدم با دشنه ای که داشتم به آنها حمله ور شدم و آنها را از پا درآوردم، دختر را سوار ماشین کردم، بردم در خانه اش رساندم، امّا بعد دستگیر شدم و در دادگاه اقرار کردم. دادگاه هم حکم اعدام مرا صادر کرد.

همینکه حرف به اینجا رسید جریان خواب دیشب را برایش گفتم، گفتم: به خدا قسم خود بی بی فاطمه زهرا علیها‌السلام دستور آزادیت را صادر کردند.

دستش را گرفتم با پرونده اش پیش دادستان بردم و جریان را برای دادستان تعریف کردم. پرونده را مجدداً به دیوان عالی فرستاد و دستور داد فعلا اجرای حکم را به تأ خیر بیندازید، پس از مدّتی نامه از دیوان عالی برگشت، دیدم دستور داده اند که بلافاصله آزادش کنید.

(ای گنهکار، نکند دست از حضرت فاطمه علیها‌السلام برداری، مبادا جای دیگری بروی)، همین که آن جوان گنه کار و متّهم آزادی خود را شنید، صورت روی خاک گذاشت و گفت: زهراجان به خدا قسم دیگر توبه کردم. ای زهراجان! من گرچه گنهکار و بد هستم ولی آزاده تو هستم.

بگو به عقل که مرآت کبریا زهراست		یگانه همسر و هم شأ ن مرتضی زهراست
وجود آل محمد از اوست در عالم		مه سپهر درخشان مصطفی زهراست
به چشم دل نگری گر به دهر می بینی		که گوهر صدف بحر انبیا زهراست
به آسمان ولایت علی است شمس هدی		ولیک ماه فروزان آن سما زهراست

(40) حفظ آبروی

در آن روزهایی که اصفهان بودم در مسجد شیخ بهایی امام جماعت بودم، یک روز دوستان با هم هماهنگ شدند و گفتند: ما امروز ظهر برای ناهار می خواهیم به منزل شما بیاییم و اسرار زیاد کردند. من خجالت کشیدم بگویم، نه، گفتم: اشکالی ندارد، تشریف بیاورید، منزل متعلق به امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه) است و بنده هم یکی از خدمتگزاران آن حضرتم.

نماز تمام شد و آمدم طرف خانه دیدم دوستانم پشت سر من دارند می آیند، دست کردم توی جیبهایم دیدم خالی است و پولی ندارم، آمدیم منزل، آنها را به اتاق بالا راهنمایی کردم، خودم آمدم نزد خانواده و گفتم: مهمان داریم.

خانواده گفتند: ما چیزی در خانه نداریم، من خیلی منقلب و ناراحت شدم، که اَلا ن دوستانم آمده اند و ما هم چیزی نداریم و جیبهایمان هم خالی است، خدایا چه کار کنم؟

یک وقت به خود آمدم و گفتم: امروز باید در خانه بی بی دو عالم زهرای مرضیه علیها‌السلام بروم، متوسّل شدم به حضرت زهرا علیها‌السلام و دو رکعت نماز خواندم و در قنوت نماز گفتم: یا فاطمة الزهرا اغیثینی زهرا جان کمکم کن و آبرویم را حفظ کن.

نمازم که تمام شد، یک وقت صدای در بلند شد، بلند شدم رفتم در خانه، دیدم رئیس شورای محل آمده در خانه و یک زنبیل دستش است. سلام و احوالپرسی کردیم بعد با من دست داد، من هم دست دادم یک وقت احساس کردم پولی در دست من گذاشت و زنبیل را هم به من داد، گفتم: اینها چیست: گفت: اینها نذری حضرت زهرا علیها‌السلام است. یک روضه حضرت زهرا علیها‌السلام برایمان بخوان بعد خداحافظی کرد و رفت.

نگاه کردم دیدم هزار تومان کف دستم گذاشته، فوراً رفتم درب مغازه بریانی و ده دست بریان گرفتم، آمدم خانه و آبرویم حفظ شد. یا زهرا.

تا قبله من خاک کوی زهراست		مرغ دلم در جستجوی زهراست
آب بقا آب وضوی زهراست		عطر بهشت از عطر روی زهراست
من جلوه ای از تار و پود اویم		پروانه شمع وجود اویم

(1) فاطمه پاره تن من

حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام در گفتار و سخن، شبیه ترین مردم به رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله بود اخلاق و عادات او مانند رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله بود. راه رفتن و کردارش همانند آن حضرت بود. هرگاه حضرت زهرا علیها‌السلام بر پیغمبر وارد می شد رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله به او مرحبا می گفت و دست او را می بوسید و او را در جای خود می نشانید.

و هر وقت آن حضرت بر فاطمه علیها‌السلام وارد می شد فاطمه علیها‌السلام بر می خواست و مرحبا گفت و دست پدر را می بوسید.

رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌وآله خیلی فاطمه علیها‌السلام را می بوسید و هر وقت مشتاق بوی بهشت می شد او را می بویید و همیشه می فرمود: فاطمه پاره تن من است هر کس او را خوشحال کند مرا خوشحال کرده و هر که به او بدی کند به من بدی کرده. اما یا رسول اللّه کجا بودی ببینی با زهرایت چه کردند. وقتی که عمر فهمید حضرت زهرا پشت در بوده چنان در را به پهلوی آن مخدره دو جهان فشار داد که صدای ناله آن حضرت از پشت در بلند شد.

فَنادَتْ یا اَبتاهُ یا رَسُولَ اللّه اَهکَذا کانَ یَفْعَلُ بِحَبیبَتِکَ وَ اِبْنَتِکَ ثُمَّ نادَتْ یا فِضَّةُ خُذینی فَقَدْ قُتِلَ وَ اللّه ما فی اَحْشائی مِن الْحَمْلِ.

پس فریاد زد: ای پدر یا رسول اللّه ببین با حبیبه و دوست و دخترت چه کردند؟!! سپس ناله ای زد و فرمود: ای فضه! مرا دریاب به خدا کشته شد آن حملی را که من در شکم داشتم. (60)

من نگویم حال زهرا از من مضطر بپرسید		لیک گویم از در پر خون و میخ در بپرسید
من نگویم بوده فضّه غافل از احوال زارش		لیک گویم حال محسن باید از مادر بپرسید
من نگویم ارغوان بوده تنش از تازیانه		لیک گویم ضرب دست قنفذ کافر بپرسید
من نگویم زد عمر سیلی به رویش از ره کین		لیک گویم ز انخساف آن مه انور بپرسید
من نگویم شب چراشدفاطمه درخاک پنهان		لیک گویم مدفنش از حیدر صفدر بپرسید
تا بگوید خواست آن کانون عصمت تاقیامت		چشم نامحرم نبیند قبر او دیگر نپرسید

(2) درب نیمه سوخته

نگذاشتند آب غسل پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله خشک بشود عمر با عده ای که دور و برش بودند دستور داد تا هیزم آوردند و خودش با آنها کمک می کرد، هیزم را اطراف منزل علی و فاطمه و فرزندانش علیهم‌السلام قرار دادند بعد عمر با صدای بلند (به طوری که هر که در خانه هست بفهمد) گفت: یا علی! به خدا قسم اگر از خانه بیرون نیایی و با خلیفه رسول خدا ابی بکر بیعت نکنی، خودت و خانواده ات را آتش می زنم.

حضرت زهرا علیها‌السلام فرمود: ای عمر ما با تو کاری نداریم.

عمر گفت: در را باز کن وگرنه خانه را با خودتان آتش می زنم.

حضرت زهرا علیها‌السلام فرمود: مگر از خدا نمی ترسی و می خواهی به خانه ام داخل بشوی.

کلمات مستدل و در عین حال، سوزناک حضرت در عمر تاءثیری نکرد و عمر از کار خود منصرف نشد و آتش خواست و در خانه را آتش زد وبا فشار، در نیم سوخته را بر روی بی بی هُل داد. که حضرت ناله ای زد: یا رسول اللّه...!

علامه مجلسی می فرماید: وقتی در خانه آتش گرفت، امام حسین پنج ساله بود و ناظر این جریانات بود که یک وقت عمر لگدی به در نیم سوخته زد، حضرت زهرا علیها‌السلام پشت در بود در کنده شد و حضرت زیر در افتاد و صدا زد ای پدر ای رسول خدا! آقا امام حسین علیه‌السلام وقتی این منظره اسفبار را مشاهده فرمود، دوان دوان آمد خدمت پدر و صدا زد: پدر جان! بلند شو مادرمان را کشتند!!! (61)

برسر کنم خاک عزای زهرا		یا آنکه گریم از برای زهرا
مانند طفلانش زغم پریشان		خانه به خانه در هوای زهرا
برگو چرا شیر خدا نگرید		چون کودکان از ماجرای زهرا
صاحب عزا شد زینب جگرخون		هرجا چو مرغی بانوای زهرا
زهرا به خاک و ما همه به صد غم		بر سر زنان اندر هوای زهرا
دارم امید، دیگر، ستم نبیند		هر دل به غم شد مبتلای زهرا
از حق طلب کن در مدینه روزی		بوسه زنی بر خاک پای زهرا

(3) زهرا علیها‌السلام و دفاع از علی علیه‌السلام

ریسمان و طنابی به گردن آقا علی علیه‌السلام انداختند. علی علیه‌السلام را روی زمین کشاندند. بی بی دو عالم جلو آمد و خود را بین آقا علی علیه‌السلام و آنها انداخت و فرمود: نمی گذارم بروید؛ دست علی علیه‌السلام را گرفت و مانع از رفتن شد. هرکاری کردند که علی علیه‌السلام را از دست زهرا علیها‌السلام بیرون آورند، دیدند فایده ندارد. آخ بمیرم یک وقت قنفذ ملعون چنان با تازیانه به بازوی بی بی زد که بی بی در اثر آن ضربات غش کرد (که تا بعد از مرگ زهرا علیها‌السلام همچون بازوبندی در بازوی حضرت باقی بود) بعد آقا علی علیه‌السلام را با زور کشان کشان نزد ابوبکر آوردند در حالی که عمر با شمشیر بالای سر آقا ایستاده بود و خالد بن ولید و ابوعبیده و سالم غلام حذیفه و معاذ و مغیره و اسید بن حضیر و بشیر بن سعد و دیگران اطراف ابوبکر را گرفته بودند و همه مسلح بودند، عمر از جا بلند شد و رو به ابوبکر (که روی منبر پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله را اشغال کرده بود) کرد و گفت: چرا نشسته ای در حالی که با تو مخالفت می کند، اگر بیعت نمی کند دستور بده تا گردنش را بزنم!!! آقا امام حسن و امام حسین عليه‌السلام این بچه های علی علیه‌السلام خرد سال هستند ایستاده اند دارند نگاه می کنند که با پدر و مادرشان چکار می کنند تا این حرف را از آن ملعون شنیدند، شروع به گریه و ناله کردند. بچه قلبش رقیق است، دارند پدرش را تهدید به قتل می کنند مادرشان را هم که کشتند. چکار کنند رو به قبر جد بزرگوارشان کردند و با ناله و فریاد صدا زدند: یا جداه یا رسول اللّه! ببین با مادر ما چه کردند! ببین با پدر ما چه می کنند! یا جداه! ما بی یار و یاور را ببین... یا جداه! ببین بدن اهل بیت تو را چطور لرزاند!!! (62)

یا فاطمه بعد از نبی، غمخانه شد کاشانه ات		چون شمع گریان سوختی ای عالمی پروانه ات
چون خصم دون شدجمله ورخودآمدی درپشت در		زین رَه کُند شرمی مگر، آن دشمن دیوانه ات
با ناله ای خیر النّساء گفتی که ای فضّه بیا		آندم که افتادی زپا، در آستان خانه ات
گشتی تو قربان علی، در حفظ جان آن ولی		کردی دفاع مشکلی، با محسن دُر دانه ات
آزرده و دامن کشان، رفتی و جسمت درفشان		قبر نهانت یک نشان از مرگ مظلومانه ات

(4) نامه عمر

عمر در نامه ای که برای معاویه نوشته بود برخورد خود را با حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام چنین بیان کرد:

به فاطمه که پشت در بود گفتم: اگر علی از خانه برای بیعت بیرون نیاید هیزم زیادی به اینجا می آورم و آتشی برپا می کنم و خانه را با اهلش می سوزانم و یا اینکه علی را برای بیعت به سوی مسجد می کشانم.

آنگاه تازیانه قنفذ را گرفتم و فاطمه را با آن زدم و به خالد بن ولید گفتم: تو و مردان دیگر هیزم بیاورید و به فاطمه گفتم: خانه را به آتش می کشم... هماندم دستش را از در بیرون آورد تا مرا از ورود به خانه باز دارد، من او را دور کرده و با شدّت در را فشار دادم و با تازیانه بر دستهای او زدم، تا در را رها کند. از شدّت درد تازیانه، ناله کرد و گریست. ناله او به قدری جانکاه و جگر سوز بود که نزدیک بود دلم نرم شود و از آنجا منصرف گردم ولی به یاد کینه های علی و حرص او بر کشتن مشرکان افتادم... با پای خودم لگد بر در زدم، ولی او همچنان در را محکم نگه داشته بود که باز نشود، وقتی که لگد بر در زدم صدای ناله فاطمه را شنیدم که گمان کردم این ناله مدینه را زیرورو کرد.

در آن حال فاطمه می گفت: ای پدر جان! ای رسول خدا! بنگر که چگونه با حبیبه و دختر تو رفتار می شود آه ای فضه! بیا و مرا دریاب به خدا فرزندم که در رحم من بود کشته شد.

در عین حال در را فشار دادم در باز شد. وقتی وارد خانه شدم، فاطمه با همان حال رو بروی من ایستاد، ولی شدّت خشم من به طوری بود که گویی پرده ای در برابر چشمم افتاده است چنان سیلی روی روپوش به صورتش زدم که به زمین افتاد.... (63)

چو فضه دید زهرا رفته از هوش		بغل بگشود وبگرفتش در آغوش
رخی کو طعنه زد برماه گردون		ز سیلی دید آن رخ گشته گلگون
بدید از ظلم ابناء زمانه		سیه بازو شده از تازیانه
عرق بر چهره اش چون دُر نشسته		در و دیوار پهلویش شکسته
بناگه فضه شد اندر تلاطم		ز وحشت کرد دست وپای خودگم
بگفت ای وای محسن کشته گشته		به خون دل تنش آغشته گشته

(5) اذان گفتن بلال

یک روز بی بی دو عالم فاطمه زهرا سلام اللّه علیها صدا زد: علی جان! مدّتی است که من صدای بلال را نشنیده ام. علی جان هر روز بلال اذان می گفت، بابام پا می شد، وضو می گرفت: من می رفتم برای او عبا و عصا می آوردم، علی جان بابام مرده، چرا بلال اذان نمی گوید؟! (امان از دختر چقدر بابا را دوست است).

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: زهرا جان! همین امروز به مسجد می روم و به بلال می گویم اذان بگوید.

آمد طرف مسجد، بلال را پیدا کرد. فرمود: بلال! دختر پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله می خواهد برایش اذان بگویی. بلال عرض کرد: من عهد کردم که بعد از پیغمبر بالای مناره نروم و اذان نگویم، من نمی توانم جای خالی پیغمبر را ببینم امّا چکار کنم می فرمایید دختر پیامبر می خواهد چشم. به فاطمه بفرمایید امروز ظهر اذان می گویم. امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمدند منزل و فرمودند: فاطمه جان! بلال قول داده امروز اذان بگوید.

بی بی صدا زد: فضه بستر من را ببر جلوی در اتاق، در اتاق را باز بگذار، من صدای بلال را بشنوم. من یک سئوالی دارم می گویم سیّدها مادر شما هیجده ساله، جوان بوده. چرا به فضه می گوید، بسترم را ببر جلوی در، چرا خودش نبرد؟

بگویم آخر سیّدها مادرتان پهلویش شکسته بود. بی بی در بستر افتاده بود. زوال ظهر. بلال رفت بالای ماءذنه صدایش را بلند کرد: اللّه اکبر، اللّه اکبر، صدای ناله زهرا بلند شد. صدای بلال بلند شد اشهد ان لا اله الا اللّه صدای ناله بی بی بلندتر شد.

آی مصیبت وقتی شد که بلال گفت: اشهد انّ محمدا رسول اللّه... چطور شد؟

یک وقت دیدند در منزل باز شد علی علیه‌السلام دارد می دود دیدند دارد می دود به طرف مسجد، رسید پای مناره داد زد بلال بس است بلال اذان نگو، گفت: آقا خودت فرمودی اذان بگویم، حالا چرا نگویم؟ صدا زد: بلال! فاطمه غش کرد.

حالا که مجلس حال خوش پیدا کرده بگذار این کلمه را هم بگویم: زهرا جان! بلال رفته بالای مناره اذان می گوید، اسم بابایت را به عظمت می برد یاد پدرت می افتی غش می کنی آی من بمیرم برای دختری که چهل منزل سر بریده بابایش را بردند دختر تماشا می کند. آی حسین جان. (64)

الهی رفت از دنیا چو باب تاجدار من		جهان بیت الحزن شد بر من و رفته قرار من
بجای تسلیت امت زده آتش به سامانم		شکسته پهلویم از کین فغان و ناله کارِ من
دلم خون شد زهجران پیمبر رسید سوزم		ببین سوز دل و آه و دو چشم اشکبار من
زمرگ خاتم پیغمبران یا رب کنم شیون		ولی دشمن کند شادی برای شام تار من
زدرد تازیانه بازویم کرده ورم یارب		زضرب سیلی دشمن شده نیلی عذار من

(6) بچه ها در آغوش مادر

آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمد میان صحن خانه یک مغتسل درست کرد، بدن فاطمه اش را روی مغتسل گذاشت، اسماء بنت عمیس آب می ریزد، علی علیه‌السلام بدن زهرا علیها‌السلام را غسل می دهد. این چهار تا بچّه ها هم ایستاده اند و مادر مادر می کنند.

اسماء بنت عمیس می گوید: علی علیه‌السلام بدن فاطمه علیها‌السلام را کفن کرد، همین که خواست بندهای کفن را ببندد و سر فاطمه علیها‌السلام را در کفن کند، وقتی نگاه کردم، دیدم که این بچه ها دارند بال بال می زنند این بچه های زهرا دارند از مادر ناامید می شوند. آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: ای بچه ها بیائید یک دفعه دیگر مادرتان را ببینید.

علی علیه‌السلام می فرماید: به آن خدایی که جان علی در ید قدرت اوست، تا گفتم: بچّه ها بیایید، یک دفعه دیگر مادرتان را ببینید دیدم که زهرا بغل خودش را باز کرد و حسین خودش را در بغل گرفت. یا زهرا یا زهرا یا زهرا این آقازاده ها خود را بر بدن مادر انداختند و صدای گریه آنها بلند شد، با آن ناله های جانسوز و شیون، صدا می زدند واحسرتاه... آه چه حسرت و اندوهی که خاموش شدنی نیست از فقد و نبودن جدّمان رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله و مادرمان زهرا علیها‌السلام ، ای مادر! وقتی رفتی آنجا و جدّ ما را دیدی به او بگو که بعد از تو ما را بی مادر کردند. ما یتیم شدیم. اینجا صدای شیون آقا امام حسن و امام حسین و ام کلثوم و زینب قلب مادر مهربان را تکان داد. اما نه مختصر، بلکه به اندازه ای که دستهای زهرا علیها‌السلام از کفن بیرون آمد و فرزندان خود را مدّتی به سینه چسبانید....

آقا علی علیه‌السلام فرمود: خدا را گواه می گیرم که ناله زهرا از میان کفن بلند شد و دو دستهای خود را به گردن حسنین در آورد و آنها را محکم به سینه خود چسبانید که ناگهان صدای هاتفی را شنیدم که می گفت: یا علی! آنها را از روی سینه مادر بردار چون که از این منظره ملائکه آسمانها به گریه در آمدند!

جدا کن از تن بیجان مادر کودکانش را		که لرزان عرش رحمن وملائک جمله گریان شد
حسن بنهاده صورت بر رخ مادر کند افغان		حسین را اشک دیده از فراقش تا به دامان شد
نهاده زینب مظلومه صورت بر کف پایش		سرشک دیده اش جاری تنش چون بیدلرزان شد
بگوید مادرم تاج سرم سویم تماشا کن		ببین در کوچکی اندر برم رخت یتیمان شد
زعمرخویشتن سیرم نخواهم زندگی دیگر		چو می دانم نصیب من غم و اندوه دوران شد (65)

(7) هفت نفر دنبال جنازه

ای مردها شما هر روز این وقتها دنبال کسب و کارهایتان بودید شما خواهران هم در منزل بودید مگر امروز چه خبره؟ این همه زن و مرد آمدید در مجلس حضرت زهرا علیها‌السلام دور هم جمع شدید می خواهبد چه بگویید؟

می خواهیم بگوییم ما خبر نداشتیم دیشب بدن زهرا را علی مخفیانه دفن کرده، آمدیم تشییع جنازه فاطمه علیها‌السلام ، آمدیم بدن زهرا را برداریم... دنبال جنازه زهرا علیها‌السلام باشیم.

آه جنازه زهرا را چند نفر تشییع کردند؟! هفت نفر. سلمان، ابوذر، مقداد، عمّار، علی، حسن و حسین عليه‌السلام جنازه را برداشته اند دارند می برند طرف بقیع، هی علی صدا می زند: حسنم آرام گریه کن بابا، حسینم آرام گریه کن بابا، مردم نفهمند داریم جنازه زهرا را می بریم. (اما شماها امروز بلند بلند گریه کنید).

یک وقت علی علیه‌السلام دید از آخر بقیع یک صدای ناله ای می آید، صدا زد: حسنم بابا برو ببین این کیه ساکتش کن، مردم خبردار نشوند، یک وقت برگشت، صدا زد: بابا خواهرم زینبِ، آه داره دنبال جنازه مادر می آید، آه جنازه را آورد، توی بقیع. قبری کند، بمیرم، بدن فاطمه اش را توی قبر خواباند. مرحوم شیخ صدوق ابن بابویه می گوید: علی علیه‌السلام وقتی بدن فاطمه علیها‌السلام را توی قبر گذاشت نتوانست روی قبر زهرا علیها‌السلام را بپوشاند، از میان قبر، بیرون آمد، آه یک کنار ایستاد، دو رکعت نماز خواند. بعد سرش را به طرف آسمان بلند کرد و صدا زد: خدا صبرم بده. خدا ببین بدن فاطمه ام را توی قبر گذاشتم، خدا صبرم بده. اللّه، اللّه، اللّه، اللّه، بِگَم... روی قبر را پوشاند بچه ها خودشان را روی قبر مادر انداختند، آه، مادر، مادر می کنند. آه، حسن علیه‌السلام را از روی قبر بر می دارد، حسین علیه‌السلام خودش را روی قبر می اندازد، حسین را بلند می کند حسن خودش را روی قبر می اندازه، اللّه، اللّه، اللّه، اللّه، یک وقت زینب رسید سر قبر مادر، مادر مادر می کند اما در عین حال سلمان و مقداد و ابوذر حسن و حسین عليه‌السلام را بردند، زینب علیها‌السلام را با هر زبانی بود علی علیه‌السلام ساکتش کرد و با کمال محبت به طرف خانه آورد، آه، من بمیرم برای آن بچه هایی که آمدند میان گودال قتلگاه، آی زن و مرد بمیرم برای آن بچه ای که آمد کنار بدن پاره پاره برای باباش گریه کند، یک وقت دیدند صدا می زند بابا دارند کتکم می زنند... آی حسین... (66)

از هجر رویت ای مه من بی قرارم امشب		برروی خاک قبرت سر می گذارم امشب
راحت شدی زدنیا ماندم غریب و تنها		چون مرغ پر شکسته دراین دیارم امشب
از من مکن شکایت جانا به نزد بابت		افزون شود خجالت زان تاجدارم امشب
بیند چو جای سیلی گشته زکینه نیلی		دیگر مگو شکسته، پهلوی زارم امشب
هرگه روم به خانه گیرد حسین بهانه		از ناله های زینب من دل ندارم امشب

(8) گریه بچه های زهرا علیها‌السلام

شبها که می شد، امیرمؤمنان علی علیه‌السلام سفره ای در خانه زهرا علیها‌السلام پهن می کرد و هرچه در خانه بود می آورد توی سفره می گذاشت و می آمد سر سفره می نشست، صدا می زد حسنم بیا بابا، حسینم بیا بابا، کلثومم بیا بابا، زینبم بیا بابا، بچه های زهرا علیها‌السلام می آمدند و سر سفره می نشستند، یک وقت می دیدند جای مادر خالی است صدای گریه بچه ها بلند می شد از دور سفره کنار می آمدند. آقا علی علیه‌السلام هر کاری می کرد بچه ها را ساکت کند نمی توانست یک وقت می دیدند خود آقا علی علیه‌السلام سرش را به دیوار می گذاشته، های، های، گریه کند.

گاهی شبها که می شد علی علیه‌السلام هرکاری می کرد بچه ها را ساکت کند نمی شد با سر و پای برهنه می آمد سر قبر زهرا علیها‌السلام گریه می کرد و صدا می زد: زهراجان! بلند شو جواب بچه هایت را بده. (67)

بالین تو بنشسته ام با دیده گریان		یافاطمه کار علی شد ناله و افغان
از کودکانت می کند زینب پرستاری		او خانه داری می کند با گریه و زاری
گیرد بهانه گر حسن گاهی حسین تو		کلثوم باشد در عزای شور و شین تو
بر عهد خود زهرا نمودی بس وفاداری		بهر امام و دین حق کردی فداکاری
با سینه مجروح خود کردی مرا یاری		با پهلوی بشکسته ات کردی تو دینداری
برگو چه سازم بعد تو با این یتیمانت		می سوزم از بهر تو و این چشم گریانت
بنما محبت دیده گریان خود واکن		با شوهر مظلوم خود قدری مدارا کن

(9) گریه ائمه بر زهرا علیها‌السلام

در ذیل آیه شریفه ( وَ اِذَ الْمَوْؤُدَة سُئِلَتْ بِاءَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ) در بعضی از تفاسیر نقل شده که او محسن فاطمه علیها‌السلام است.

و مفضّل بن عمر از حضرت صادق علیه‌السلام نقل می کند که آن حضرت فرمودند:

در روز قیامت خدیجه و فاطمه بنت اسد محسن را به روی دست می گیرند و وارد محشر می شوند و خداوند، اول مطالبه حق او را از ظالمینش می کند.

بعد از نقل این روایت حضرت به قدری گریه کرد که محاسن شریفش تر شد و فرمود: لاقرت عینٌ لا تبکی عند هذا الذکر. یعنی: روشن و بینا نباشد چشمی که از شنیدن این مصیبت گریان نشود.

از اخبار وارده استفاده می شود که مصیبت های وارده بر حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا علیها‌السلام بر ائمّه هدی علیهم‌السلام خیلی سخت بوده.

چنانچه نقل شده: یک روز حضرت رضا علیه‌السلام دیدند نور دیده اش حضرت جواد علیه‌السلام (در سنّ طفولیّت) دستهای خودش را روی زمین گذاشته و متحیّرانه به طرف آسمان نگاه می کند و اشک می ریزد حضرت او را در بر گرفته و سبب گریه اش را سئوال نمودند؟

حضرت جواد علیه‌السلام عرض کرد: یک وقت متوجّه مصایب مادرم زهرا علیها‌السلام شدم و ناخودآگاه گریه ام گرفت.

و همچنین در کتب اخبار نقل شده که: حضرت باقر علیه‌السلام در مرض موت خود، متوسّل به زهرا علیها‌السلام شد و در مصایب وارده بر آن بی بی اشک می ریخت.

و نیز شیخ طوسی (رحمة اللّه علیه) از ابن عباس نقل می کند که: در مرض رحلت حضرت رسول صلى‌الله‌علیه‌وآله دیدم آن حضرت خیلی متاءثّر بود و اشک می ریخت. وقتی علّت گریه آن حضرت را سئوال کردم فرمودند: برای فرزندانم گریه می کنم چون از امت به آنها خیلی جفا می رسد و گویا می بینم دخترم زهرا را که مورد شکنجه واقع شده و صدا می زند یا ابتاه و کسی به داد او نمی رسد. (68)

حضرت فاطمه و دیده خونبار چرا		آشنا پهلوی او با نوک مسمار چرا
بانویی را که به آغوش نبی جایش بود		بی سبب دوخته بین در و دیوار چرا
کرده دشمن ز جفا صورت او را نیلی		چهره ای را که بود مظهر عفار چرا
باب امید همه عالمیان سوخته شد		آتش کین زده بر قلب ده و چار چرا (69)

(10) بیت الاحزان

بعد از رحلت رسول اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله ، چند روزی که بی بی فاطمه علیها‌السلام زنده بود هیچکس او را شاد و خندان و بشاش ندید؛ روز و شب با خاطر غم انگیز با صدای بلند گریه می کرد، که مردم مدینه از صدای گریه حضرت ناراحت می شدند، تا اینکه از بزرگان و مشایخ مدینه آمدند و خدمت آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام جمع شدند و گفتند:

یا ابالحسن گریه زهرا ما را اذیّت می کند، ما ناراحت هستیم به فاطمه بگوئید یا شب گریه کند و روزها را آرام بگیرد، یا روزها گریه کند و شبها آرام بگیرد.

چون گریه فاطمه از صبح تا شب و از شب تا صبح تمامی ندارد. نه شب خواب راحتی داریم و نه روز آرامش، از فاطمه خواهش کنید، یا شب و یا روز گریه کند.

آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام گفته های مردم را به بی بی زهرا علیها‌السلام رسانید، بی بی فرمود: من بین این مردم خیلی کم هستم و به همین زودیها از میان آنها خواهم رفت و در فراق پدر و از درد و مصیبتهای وارده آنقدر گریه می کنم تا به او ملحق شوم.

آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام در بقیع خانه ای درست کرد و آن را بیت الاحزان نامید و بی بی عالم علیها‌السلام هر روز صبح دست امام حسن و امام حسین عليه‌السلام را می گرفت و می آمد بقیع توی بیت الاحزان می نشست و از فراق باباش پیغمبر و پهلوی شکسته و صورت سیلی خورده و بازوی کبود شده و محسن سقط شده اش گریه و ناله می کرد. (70)

اشک زهرا ز غمی تلخ حکایت می کرد		با پدر ز اُمّت بی مهر شکایت می کرد
نه ز درد خود و شوهر که پریشانی او		از غم غربت اسلام حکایت می کرد
شهر از گریه او شکوه گذارد زیرا		گریه فاطمه در شهر سرایت می کرد
آه از آن روز بلا خیز که در خانه وحی		خصم را آنچه توان بود جنایت می کرد

(11) گریه کنندگان عالم

آقا امام صادق علیه‌السلام فرمود:

پنج نفر در دنیا خیلی زیاد گریه کردند، که معروف و مشهور شدند به گریه کنندگان دنیا.

اوّل: حضرت آدم علیه‌السلام . دوم: حضرت یعقوب علیه‌السلام . سوم: حضرت یوسف علیه‌السلام . چهارم: حضرت ام الائمّه فاطمه زهرا سلام اللّه علیها. پنجم: حضرت علی بن الحسین زین العابدین عليه‌السلام .

امّا اوّل: حضرت آدم علیه‌السلام وقتی که از بهشت بیرون آمد، بقدری گریه کرد، که بر روی صورتش دو شیار مانند نهر درست شد.

امّا دوم: حضرت یعقوب علیه‌السلام وقتی که حضرت یوسف را گم کرد، آنقدر گریه کرد که نابینا شد.

امّا سوّم: حضرت یوسف علیه‌السلام است که بعد از مفارقت و جدایی از پدر بقدری گریه کرد که اهل زندان از گریه او اذیّت و ناراحت شدند و به آن حضرت گفتند یا شب گریه کن و روز آرام باش، یا روز گریه کن و شب ساکت باش.

امّا چهارم: حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام است که بعد از مصیبتهای وارده و وفات و رحلت باباش پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله بقدری گریه کرد که مردم مدینه صدایشان درآمد و آمدند محضر مقدس آقا علی علیه‌السلام شکایت کردند که یا علی، به زهرا بگو: که صدای گریه ات همه ما را اذیت می کند.

بی بی هم به مقبره شهدای اُحد می رفت و آنچه می خواست گریه می کرد بعد به مدینه مشرف می شدند.

پنجم: آقا امام سجّاد علیه‌السلام است که آب می دید، غذا می دید بیاد باباش امام حسین علیه‌السلام می افتاد. (71)

غمین مباش پسر عم ز آه و زاری من		که آه و زاری من نیست اختیاری من
بسوخت خرمن هستی من ز هجر پدر		خوشم که دیده من کرد آبیاری من
ز سر اشک می رسید از من مهجور		که اشک دیده بود جای آب جاری من
غم زمانه و سیل سرشک و ناله و آه		همیشه نیمه شبها نمود یاری من
دل شکسته و پهلو شکسته، رخ نیلی		بجای تسلیت این بد بسوگواری من
ز تازیانه ببازو مراست بازوبند		ز امت پدر این بود یادگاری من
دلم ضعیف وملامتگرانم ازچپ وراست		به تیغ طعنه نمک پاش زخم کاری من

(12) پیراهن پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله

بی بی عالم بعد از پدر بزرگوارش هفتاد و پنج روز در این دنیا بود و در این مدت کسی آن حضرت را شاد و خندان ندید تا به شهادت رسید.

آقا امیر المؤمنین علیه‌السلام فرمود: آقا حضرت پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله یک پیراهنی داشت که آن حضرت را در همین پیراهن غسل دادم و بعد آن پیراهن را پنهان کردم، از آن روز به بعد فاطمه سراغ آن پیراهن را می گرفت.

وقتی پیراهن را به او نشان دادم، یک وقت دیدم آن پیراهن را گرفت و هی بوئید و بعد با صدای بلند گریه کرد و بیهوش شد. (72)

ای فاطمه چو شرح غمت، بازگو کنم		دیدار خاک پاک تو را آرزو کنم
شمعی به دست گیرم و گردم به کوی تو		با آب دیده کوی تو را شست و شو کنم
سنگین غمی است، درد علی رنج فاطمه		خود را چگونه با غمشان، رو برو کنم

(13) وصیت

بعد از آن همه مصیبتهایی که بی بی فاطمه علیها‌السلام متحمل شد، و چهل روز به بستر افتاد (و از درد پهلو و صورت کبود شده از سیلی و بازوی ورم کرده از ضربت تازیانه و سقط شدن فرزندش محسن علیه‌السلام ناله ها داشت) احساس کرد که شهادتش نزدیک شده.

ام ایمن و اسماء بنت عمیس را صدا زد که بیایند، وقتی که آمدند، فرمود: بروید بگوئید آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام بیاید.

آمدند، آقا را صدا زدند و آقا تشریف آوردند و فرمودند: فاطمه جان در چه حالی هستید، چه فرمایشی داشتید؟

بی بی فاطمه علیها‌السلام فرمود: پسر عموی عزیزم دارم می میرم و گمان می کنم به همین زودی ها میخواهم به پدرم ملحق بشوم، می خواهم درد دل و وصیت بکنم.

آقا علی فرمود: ای فرزند رسول خدا، ای دختر پیغمبر چه وصیتی دارید؟!

صدا زد: یا علی از وقتی که بخانه شما آمدم و باهم معاشرت داشتیم، آیا تا بحال از من دروغی دیده یا شنیده اید؟ آیا تا بحال از من خیانتی مشاهده کرده اید؟ آیا تا بحال با دستورهای شما مخالفتی کرده ام؟ آیا تابحال از من بدی دیده اید؟

آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: پناه بخدا می برم فاطمه جان شما بهترین زنان عالم هستید از همه جهت، از نظر خدا پرستی، نیکوکاری، تقوی، بزرگواری،

علم، عمل. من از شما هیچ بدی ندیدم، زهرا جان این حرفها چیست که میزنی؟! جدائی از شما و دوری از شما خیلی بر من سخت است.

بخدا قسم دوباره مصیبتهای رسول اللّه را برای من تازه کردی. من نمی توانم دوری شما را ببینم، خیلی بر من سخت و گران و ناگوار است.

بعد فرمود: انا للّه و انا الیه راجعون ... چه مصیبت فجیع ودردناک و غم آوری است. بخدا این مصیبت تسلیت ناپذیر و غیر قابل جبران است.

یک وقت آقا امیرالمؤمنین و بی بی فاطمه عليه‌السلام باهم به گریه افتادند و یک ساعتی کنارهم گریه می کردند. آقا سر بی بی را بسینه چسبانید و فرمود: فاطمه جان هرچه می خواهی بگو، من در خدمت هستم.

بی بی فرمود: خدا جزای خیرت بدهد. ای پسر عموجان.

یا علی اگر مُردم دختر خواهرم زینب را به مادری بچه هام انتخاب کن، چون او مثل من برای بچه ها مادری می کند و برای بچه های یتیم مهربان است، نمی خواهم بچه هام وقتی بی مادر شدند احساس بی مادری کنند.

یا علی نمی خواهم آن کسانیکه به من ظلم و ستم کردند و حق مرا خوردند و پهلویم را سوراخ کردند و شکستند و محسنم را سقط کردند و بر من تازیانه زدند پشت جنازه ام حاضر شوند، زیرا آنها دشمن من و خدا و رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌وآله هستند.

یا علی نگذار احدی از آنها یا اتباع آنها بر من نماز بخوانند و تشییع جنازه ام کنند....

یا علی شب مرا غسل بده و شب کفن کن و شب نماز بر من بخوان و شب دفنم کن... در آن وقتی که تمام دیده ها و چشمها بخواب رفته. (73)

از گلستان توحید آتش زبانه می زد		گل گشته بود پرپر بلبل ترانه می زد
در گلشن ولایت یک نو شکفته گل بود		گرمی گذاشت گلچین این گل جوانه می زد
من ایستاده بودم دیدم که مادرم را		قاتل گهی به کوچه گه بین خانه می زد
گاهی به پشت وپهلو گاهی به دست و بازو		گاهی به چشم و صورت گاهی به شانه می زد
گردیده بود قنفذ همدست با مغیره		این با غلاف شمشیر او تازیانه می زد
با چشم خویش دیدم مظلومیِ پدر را		از ناله ای که مادر در آستانه می زد
وقتی که باغ می سوخت صیّاد بی مروّت		مرغ شکسته پر را در آشیانه می زد
مردم به خواب بودند مادر ز هوش می رفت		بابا به صورتش آب ز اشک شبانه می زد

(14) مادر من حسنتم

یک روز صدا زد اسماء یکمقدار برایم آب بیاور، می خواهم وضو بگیرم.

اسماء می گوید: رفتم آب آوردم، بی بی وضو گرفت (بنا بر روایت غسل کرد) مُشک و عَنبر و عطر آوردم، بی بی خودش را به بهترین لباسهای نو آراست، و بهترین عطرها را زد، بعد فرمود:

ای اسماء، وقتی که بابام پیغمبر می خواست رحلت کند، جبرئیل از بهشت برای بابام پیغمبر چهل درهم کافور آورد. پیغمبر آن را سه قسمتش کرد، یک مقدار خودش و یک مقدار برای امیرالمؤمنین و یک مقدار برای من گذاشت، آن کافور را هم بیار بالای سرم بگذار که مرا با آن حنوط کنند.

بعد دیدم پاهای مبارک را رو به قبله کرد و خوابید و یک پارچه روی خودش کشید و بعد فرمود: اسماء یک ساعت صبر کن، بعد از آن مرا صدا بزن، اگر جوابت را ندادم، آقا امیر المؤمنین را صدابزن، چون به پدرم ملحق می شوم.

اسماء می گوید: یک ساعت صبر کردم، بعد آمدم سر بالین بی بی، هرچه صدازدم، فاطمه جان، صدایی نشنیدم. وقتی پارچه را از روی مبارکش برداشتم، دیدم مرغ روحش بریاض جنات پرواز کرده است. روی بدن بی بی افتادم آنقدر آن حضرت را بوسه باران کردم. و بعد گفتم: فاطمه جان وقتی پدرت رسول اللّه را ملاقات کردی سلام مرا به او برسان.

در این اثناء آقا امام حسن و امام حسین عليه‌السلام وارد منزل شدند، دیدند بستر مادرشان پهن است و مادر خوابیده، فرمودند: اسماء مادر ما هیچوقت در این موقع نمی خوابید؟ اسماء گفت: مادر شما نخوابیده مادر شما به ملاقات پروردگار رفته، بدیدن جدّ شما رفته. یک وقت آقا امام حسن خودش را روی بدن مادر انداخت، صورت مادرش را می بوسید و می فرمود: ای مادر، با من آخه حرفی بزن، مادر من حسنتم... مادر، مادر، مادر... آقا امام حسین خودش را روی پاهای مادر انداخت، پای مادر را بوسه می زد، صدا می زد، ای مادر من حسین توام، چرا با من حرف نمی زنی؟ چرا دست روی سرم نمی کشی؟ مادر دلم داره پاره می شود، مادر دارم میمیرم آخه با من حرفی بزن...

روز عاشورا هم دختر امام حسین، خودش را روی بدن بی سر باباش حسین علیه‌السلام انداخت صدازد بابا... (74)

دیگر نمی آید صدای گریه هایت		شب تا سحرگه اشک می ریزم برایت
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
بنشسته بر مزار تو چون گل لاله		دخترک شیرین زبان چار ساله
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
بی روی ماهت خانه ام جلوه ندارد		دیگر کسی از گریه ات شکوه ندارد
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
فاطمه جان ازمصطفی صلى‌الله‌علیه‌وآله شرمنده باشم		تو مرده باشی و ولی من زنده باشم
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
شب ها نخوابیدی اگر از درد پهلو		بلکه نیارمیده ای از رنج بازو
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
برخیز و زینب را ببین با حال خسته		بر روی سجاده تو غمگین نشسته
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا
مهدی بیا بحق خون پاک زهرا		این قبر پنهان شده را کن آشکارا
رفتی ز دنیا		شهیده زهرا

(15) گریه اولاد زهرا سلام الله علیها

وقتی که حضرت زهرا علیها‌السلام بشهادت رسیدند، در همان وقت آقا امام حسن و امام حسین عليه‌السلام وارد منزل شدند، دیدند اسماء بنت عمیس گریبان چاک است و بسر و سینه میزند و از بیت بیرون آمد.

صدا زدند اسماء مادر ما کجاست؟ اسماء ساکت شد، اما نمی تواند قرار بگیرد، طاقت حرف زدن ندارد، آقازاده ها دویدند توی بیت مادرشان، دیدند مادرشان خوابیده امام حسین آمد کنار بستر مادرش، مادر را حرکت می دهد، صدا می زند، مادر، مادر. دید جواب نمی آید، رو کرد به برادرش امام حسن فرمود: دادش خدا صبرت بدهد، مثل اینکه ما بی مادر شدیم...

امام حسن خودش را روی بدن مادر انداخت، امام حسین خود را روی پاهای مادر انداخت، هی مادر مادر می کنند.

اسماء گفت: ای جگر گوشه های رسول اللّه بلند شوید، بروید پدرتان را خبردار کنید... این بچه های زهرا سلام اللّ ه علیها چطور خودشان را به مسجد رساندند، من نمی دانم، تا به مسجد رسیدند یک وقت صدای گریه شان بلند شد، اصحاب پریدند بیرون، چه خبر است چه شده؟ چرا گریه می کنید، مگر جای جدّتان پیغمبر را خالی دیدید؟!

یک وقت صدا زدند: نه آخر مادرمان را از دست دادیم....

تا آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام این خبر وحشت اثر را شنید، برو افتاد و غش کرد. آب آوردند روی صورت علی علیه‌السلام ریختند، آقا حال آمد صدا زد: زهراجان، فاطمه جان،

لِکُلِّ اجْتماعٍ مِنْ خَلیلَینِ فِرْقَةٌ

فَکُلُّ الّذی دُونَ الفِراق قلیلٌ

توی هر گروه و دسته و جمعی دوتا دوست باهم باشند آخرش از هم جدا می شوند و هر مصیبتی که مصیبت نیست، مصیبت و غم آن موقعی است که بخواهند از هم جدا شوند یا مرگ بین آنها را تفرقه بیندازد. فاطمه جان بعد از وفات پیغمبر متوجّه شدم که هیچ دوستی باقی نمی ماند...

خبر شهادت بی بی توی مدینه پخش و منتشر شد، مردم همه گریه می کردند، صدای گریه و شیون از همه خانه های مدینه بگوش می رسید، همه طرف خانه بی بی می آمدند، زنان بنی هاشم درخانه بی بی جمع شده بودند، از صدای گریه و شیون مدینه بلرزه درآمده.

مردم فوج فوج دارند می آیند خانه علی علیه‌السلام ، به علی علیه‌السلام تسلیت می گویند، آقا امیرالمؤ مین علیه‌السلام نشسته، امام حسن وامام حسین عليه‌السلام جلوی بابا نشسته اند، دارند گریه می کنند، مادر، مادر می کنند، مردم از گریه این آقازاده گریه و ناله و فریاد می زدند.

ام کلثوم، زینب صغری آمده سر قبر رسول اللّه فریاد می زند، گریه می کند، ناله می کند، صدا می زند یا اَبَتاه یا رَسُولَ اللّه امروز مصیبت شما دوباره تازه شده... (75)

بابا جون مادر ما از بچه هاش رو میگیره		نمی دونم چی شده دستا شو به پهلو میگیره
از همون روز که درخونمو نو آتیش زدند		به دل مادر ما زخم و زبون و نیش زدند
دیگه اون روز تا حالا از گریه آروم نمیشه		میخوام آرومش کنم جون بابا روم نمی شه
یه روز دیدم گل خون نشسته روی پیرهنش		مگه سینه اش چی شده که خون میآید هی ازتنش
اونکه اون روزا منو بروی زانوش می نشوند		نمی دونم دیشب چرا نمازشو نشسته خوند
اونکه از داغ باباش قد بلندش خمیده		من خودم حالیم میشه چه قدر مصیبت کشیده
یه چیزی میخوام بگم بابا خجالت می کشم		به داداش حرف نزنی هرچی دارم راست میگم
نکنه مرگ داداش کوچولو از ضرب دره		نکنه سینه مادر جای نیش خنجره
نکنه گوشه چشم مادرم نیلی باشه		نکنه تو صورتش کبودی سیلی باشه
یک بخچه بسته داره میگه که توش یک پیراهنه		ببرش به کربلا بگو حسین تنش کنه
نکنه مادر ما داره وصیت میکنه		آخر این روزا منو همش نصیحت میکنه
کربلائی که میگه جای شهیدان منه		اون کجاست که گفتنش قلبم آتیش می زنه

(16) هیجان اشک خاکها را روی قبر زهرا علیها‌السلام ریخت

خاكها را روى قبر زهرا علیها‌السلام ريخت، بعد مقداری آب روی قبر ریختند، دیدند آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام کنار قبر بی بی نشسته، دیگه آقا طاقت نداره بلند بشه، آخ بمیرم! یک وقت دیدند آقا علی علیه‌السلام با چشم گریان و دل محزون و بریان آرام آرام اشک می ریزد.

حزن و اندوه نهانش بهیجان درآمده و قطره های اشکش روی صورت افسرده اش روانه شدند. آقا صورت اشک آلوده را روی قبر بی بی گذاشت، همه اصحاب محرمانه علی علیه‌السلام و بچه های یتیم و بی مادر مخصوصا امام حسین علیه‌السلام اگرچه شش ساله بود، آقا دستگاه گیرندگیش قوی است، حافظه کودک تند و تیز است، دارند نگاه به لبهای باباشون علی علیه‌السلام می کنند که آقا چه می گوید: یک وقت متوجه شدند که آقا می فرماید:

نَفْسی عَلی زَفَراتِها مَحْبُوسَةٌ

یا لَیْتَها خَرَجَتْ مَع الزَّفَراتِ

لاخَیْرَ بَعْدَکِ فِی الْحَیواةِ وَاِنَّما

اَبْکی مَخافَةَ اَنْ تَطُولَ حَیاتِی

چه کنم از غم تو مرغ روح ونفس و جانم در قفسه سینه ام حبس و زندانی شده، سینه ای که صندوق اسرار و راز است ولی گاهی از ضبط عاجز می شود، و دلش می خواهد اگر شده با روح و جانش آنها را بیرون بریزد و جان بسر آید (یعنی بغض راه گلویم را گرفته می خواهم گریه کنم، ناله کنم، داد بزنم، فریاد کنم می خواهم جان بدهم از غمت، دارم می میرم.... )

فاطمه جان دیگه بعد از تو خیری توی این دنیا نیست، دیگه زندگی را نمی خواهم، دیگه بعد از تو زندگی برایم معنا ندارد، اگر هم زندگی می کردم چون تو بودی زندگی برایم پُربار بود به عشق تو زنده بودم، نه خیال کنی از مرگ فراری هستم و ترس دارم، نه، بعکس گریه من بخاطر اینستکه می ترسم بعد از تو زندگی من طول بکشد، (دیگه بعد از تو زندگی بدردم نمی خورد، ای کاش می مردم... ) (76)

آن شب که دفن کرد علی علیه‌السلام بی صدا تو را		خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را
در گوش چاه، گوهر نجوا نمی شکست		ای آشنای درد، علی داشت تا تو را
ای مادر پدر! غمش از دست برده بود		همراه خود نداشت اگر مصطفی تو را
ناموس دردهای علی بوده ای چو اشک		پیدا نخواست غیرت شیر خدا تو را
یک عمر در گلوی تو بغض استخوان شکست		در سایه داشت گر چه علی چون هما تو را
خم کرد ای یگانه سپیدار باغ وحی		این هیجده بهار پر از ما جرا تو را
دفن شبانه تو که با خواهش تو بود		فریاد روشنی است ز چندین جفا تو را

(17) صبر بر مصائب

آقا امام صادق علیه‌السلام فرمود: وقتی مادر ما فاطمه علیها‌السلام در حال احتضار بود، چشم باز کرد، دید آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام کنار بسترش نشسته، گریه اش گرفت.

حضرت فرمود: زهرا جان سرورم، عزیزم چرا گریه می کنی؟!

بی بی زهرا علیها‌السلام فرمود: گریه ام برای آن مصیبتها و محنتها و جفاهایی است که بعد از من می بینی.

حالا وجود مقدس حضرت علی علیه‌السلام کنار قبر زهرا علیها‌السلام نشسته، حَرفهای بی بی یادش آمده و گریه می کند و ناله می زند و می فرماید: صَبَرْتُ وَفِی الْعَیْنِ قَذی وَفِی الْحَلْقِ شَجا...

فاطمه جان، چنان در مصائب و سختی های زمان صبر کردم که مثل کسی شدم که در چشمش خاکروبه ریختند و استخوان توی گلویش گیرکرده و راه نفس کشیدنش را گرفته...

اگر بزرگواری در هرجای کشور اسلامی باشد و بشنود جمعی بخانه زنی ریختند و خلخال و دست بند از دست و گوشواره از گوشش بکشند و او هر چه استغاثه و فریاد بزند و کمک بخواهد بفریادش نرسند، لَوْ ماتَ مؤمن دُونَ ذلِکَ اَسفا ما کانَ عِنْدی مَلُوما بَلْ کانَ بارّا مُحْسِنا....

اگر از شنیدن این موضوع جان بده و از غصه بمیره پیش من ملامت نمی شه، بلکه کار خوب و شایسته ای انجام داده (یعنی من داشتم از غصه زهرا علیها‌السلام دق می کردم، داشتم می مُردم، جلوی خودم و بچه هام زن و همسر و مادر بچه ها را کتک زدند، هرچه داد می زد و فریاد می زد این ناکس های بی دین به کمک نیامدند. )

اگر در حضور چنین شخص با غیرتی سیلی بصورت عیالش بزنند یا او را میان در و دیوار چنان فشار بدهند، که بچه شش ماهه اش سقط شود، چی دیگر از او می ماند...

وقتی که عیال جوان او را شهید کردند، در دل شب آن را بخاک بسپارند که کسی نفهمه...

آخ بمیرم برایت علی جان ما از شنیدنش داریم دق می کنیم....

آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام کنار قبر عزیزش نشسته نمی تواند آزاد و بلند گریه کند، مجبور است آرام آرام اشک بریزد... (77)

ای دوست از فراق تو جانم بلب رسید		بردامنم خون دل از دیدگان چکید
با مهر همسری چو تو ای فاطمه بدهر		نه گوش کسی شنیده و نه دیده ای بدید
کاشانه ام ز رفتنت ای یار با وفا		ویرانه گشت و قامت سروم ز غم خمید
بینم چو کودکان یتیمت به گردهم		سر گرم ندبه اند شوم از عمر نا امید
با آه آتشین من ای کاش مرغ جان		پر میزدی و از قفس سینه می پرید
تنها نه از غم تو علی ریخت اشک غم		هر کس شیند پیرهن صبر خود درید

(18) تشییع جنازه

عمار یاسر می گوید:

ما هفت نفر بودیم که در تشییع جنازه حضرت فاطمه زهرا علیها‌السلام شرکت داشتیم، وقتی که از دفن بی بی زهرا علیها‌السلام فارق شدیم و به خانه آمدیم، آفتاب طلوع کرده بود، در بین راه رفتن به منزل، ابابکر و عمر با من برخورد کردند و گفتند: کجا بودی و به کجا می روی، برگرد می خواهیم برویم جنازه زهرا را برداریم.

من گفتم ما حسب وصیّت بی بی جنازه را شب بخاک سپردیم.

عمر خیلی ناراحت شد. آمد جلو و چند سیلی محکمی به صورت من زد.

گفتم: چرا می زنی من که تقصیری نداشتم، آن بی بی را می کُشید و بعد می خواهید به جنازه اش نماز بخوانید.

بخدا قسم، اسماء دیشب که آب بدست علی علیه‌السلام می داد تا زهرا علیها‌السلام را غسل بدهد، گفت: دیدم هنوز از پهلوی زهرا علیها‌السلام خونابه می آید... وای، وای، وای.... (78)

بتاب ای مه تو بر کاشانه من		که تاریک است امشب خانه من
بتاب ای مه که بینم روی نیلی		بشویم در دل شب جای سیلی
بتاب ای مه که تا با قلب خسته		دهم من غسل پهلوی شکسته
بتاب ای مه که شویم من شبانه		ز اشک دیده جای تازیانه
بتاب ای مه که تا کلثوم و زینب		نبینند روی مادر در دل شب
بتاب ای مه حسن مادر ندارد		حسین من کسی بر سر ندارد

پی نوشت ها :

1- در محضر استاد، ج 1، ص 46.

2- گلشن ولایت، ص 85.

3- در محضر استاد، ج 2، ص 11.

4- گلشن ولایت، ص 85.

5- مردان علم در میدان عمل، ج 1، ص 375.

6- جلوه های رسالت، 120.

7- مردان علم در میدان عمل، ج 1، ص 396.

8- مریم اشرفی.

9- داستانهای شگفت، ص 173.

10- اسحق شهنازی.

11- انوار زهرا علیها‌السلام ، ص 9.

12- در رثای نور، ص 47.

13- داستانهای شگفت، ص 105.

14- فاطمه زهرا، ص 4.

15- سوره ممتحنه، آیه 12.

16- داستانهای شگفت، ص 169.

17- دکتر قاسم رسا.

18- داستانهای شگفت، ص 215.

19- دکتر ناظر زاده کرمانی.

20- داستانهای شگفت، ص 247.

21- (آصف).

22- توسلات راه امیدواران، ص 113.

23- توسلات، ص 98.

24- معراج اولیاء، ص 69.

25- ارمغان انقلاب، ص 79.

26- معراج اولیاء، ص 69.

27- معراج اولیاء، ص 62.

28- دیوان مقدم، ص 257.

29- کرامات الحسینیه، ص 14.

30- معراج الاولیاء، ص 60.

31- کرامات الحسینیه، ص 146.

32- مریم اشرفی

33- زندگانی خاندان پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله ، ص 152.

34- زندگانی خاندان پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله .

35- خلوتگر راز، ص 126.

36- زندگانی خاندانی پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله ، ص 155.

37- نغمه های عاشق، ص 46.

38- یکی از رفقا.

39- نغمه های عاشق، ص 53.

40- کرامات الرضویه، 220.

41- بحارالانوار، ج 53، ص 329.

42- ملاقات با امام زمان، ج 2، ص 213.

43- شکوفه های ولایت، ص 54.

44- بازار مکافات عمل، ص 145.

45- نغمه هائی از بلبل بوستان حضرت مهدی (عج)، ج 3، 146.

46- شکوفه های ولایت، 54.

47- نغمه بلبل بوستان مهدی (عج)، ج 3، 198.

48- ثمرات الحیواة، ج 3 ص 494.

49- ثمرات الحیواة، ج 3.

50- جلوه های رسالت، ص 74.

51- کیفر کردار، ج 7، ص 72.

52- جلوه های رسالت، ص 146.

53- شنبه ماه شعبان 1418 قم مدرسه امام حسین علیه‌السلام .

54- شنبه ما ه شعبان 1418 قم مدرسه امام حسین علیه‌السلام .

55- ج 2، ص 342.

56- کرامات صالحین و چهره درخشان قمربنی هاشم ابوالفضل العباس، ص 301.

57- مرحوم میرجهانی رضوان اللّه علیه.

58- ملاقات با امام زمان ج 2، ص 298.

59- مرحوم میرجهانی.

60- انوار البهیه، ص 38 و منهاج البیان، ص 270.

61- اسرار آل محمد، ص 33.

62- اسرار آل محمد، 35.

63- دلائل الامامه طبری، ج 2 بحار، ط قدیم، ج 8، ص 222. سوگنامه، ص 27. بیت الاحزان، ص 96 و97.

64- نغمه هایی از بوستان... ص 246. جلاء العیون، ج 1، ص 200.

65- نغمه هائی از بوستان...، ج 1، ص 126. انوار البهیه 44. بحار الانوار، ج 1، ص 51. منهاج البیان 225.

66- نوار مرحوم کافی (ره)، منتهی الا مال، ج 1 ص 160، جلاء العیون، ص 244.

67- نوار مرحوم کافی (ره).

68- منهاج الدموع، ص 243.

69- نوای عشق حسینی، ص 152.

70- ناسخ التواریخ: ج 1، ص 195.

71- جلاء العیون: 1/200.

72- جلاء العیون: 1/199، ناسخ التواریخ: 1/171.

73- منتهی الا مال: 1 / 158 انوارالبهیه: 40.

74- منتهی الا مال: 1/158، جلاء العیون: 1/236، انوار البهیه: 42، بحار الانوار: 18/71.

75- جلاء العیون: 1/238 243، منتهی الا مال: 1/160، بحارالانوار: 18/281.

76- ناسخ: 1/232.

77- منهاج البیان: 506.

78 - مهاج البیان 507.

فهرست مطالب

مقدمه 2

(1) نماز استغاثه به حضرت زهرا 4

(2) کمالات واقعی 7

(3) آش حضرت فاطمه علیها‌السلام 11

(4) رهایی از مرگ 13

(5) قفل باز شد 15

(6) رؤیای صادقه 16

(7) شفای درد 18

(8) تذکّر شش چیز 20

(9) شفای مریضها 22

(10) شفای درد شدید 26

(11) مرض صعب العلاج 28

(12) خدا را به زهرا علیها‌السلام قسم داد 30

(13) سفارش برای مادر 31

(14) در حال نزع 32

(15) رسیدگی به فرزندان زهرا علیها‌السلام 33

(16) گریه حضرت زهرا علیها‌السلام 35

(17) ذکر وداع 36

(18) سه دینار 37

(19) مادر و فرزند سالم 39

(20) آمده ام مسلمان شوم 41

(21) به برکت زهرا علیها‌السلام شیعه شدند 43

(22) حافظه 45

(23) ختم 46

(24) ترا بجان مادرت 49

(25) شفاعت حضرت 53

(26) من خانه می خواهم 56

(27) به یاد پهلوی شکسته 59

(28) حسن علیه‌السلام فرزندم است 61

(29) بچه سید 63

(30) در همه منازل با کاروان 66

(31) محبّت زهرا علیها‌السلام 68

(32) صدای ناله حضرت 70

(33) راه توسل 71

(34) توسل به حضرت زهرا علیها‌السلام 72

(35) احترام به اسم زهرا علیها‌السلام 77

(36) کیفر ناسزا گفتن 81

(37) یا زهرا 83

(38) مهندس سنی 86

(39) داستان پرونده 89

(40) حفظ آبروی 92

(1) فاطمه پاره تن من 94

(2) درب نیمه سوخته 96

(3) زهرا علیها‌السلام و دفاع از علی علیه‌السلام 98

(4) نامه عمر 100

(5) اذان گفتن بلال 102

(6) بچه ها در آغوش مادر 104

(7) هفت نفر دنبال جنازه 106

(8) گریه بچه های زهرا علیها‌السلام 108

(9) گریه ائمه بر زهرا علیها‌السلام 109

(10) بیت الاحزان 111

(11) گریه کنندگان عالم 113

(12) پیراهن پیغمبر صلى‌الله‌علیه‌وآله 115

(13) وصیت 116

(14) مادر من حسنتم 119

(15) گریه اولاد زهرا سلام الله علیها 121

(16) هیجان اشک خاکها را روی قبر زهرا علیها‌السلام ریخت 124

(17) صبر بر مصائب 126

(18) تشییع جنازه 128

پی نوشت ها: 129

فهرست مطالب 132